Artemisia abrotanum

Silnie aromatyczny krzew lub kępiasta krzewinka o sztywnych, zdrewniałych u podstawy pędach. Osiąga 60-120 cm wysokości i 60-90 cm średnicy. Pędy silnie rozgałęzione, gęsto ulistnione, początkowo proste i wzniesione, z czasem lekko, łukowato wygięte ku dołowi. Pojedynczo i podwójnie pierzaste liście, zarówno łodygowe jak i odziomkowe, podzielone są na delikatne, równowąskie odcinki (listki), z wierzchu gładkie, sinozielone, od spodu gęsto pokryte srebrzystym kutnerem. Kwiaty niepozorne - drobne, kuliste koszyczki kwiatowe złożone z bladożółtawych, rurkowatych kwiatów, zebrane na końcach pędów w luźne, ulistnione wiechy. Kwitnie od lipca do września. Owoców w naszym klimacie nie zawiązuje. Roślina o intensywnym zapachu, której wszystkie części, zwłaszcza liście, wydzielają specyficzny korzenno-cytrynowy aromat. Preferuje stanowiska słoneczne oraz dobrze zdrenowane, niezbyt zasobne w składniki pokarmowe podłoża, najlepiej o pH 7,0 -8,0. Rośliny rosnące na takich stanowiskach są nie tylko bardziej żywotne i wytrzymałe na niesprzyjające warunki, ale także intensywniej pachną. Dobrze znosi palące słońce i okresowe susze. Nie lubi podłoży podmokłych. Wytrzymała na mrozy. Pozytywnie na strukturę i pokrój roślin wpływa coroczne, wiosenne przycinanie pędów tuż przy powierzchni ziemi. Rozmnażanie głównie przez sadzonki pędowe, gdyż rzadko w naszych warunkach tworzy nasiona. Nadaje się do obsadzania suchych słonecznych rabat, ogrodów skalnych i żwirowych, także skarp i murków. Cenna roślina ogrodów ziołowych, doskonale sprawdzająca się w towarzystwie ziół lubiących podobne stanowiska – szałwii, rozmarynu, bazylii czy lawendy. Nadaje się także do sadzenia w pojemnikach. W medycynie ludowej bylicę boże drzewko uważano niegdyś za roślinę magiczną i leczniczą, uważana była za „kościelne ziele”, stąd jej polska nazwa. Służyła niegdyś do sporządzania wieńców i kadzideł. Dziś jest cennym surowcem zielarskim, medycznym i kosmetycznym.

autorzy opisu tekstowego: Ewa Chojnowska; Związek Szkółkarzy Polskich

zasięg geograficzny	Europa Wschodnia oraz Kaukaz, Zakaukazie i Turcja
grupa roślin	byliny
grupa użytkowa	byliny
forma	krzewinka
siła wzrostu	wzrost typowy dla gatunku
pokrój	kępiasty
docelowa wysokość	od 0,5 m do 1 m od 1 m do 2 m
barwa liści (igieł)	szare, niebieskawe, srebrzyste
zimozieloność liści (igieł)	liście opadające na zimę
rodzaj kwiatów	kwiatostan
barwa kwiatów	żółte
pora kwitnienia	lipiec sierpień wrzesień
nasłonecznienie	stanowisko słoneczne
wilgotność	podłoże suche podłoże umiarkowanie wilgotne
ph podłoża	odczyn zasadowy
rodzaj gleby	piaszczysta przeciętna ogrodowa
walory	ciekawy pokrój ozdobne z liści/igieł
strefa	4

STREFA	Temp. minimalne
5B	-26°C / -23°C
6a	-23°C / -21°C
6b	-20°C / -18°C
7a	-18°C / -15°C
7b	-15°C / -12°C

autorzy opisu tabelarycznego: Ewa Chojnowska Związek Szkółkarzy Polskich