Morus alba

morwa biała

synonim łaciński: Morus australis,Morus bombycis,Morus kagayamae

pokrój: drzewiasty rozłożysty

docelowa wysokość: od 10 m do 15 m

nasłonecznienie: stanowisko słoneczne

wilgotność: podłoże suche

wilgotność: podłoże umiarkowanie wilgotne

ph podłoża: roślina tolerancyjna

zastosowanie: zieleń publiczna

Gatunek cenionym za dekoracyjne liście i smaczne owoce. Ma niewielkie wymagania uprawowe. Morwa biała jest drzewem o szerokiej, nieregularnej koronie, dorastającym do 10-12 m wysokości. W młodości morwa rośnie szybko, później już znacznie wolniej. Oprócz efektownego pokroju główną ozdobą drzewa są dekoracyjne liście występujące na jednej rośnie w dwóch rodzajach (zjawisko heterofilii). Wszystkie liście są duże, długości 6-18 cm, jasnozielone, ale część z nich ma równe brzegi lub lekko powcinane i sercowaty kształt, a część jest mocno powcinana, klapowana. Liście niepowcinane przypominają liście lipy i rozwijają się na starych pędach. Mocno klapowane podobne są do liści głogu i pojawiają się na młodych długopędach. Jesienią wszystkie liście przebarwiają się na ładny, jaskrawożółty kolor. Kwiaty pojawiają się w maju wraz z rozwojem liści, ale nie mają dużego znaczenia dekoracyjnego. Są rozdzielnopłciowe - męskie mają kształt kotkowatych kwiatostanów, a żeńskie główkowatych. Owoce morwy białej przypominają jeżyny lub maliny - są jadalne i jednocześnie dekoracyjne. Złożone są z niełupek z osnówkami, które tworzą walcowaty owocostan długości 2,5 cm i średnicy 1,5 cm. Rosną w kiściach po kilka sztuk i sukcesywnie dojrzewają, pozostając kremowe albo zmieniają kolor na prawie czarny. U form o ciemnych dojrzałych owocach młode owoce są białożółte, później stają się różowe i czerwienieją, aż dojrzeją i przebarwią się na czarnofioletowo. Dojrzewają w sierpniu i bardzo szybko opadają. Są miękkie, słodkie w smaku i trochę mdłe, ale smaczne. Można je zjadać na surowo albo przyrządzać z nich dżemy, kompoty lub nalewki. Morwa biała nie ma dużych wymagań i jest ława w uprawie. Najlepiej rośnie na stanowisku słonecznym lub lekko ocienionym, osłoniętym od wiatru. Nie wymaga szczególnie urodzajnej gleby - wystarczy jej lekkie, nawet suche, przepuszczalne podłoże o odczynie lekko kwaśnym lub obojętnym. Dobrze znosi suszę i zanieczyszczenie powietrza. Drzewo to jest odporne na mróz, jedynie w surowe zimy może przemarzać, ale nawet wtedy szybko się regeneruje i odradza.

autorzy opisu tekstowego: Grzegorz Falkowski; Związek Szkółkarzy Polskich

grupa roślin liściaste
grupa użytkowa liściaste drzewa
forma drzewo
siła wzrostu wzrost typowy dla gatunku
pokrój drzewiasty rozłożysty
docelowa wysokość od 10 m do 15 m
barwa liści (igieł) jasnozielone
ciemnozielone
zimozieloność liści (igieł) liście opadające na zimę
rodzaj kwiatów kwiatostan
pora kwitnienia maj
owoce białe
fioletowe
czarne
granatowe
jadalne
ozdobne i jadalne
pora owocowania sierpień
nasłonecznienie stanowisko słoneczne
wilgotność podłoże suche
podłoże umiarkowanie wilgotne
ph podłoża roślina tolerancyjna
odczyn lekko kwaśny do obojętnego
rodzaj gleby przeciętna ogrodowa
roślina tolerancyjna
walory jadalne owoce
ładne jesienne zabarwienie
odporność na zanieczyszczenia
odporność na zasolenie
ozdobne z liści/igieł
zastosowanie ogrody przydomowe
parki
rekultywacja
zieleń publiczna
ogrody orientalne
soliter (pojedynczo)
ogrody osiedlowe
strefa 5a
STREFA Temp. minimalne
5B -26°C / -23°C
6a -23°C / -21°C
6b -20°C / -18°C
7a -18°C / -15°C
7b -15°C / -12°C

autorzy opisu tabelarycznego: Grzegorz Falkowski Związek Szkółkarzy Polskich

Statystyka e-katalogu roślin

11859
rośliny
8292
opisów

Ostatni wpis:

2024-11-28
skimia japońska 'Rubella'
19191
zdjęć
9541
roślin w produkcji
437
osób online