Stara odmiana o kolumnowym pokroju i raczej wolnym tempie wzrostu, notowana w literaturze ogrodniczej już w 1867 roku. Po 10 latach uprawy rośliny dorastają do 1,5 m wysokości i 0,6 m średnicy. Stare egzemplarze osiągają do 5 m wysokości. Wszystkie pędy są wzniesione, wyprostowane, sztywne, równolegle ułożone i pokryte błyszczącymi, złocistożółtymi igłami do 2-3 cm długości i około 2 mm szerokości. Igły są ułożone niemal prostopadle w stosunku do pędów, okalając je równomiernie. Ponieważ odmiana ta była przez lata rozmnażana generatywnie na rynku spotykane są jej różne sporty, które mogą się różnić tempem wzrostu, szerokością i płcią. Dlatego często w literaturze jest opisywana jako grupa Fastigiata Aurea. Cis do uprawy wymaga gleb dosyć żyznych, próchnicznych i umiarkowanie wilgotnych, ale z powodzeniem znosi także okresy suszy. Nie rośnie na glebach zimnych, kwaśnych i podmokłych a także na suchych glebach piaszczystych. W czasie ostrych zim może przemarzać lub wysychać, szczególnie od strony południowej, dlatego do jego uprawy lepiej wybierać stanowiska półcieniste a nawet cieniste (ewentualnie cieniować w okresie mroźnych zim). Krzewy odmiany ‘Fastigiata Aurea‘ są polecane do sadzenia w małych ogrodach, gdzie dobrze prezentują się sadzone pojedynczo, lub w grupach, w kompozycjach z innymi roślinami iglastymi, a także w formie szpalerów. W uprawie warto zwrócić uwagę na miseczniki, które chętnie opanowują rośliny.
UWAGA! Bazy danych Związku Szkółkarzy Polskich nie mogą by traktowane jako narzędzie do przeprowadzania wyczerpujących poszukiwań na temat prawnej ochrony odmian i nazw roślin oraz dostępności roślin w ofercie szkółek. Jednocześnie informujemy, że dokładamy wszelkich starań, aby dane prezentowane w naszym serwisie były aktualne i kompletne.
