Miscanthus sinensis 'November Sunset'

Clematis 'Hendersonii'

powojnik 'Hendersonii'

Powojnik bylinowy o wzniesionych, długich pędach, nie czepiających się podpór, lecz wspierających się o nie. Odporna odmiana zaliczana do Grupy Integrifolia, jedna z najstarszych dotychczas uprawianych. Uzyskana w 1835 r. Pędy zimą zamierają do podstawy. Wiosną nowe pędy wyrastają z ziemi, osiągając długość 1,7-3 m. Pozostawione bez podpór płożą się po ziemi. Kwiaty niebieskofioletowe, dzwonkowate, lekko przewijające, z żółtymi pręcikami. Kwitnie bardzo obficie od VI do IX. Najlepiej rośnie na glebach żyznych, próchnicznych, wilgotnych, dobrze zdrenowanych, o odczynie od obojętnego do lekko kwaśnego. Nie toleruje gleb podmokłych, zalewanych, zbyt ciężkich, gliniastych oraz zbyt lekkich, piaszczystych. Zalecane stanowisko słoneczne lub półcieniste, lecz jasne. Wczesną wiosną wymaga wycięcia wszystkich obumarłych pędów, tuż przy podstawie i przycięcia żywych pędów na wysokość 5-10 cm od ziemi. W ogrodzie może być sadzona na rabatach bylinowych lub podwiązywana do podpór. Ładnie przeplata się z innymi roślinami. Nadaje się do uprawy przy kamieniach, starych pniach, niedużych drzewach i krzewach. Może być stosowana do pokrywania małych powierzchni.

Picea abies 'Maxwellii'

świerk pospolity 'Maxwellii'

Karłowy, zwarty świerk rosnący w kształcie nieregularnego, szerokiego stożka. Dorasta do 1 m wysokości i kilkukrotnie większej szerokości. Roczne tempo wzrostu 20-30 mm. Niektóre egzemplarze wytwarzają jeden lub kilka przewodników i rosną silniej na wysokość. Na strukturę rośliny składa się wiele krótkich, grubych, sztywnych, sterczących pędów. Igły charakterystyczne dla odmiany: żywozielone, nastroszone, krótkie, ułożone promieniście. Wymagania glebowe i wilgotnościowe przeciętne. Najlepiej rośnie na glebach gliniasto-piaszczystych, próchnicznych, o umiarkowanej wilgotności, lekko kwaśnych. Wrażliwa na suche powietrze i zanieczyszczenia przemysłowe. Wymaga stanowisk nasłonecznionych lub lekko zacienionych. Doskonała odmiana do ogrodów skalnych i alpinariów.

Anemone ×hybrida 'Serenade'

zawilec mieszańcowy 'Serenade'

Wysoka bylina kwitnąca późnym latem i jesienią. Odmiana wywodząca się od zawilca japońskiego (konkretnie od Anemone hupehensis var. japonica) oraz – jak wszystkie mieszańce określane łacińską nazwą Anemone ×hybrida – od gatunku A. vitifolia. Wyróżnia się dużymi, półpełnymi, różowymi kwiatami o średnicy od 5 do 7 cm, złożonymi z 10-17 wąskich, zachodzących na siebie listków okwiatu, które otaczają wyraźny żółty środek. Zebrane są w luźne baldachy. Stanowią ozdobę rośliny od sierpnia do końca października, o ile wcześniej nie nadejdą mrozy. Kwitnienie jest wyjątkowo długotrwałe, jeśli chodzi o jesienne zawilce. W doświadczeniach Ogrodu Botanicznego w Chicago (strefa mrozoodporności 5), w których porównywano 25 taksonów tego typu zawilców, wyniosło ono 64,5 dnia. W badaniach tych A. ×hybrida ‘Serenade’ znalazł się w trójce najwyżej ocenionych taksonów – także pod względem pokroju, zdrowotności, odporności na mróz. Do jego zalet należą też wygląd roślin poza okresem kwitnienia – nisko osadzone liście - oraz wigor roślin i ich szybkie rozrastanie się w pierwszych latach po posadzeniu. Ponadto pędy kwiatostanowe są mocne, nie zginają się w dół. Zawilec ten osiąga szerokość 60 cm, a wysokość 80 cm (w okresie kwitnienia – 1 m). Wymaga półcienistego stanowiska, znosi miejsca słoneczne, ale pod warunkiem, że podłoże będzie stale wilgotne. Preferuje glebę próchniczną, przepuszczalną, lecz utrzymującą wilgoć. Nadaje się na rabaty bylinowe, do ogrodów naturalistycznych, na kwiaty cięte.

Arabis ferdinandi-coburgii 'Variegata'

gęsiówka macedońska 'Variegata'

Bylina tworząca niskie, silnie spłaszczone poduszki o wysokości 5-10 cm. Liście drobne, całobrzegie, odwrotnie jajowate, na krótkich ogonkach, z wyraźnym, kremowożółtym obrzeżeniem i po obu stronach z gwiazdkowatymi włoskami. Liście łodygowe lancetowate, siedzące. Jesienią i wczesną wiosną liście czasami czerwienieją. Kwiaty białe, bardzo drobne. Kwitnie wiosną, w maju. Gęsiówka ta nie ma specjalnych wymagań. Najlepiej rośnie w miejscach słonecznych, na przepuszczalnym, lekkim podłożu. Może rosnąć także na stanowiskach delikatnie ocienionych, lecz widnych. Nadaje się do ogrodów skalnych. Dobrze wygląda posadzona w szczelinach między kamieniami. Zwykle sadzi się pojedyncze rośliny lub małe grupy po kilka roślin w bliskim sąsiedztwie. Na małych powierzchniach bywa stosowana jako roślina okrywowa. Po kwitnieniu ścina się pędy, aby poprawić wygląd roślin i kontrolować pokrój. Odmiana ‘Variegata’ często tworzy rewersję. Jeśli pojawiają się pędy z liśćmi zielonymi, jak typowymi dla gatunku, należy je regularnie usuwać, bo pozostawione rozrastają się szybciej od formy o liściach pstrych i z łatwością ją zagłuszą. Rozmnażanie tylko przez podział latem, gdy nowe rozety liściowe już wyrosną.