Odmiana amerykańska, mało znana w Europie, produkują ją tylko nieliczne szkółki. Została znaleziona przez Franka i Sarę Gladney około 1980 roku, a do handlu wprowadziła ją Luisiana Nursery. Atutem 'Black Porchꞌ jest wczesne kwitnienie, a pozostałe cechy są zbliżone do kilku innych odmian H. quercifolia. Krzew jest nieco mniejszy od gatunku, gęsty, o kulistym pokroju, rośnie powoli i osiąga 1,4–1,7 m średnicy. Jak większość odmian hortensji dębolistnej ma pędy dość mocne, wyprostowane, nie wymagające podpierania. Są one cynamonowobrązowe, dekoracyjne zimą, szczególnie po odpadnięciu starej korowiny, która łuszczy się pasmami. Liście średniej wielkości, 12–14 cm długości, głęboko i ostro klapowane, z wierzchu ciemnozielone, matowe, od spodu pokryte jasnoszarym kutnerem, jesienią zaskakują ciemnymi, fioletowymi przebarwieniami z czerwonawymi odcieniami, które są intensywniejsze na stanowiskach słonecznych. Liście często długo pozostają na krzewie i opadają dopiero gdy temperatura spadnie poniżej –10°C. Kwitnienie jest wczesne, rozpoczyna się w czerwcu i trwa do sierpnia/września. Kwiatostany to duże, stożkowate wiechy, lekko pachnące, długości około 20 cm, składające się z niepozornych kwiatów płodnych i dużych płonnych (sterylnych). Kwiaty płodne są małe, ale liczne, skupione w środku wiechy, najpierw białawe z odcieniem bladozielonym, a po dojrzeniu ciemnozielone. Kwiaty płonne (sterylne) dość liczne, 4(5)-płatkowe (botanicznie to okrągłe działki), dość duże, najpierw kremowobiałe, w miarę dojrzewania różowieją. Odmiana jest dostatecznie mrozoodporna (strefa 6b), ale młode okazy należy sadzić w miejscach zacisznych i okrywać na zimę. Rośliny preferują stanowiska półcieniste, ale dobrze rosną także na słonecznych. Lubią gleby przepuszczalne, umiarkowanie, stale wilgotne, tolerują podłoża lekko kwaśne do obojętnych (pH 6,5–7,3). Cięcie pędów wskazane jest tylko w celu zagęszczenia młodych roślin, u starszych usuwa się jedynie stare kwiatostany, jesienią po kwitnieniu lub wczesną wiosną. Odmiana nadaje się do ogrodów przydomowych i parków naturalistycznych, do sadzenia jako soliter w miejscach wyeksponowanych, na szpalery lub naturalne żywopłoty. Dobrze komponuje się na obrzeżach dużych grup drzew o jasnym zabarwieniu. Barwne, jesienne liście są też dobrym kontrastem dla dębów i sosen, z którymi to gatunkami hortensja dębolistna rośnie w naturze. Kwiatostany nadają się na świeże i suche kompozycje.
UWAGA! Bazy danych Związku Szkółkarzy Polskich nie mogą by traktowane jako narzędzie do przeprowadzania wyczerpujących poszukiwań na temat prawnej ochrony odmian i nazw roślin oraz dostępności roślin w ofercie szkółek. Jednocześnie informujemy, że dokładamy wszelkich starań, aby dane prezentowane w naszym serwisie były aktualne i kompletne.
