Larix decidua 'Fastigiata'
modrzew europejski 'Fastigiata'
pokrój: drzewiasty wyprostowany
docelowa wysokość: od 10 m do 15 m
nasłonecznienie: stanowisko słoneczne
nasłonecznienie: stanowisko półcieniste
wilgotność: podłoże wilgotne
wilgotność: podłoże umiarkowanie wilgotne
Stara odmiana modrzewia europejskiego charakteryzująca się wąskim, kolumnowym pokrojem. Tworzy wyraźny, prosty przewodnik oraz wzniesione, strzeliste pędy ułożone skośnie lub równolegle do osi drzewa. Nazwa często stosowana jako zbiorowa dla drzew modrzewi charakteryzujących się wąskim pokrojem. Na świecie rozróżnia się kilka typów o mniej lub bardziej kolumnowym pokroju, z których pobierane są zrazy do szczepienia, co tłumaczy dosyć spore różnice pokrojowe poszczególnych selektów w obrębie odmiany. Wiosną pojawiają się jasnozielone, delikatne, niekłujące igły, które latem są ciemnozielonej, a jesienią przebarwiają się na żółtobrązowy kolor i opadają. Szpilki na krótkopędach wyrastają pęczkami (w pęczku jest od 20 do 40 igieł), zaś na długopędach pojedynczo i są ułożone skrętolegle. Przyrost roczny około 30 cm. Drzewo po 10 latach uprawy dorasta do około 4-5 m wysokości, przy docelowej wysokości to około 10 m. Modrzew jest drzewem jednopiennym, tj. na jednym osobników występują zarówno kwiaty męskie jaki i żeńskie. Kwiaty rozwijają się na krótkopędach wczesną wiosną. Szyszki żeńskie są sterczące, różowoczerwone, później zielenieją, męskie są bardzo małe, żółte i umieszczone pod spodem gałązek. Tak jak inne drzewa nagonasienne modrzew jest rośliną wiatropylną. Dojrzałe szyszki są brązowe, jajowate lub owalne, mają od 2 do 4 cm długości i około 2 cm średnicy, są wzniesione do góry. Drzewo preferuje przeciętną glebę ogrodową o odczynie kwaśnym, przepuszczalną ale o umiarkowanej wilgotności. Stanowisko słoneczne. Odmiana odporna na mróz. Dzięki gęstej i wąskiej koronie z powodzeniem może być sadzona w parkach oraz ogrodach, pojedynczo lub w grupach. Polecana na wysokie szpalery oraz do tworzenia osłon przeciwwiatrowych. Pierwszy opis odmiany pochodzi ze szkółki Sénéclauze we Francji z 1868 roku, jednak już w 1833 roku była odnotowana w polskiej szkółce w Niedźwiedziu.
pochodzenie | pierwsza publikacja: szkółka Sénéclauze we Francji 1868 |
grupa roślin | iglaste |
grupa użytkowa | iglaste |
forma | drzewo |
siła wzrostu | wzrost typowy dla gatunku |
pokrój | drzewiasty wyprostowany |
docelowa wysokość | od 10 m do 15 m |
barwa liści (igieł) | ciemnozielone jasnozielone |
zimozieloność liści (igieł) | igły opadające na zimę |
owoce | brązowe czerwone szyszki, szyszkojagody |
nasłonecznienie | stanowisko słoneczne stanowisko półcieniste |
wilgotność | podłoże wilgotne podłoże umiarkowanie wilgotne |
ph podłoża | odczyn lekko kwaśny do obojętnego odczyn kwaśny |
rodzaj gleby | próchniczna przeciętna ogrodowa piaszczysta |
walory | ozdobne z liści/igieł ozdobne szyszki/szyszkojagody ozdobne pędy odporność na zanieczyszczenia ładne jesienne zabarwienie ciekawy pokrój |
zastosowanie | soliter (pojedynczo) w grupach kompozycje naturalistyczne (parki i ogrody) szpaler drzewo alejowe parkowe zadrzewienia krajobrazowe parki ogrody przydomowe |
strefa | 4 |
STREFA | Temp. minimalne |
5B | -26°C / -23°C |
6a | -23°C / -21°C |
6b | -20°C / -18°C |
7a | -18°C / -15°C |
7b | -15°C / -12°C |