Ginkgo biloba 'Fairmount'

Silnie rosnące drzewo charakteryzujące się wąskim, wyprostowanym pokrojem. Po 10 latach uprawy osiąga 3-4 m wysokości oraz 1 m szerokości. Roślina tworzy 2 rodzaje pędów: nagie, żółtobrązowe, ułożone pionowo długopędy oraz znacznie mniejsze i cieńsze, wałeczkowate krótkopędy pokryte licznie bliznami po opadłych liściach. Pąki brązowe, szerokostożkowate, okryte łuskami. Liście typowe jak u gatunku, ciemnozielone, skórzaste, wachlarzowate, szerokości 5–8 cm, z charakterystycznym wcięciem na wierzchołku dzielącym blaszkę liściową na dwie klapy (bilobus – dwuklapowy). Widlaste unerwienie liści jest szczególną cechą pierwotną. Nerwy rozchodzą się wachlarzowato od nasady liścia po brzegi blaszki liściowej. Jest to unerwienie nie spotykane u roślin okrytonasiennych. Liście jesienią spektakularnie przebarwiają się na żółty kolor. Klon męski, nie zawiązuje nasion. Odmiana często oferowana jest pod bardzo podobną, ale nieprawidłową nazwą 'Fairmont'. Drzewo wymaga gleby żyznej, dostatecznie wilgotnej, ale przepuszczalnej, o odczynie lekko kwaśnym (pH 5–6). Stanowisko słoneczne, ciepłe, osłonięte od wiatru. Młode rośliny warto okrywać na zimę. Zabezpieczyć trzeba zarówno system korzeniowy, jak i koronę. Roślina wrażliwa na mechaniczne uszkodzenie korzeni. Nie należy stosować nawozów zawierających wapń. Jak większość odmian toleruje gleby miejskie oraz znosi zanieczyszczone powietrze. Aby utrzymać silny, pojedynczy pęd przewodni niekiedy potrzebne jest cięcie korekcyjne, polegające na skróceniu lub usunięciu dominujących, pionowo wyrastających gałęzi bocznych. Odmiana uzyskana z egzemplarza posadzonego w parku Fairmount w Filadelfii w USA w 1876 roku, rozpowszechniona w uprawie od 1962 r. Dzięki gęstej i wąskiej koronie drzewo może być z powodzeniem wykorzystywane do obsadzania ciągów komunikacyjnych, miejskich ulic, a także sadzone w parkach oraz ogrodach przydomowych.

autorzy opisu tekstowego: Tomasz Dymny; Związek Szkółkarzy Polskich

pochodzenie	wprowadzenie do handlu: od 1962 r. USA
grupa roślin	iglaste
grupa użytkowa	iglaste
forma	drzewo
siła wzrostu	wzrost typowy dla gatunku
pokrój	kolumnowy drzewiasty wyprostowany
docelowa wysokość	od 15 m do 20 m
barwa liści (igieł)	ciemnozielone
zimozieloność liści (igieł)	liście opadające na zimę
nasłonecznienie	stanowisko słoneczne stanowisko półcieniste
wilgotność	roślina tolerancyjna
ph podłoża	odczyn lekko kwaśny do obojętnego
rodzaj gleby	roślina tolerancyjna przeciętna ogrodowa
walory	ozdobne z liści/igieł odporność na zanieczyszczenia ładne jesienne zabarwienie ciekawy pokrój
zastosowanie	soliter (pojedynczo) szpaler drzewo alejowe parkowe drzewo alejowe uliczne zieleń publiczna parki ogrody przydomowe
strefa	5a

STREFA	Temp. minimalne
5B	-26°C / -23°C
6a	-23°C / -21°C
6b	-20°C / -18°C
7a	-18°C / -15°C
7b	-15°C / -12°C

autorzy opisu tabelarycznego: Tomasz Dymny Związek Szkółkarzy Polskich