Jedna z najniższych, wolniej rosnących odmian jałowca płożącego przyciągająca uwagę niespotykanie intensywną, jasnoniebieską barwą igieł. Odmiana znaleziona przez Güntera Horstmanna w Glacier Nature Reserve w Górach Skalistych w USA w 1980 roku. Krzew rocznie przyrasta o około 10 cm na długość, po 10 latach uprawy osiąga zwykle nie więcej niż 0,1 m wysokości przy około 1 m średnicy. Pędy i gałązki są wałeczkowate, proste, wszystkie są ułożone horyzontalnie i ścielą się po ziemi. Igły są drobne, jasne, srebrzystoniebieskie, przylegające do gałązek. U roślin sadzonych na skarpach pędy układają się i rosną w kierunku spadku zbocza. Dlatego obserwowane z oddali krzewy faktycznie przypominają połacie niebieskiego lodu. Pełzające po ziemi gałązki łatwo się ukorzeniają. Zimą krzewy przyjmuje szarozielone zabarwienie. Odmiana o skromnych wymaganiach uprawowych, zdrowa, w pełni odporna na mróz. Dobrze rośnie na glebach lekkich, przepuszczalnych, suchych lub tylko umiarkowanie wilgotnych oraz o niskiej zawartości składników pokarmowych. Gleby ciężkie należy przed sadzeniem krzewów rozluźnić dodając do nich piasku. Wymaga pełnego nasłonecznienia. Stanowi doskonałą alternatywę trawników, zwłaszcza w miejscach suchych i nieurodzajnych. Polecany do uprawy w ogrodach przydomowych, zwłaszcza na skalnikach. Sadzony na skarpach umacnia je i zabezpiecza przed erozją. Zalecana gęstość sadzenia to 2 sztuki na metr kwadratowy. Dobrze komponuje się z innymi roślinami iglastymi, szczególnie z odmianami o złotym zabarwieniu łusek lub igieł, stwarzając im odpowiednie, kontrastujące tło, na którym są pięknie wyeksponowane.
UWAGA! Bazy danych Związku Szkółkarzy Polskich nie mogą by traktowane jako narzędzie do przeprowadzania wyczerpujących poszukiwań na temat prawnej ochrony odmian i nazw roślin oraz dostępności roślin w ofercie szkółek. Jednocześnie informujemy, że dokładamy wszelkich starań, aby dane prezentowane w naszym serwisie były aktualne i kompletne.
