Carex morrowii 'Aureovariegata'

Acer pensylvanicum

klon pensylwański

Niewielkie drzewo o pojedynczym lub widlasto rozdzielającym się pniu i luźnej koronie, dorasta do 10 m wysokości. Pędy są wzniesione, konary słabo się rozgałęziają. Kora na młodych pniach, konarach i gałązkach jest gładka, oliwkowozielona z podłużnymi, białymi prążkami, wyjątkowo atrakcyjna zwłaszcza w okresie bezlistnym. U dorosłych egzemplarzy kora przybiera odcień szaro-brązowy z zielonkawo-białawymi paskami. Liście są duże, mają do 20 cm długości, odwrotnie jajowate, zakończone 3 szerokimi klapami, jasnozielone. Młode liście są od spodu rdzawo owłosione. Kwiaty pojawiają się w maju i na początku czerwca już po rozwinięciu liści, są nieco większe niż u innych gatunków klonów, żółtawo-zielonkawe, zebrane w szczytowe, zwisające grona. Owoce w postaci oskrzydlonych orzeszków są zebrane po kilkanaście w długich, łańcuszkowatych owocostanach. Jesienią liście na drzewach przebarwiają się na żółto. Gatunek najlepiej rośnie na glebach świeżych, żyznych, wilgotnych, ale przepuszczalnych, w półcieniu, w miejscach zacisznych, osłoniętych od wiatru. We wschodnich rejonach kraju może zimą przemarzać, dlatego młode egzemplarze trzeba w pierwszych latach po posadzeniu zabezpieczać przed mrozem owijając pień słomianą matą lub agrowłókniną. Na zachodzie kraju oraz starsze egzemplarze zwykle dobrze zimują i nie wymagają okrywania.

Juniperus communis 'Gold Cone'

jałowiec pospolity 'Gold Cone'

Wolno rosnąca, początkowo jajowata, później kolumnowa odmiana jałowca o intensywnie żółtym, złocistym ulistnieniu. Po 10 latach uprawy dorasta do ok 1,5 m wysokość i 0,4-0,5 m szerokości. Regularnym pokrojem przypomina odmianę ‘Hibernica’. Forma bezprzewodnikowa, wielopędowa, na szczycie zaokrąglona. Pędy ułożone wertykalnie, dość sztywne, odporne na okiść śniegową. Gałązki liczne, wyprostowane, na końcach delikatnie odchylone na zewnątrz, gęsto ułożone, tworzą zwartą powierzchnię. Igły krótkie, 5-7 mm długości, miękkie, słabo kłujące, osadzone po 3 wokół pędów. Igły przez cały rok złociste, w czasie sezonu wegetacyjnego intensywnie żółte, zimą żółtobrązowe. Igły wewnątrz krzewu oraz od strony północnej pozostają lekko zielonkawe. Odmiana notowana w sprzedaży od lat osiemdziesiatych XX wieku. Roślina łatwa w uprawie, o bardzo skromnych wymaganiach glebowych. Doskonale rośnie na stanowiskach słonecznych, na glebach ubogich w składniki pokarmowe, suchych, kamienistych, a nawet jałowych. Mrozoodporność dobra, ale w najchłodniejszych rejonach kraju może zimą przemarzać, zwłaszcza od strony południowej. Na zimę zaleca się osłanianie roślin cieniówką lub agrowłókniną. Krzew polecany do uprawy w ogrodach przydomowych pojedynczo lub w grupach, na wrzosowiskach, na cmentarzach, na rabatach w zestawieniu z innymi roślinami iglastymi. Nadaje się do sadzenia w formie szpaleru. W kompozycji daje wyraźny akcent kolorystyczny.

Festuca gautieri

kostrzewa Gautiera

Pochodząca z Pirenejów zimozielona trawa tworząca bardzo atrakcyjne, soczyście zielone, półkuliste poduszki dorastające do 10-15 cm wysokości. W handlu często jest oferowana pod nazwą potoczną kostrzewa niedźwiedzie futro. Tworzy krótkie, igiełkowate liście, dosyć sztywne i intensywnie zielone. W maju tworzy 20-40 cm źdźbła zwieńczone luźnymi, wiechowatymi kwiatostanami. Kwiatostany są niezbyt liczne, zbudowane z kilku kłosków. Roślina kwitnie w czerwcu, po kwitnieniu i zaschnięciu kwiatostanów warto je obcinać ze względów estetycznych. Preferuje gleby przepuszczalne umiarkowanie wilgotne do suchych, stanowiska słoneczne. Co kilka lat wymaga dzielenia i przesadzania. Doskonała trawa do sadzenia w grupach, w niewielkich ogrodach przydomowych, skalnych i na wrzosowiskach. Liczba roślin na 1 m2: 12 – 16.

Anemone ×hybrida

zawilec mieszańcowy

Nazwa zbiorowa dla grupy odmian mieszańcowych powstałych ze skrzyżowania dwóch gatunków pochodzących z Chin: Anemone hupehensis var. japonica i Anemone vitifolia. Rośliny długowieczne, niezawodne i wytrzymałe, zdobiące ogród późnym latem i jesienią. Od gatunków wyjściowych odmiany różnią się kwiatami i bujniejszym wzrostem, do 1,5 m wysokości. Liście trójdzielne, lekko owłosione, nieregularnie klapowane, tworzące efektowną przyziemną rozetę. Kwiaty duże, o średnicy 6-7 cm, mają od 8 do 30 listków okwiatu i barwę zależnie od odmiany: białą, prawie czerwoną, różową. Okres kwitnienia VIII-IX. Najlepsze do uprawy zawilca mieszańcowego są miejsca osłonięte, wilgotne i półcieniste. Preferuje podłoża żyzne, stale umiarkowanie wilgotne, dobrze zdrenowane, bogate w próchnicę. Źle rośnie na glebach ciężkich, zwięzłych, podmokłych, zwłaszcza zimą. Nie znosi dłuższych okresów suszy. Znajduje zastosowanie na rabatach bylinowych w miejscach ocienionych, ale dość widnych. Odmiany muszą być rozmnażane wegetatywnie przez podział lub sadzonki korzeniowe. Przesadzanie i dzielenie możliwe jest tylko wiosną. Wiosną rozpoczyna wegetację dość późno, trzeba pamiętać o tym przy okazji wczesnowiosennych prac porządkowych. Przed zimą ścina się część nadziemną.