Alcea rosea

Powszechnie znana roślina dwuletnia, często uprawiana w szkółkach bylin. Łodygi malwy rozgałęziają się tuż nad ziemią, wyżej pozostają nierozgałęzione. Pędy długie do 2 m wysokości. Liście w dolnej części łodygi: duże, zaokrąglone, dłoniasto klapowane, wyraźnie unerwione. Na siewkach liście wyrastające jesienią są zimozielone, przynajmniej częściowo. Kwiaty duże, na krótkich szypułkach, pojedyncze, osadzone w kątach liści, na bardzo długich, pędach. Najczęściej uprawiane są odmiany o kwiatach pełnych, w barwach: białej, szkarłatnej, lawendowej, łososiowej, różowej i żółtej. Kwitnie w lipcu i sierpniu. Siew jest jedynym sposobem rozmnażania, bowiem malwy nie tworzą żadnych kłączy lub rozłogów. W drugim roku po siewie roslina wydaje najefektowniejsze kwiatostany. Jeśli zostaną ścięte tuż po przekwitnieniu, przed dojrzeniem nasion, być może roślina przetrwa 3, a nawet 4 lata, wydając więcej pędów, ale z reguły słabszych, niższych i z mniejszą liczbą kwiatów. Malwy najlepiej rosną w miejscu słonecznym, zacisznym i ciepłym, na glebie żyznej i przepuszczalnej, obficie nawożonej. Sadzone bywają na rabatach, a także w ogródkach w wiejskim stylu rustykalnym. Wysokie kwiatostany od dawna kojarzą się z pejzażem polskiej wsi. Należy sadzić pojedynczo lub 2-3 sztuki w grupie. Liczba roślin na 1 m2 - 5. Gęste kwiatostany w okresie pełni kwitnienia mogą ulegać wyłamaniu lub silnemu przygięciu podczas ulewnych opadów. Lepiej jest zawczasu zastosować podpory, cienkie paliki, np. bambusowe, dla każdego pędu osobne i pędy przywiązać w kilku miejscach. Malwy przesadzać należy z możliwie dużą bryłą ziemi. Dużym zagrożeniem dla tych roślin jest rdza, choroba grzybowa objawiająca się jaskrawo rdzawymi plamkami, zwłaszcza na spodniej stronie liści. Mocno porażone liście zasychają.

autorzy opisu tekstowego: Jacek Marcinkowski; Związek Szkółkarzy Polskich

zasięg geograficzny	pochodzi prawdopodobnie z Półwyspu Bałkańskiego, obecnie uprawiana wyłącznie w ogrodach
grupa roślin	byliny
grupa użytkowa	byliny
forma	bylina
siła wzrostu	wzrost typowy dla gatunku
pokrój	kępiasty kolumnowy
docelowa wysokość	od 1 m do 2 m
barwa liści (igieł)	jasnozielone
zimozieloność liści (igieł)	liście opadające na zimę
rodzaj kwiatów	pojedyncze kwiatostan
barwa kwiatów	kremowe białe fioletowoczerwone bordowe czerwone purpurowe łososiowe różowe żółte
pora kwitnienia	czerwiec lipiec
nasłonecznienie	stanowisko słoneczne
wilgotność	podłoże umiarkowanie wilgotne
ph podłoża	roślina tolerancyjna
rodzaj gleby	przeciętna ogrodowa roślina tolerancyjna
walory	ciekawy pokrój ozdobne z kwiatów
zastosowanie	ogrody przydomowe rabaty w grupach soliter (pojedynczo)
strefa	4

STREFA	Temp. minimalne
5B	-26°C / -23°C
6a	-23°C / -21°C
6b	-20°C / -18°C
7a	-18°C / -15°C
7b	-15°C / -12°C

autorzy opisu tabelarycznego: Jacek Marcinkowski Związek Szkółkarzy Polskich