Hydrangea quercifolia 'Amethyst'

Amerykańska siewka odkryta przypadkowo przez dr. Michaela Dirra z University of Georgia, podczas spaceru w rodzinnym mieście Cincinnati w stanie Ohio. Wprowadzona do handlu około 2000 roku. Nazwa ꞌAmetystꞌ wskazuje na barwę kwiatostanów, które szybko dojrzewając przybierają oryginalny ametystowy odcień. Krzew mniejszy od gatunku, bardziej zwarty, dość regularny, osiąga 1,3–1,8 m średnicy. Cechuje się wyjątkowej barwy kwiatostanami, ładnym ulistnieniem, szczególnie jesienią i dość mocnymi, wyprostowanymi, rdzawobrązowymi pędami, dekoracyjnymi zimą. Liście średniej wielkości, płytko klapowane, z wierzchu ciemnozielone, matowe, spodem gęsto pokryte jasnoszarymi włoskami, jesienią przebarwiają się efektownie na winnoczerwone, na zimę opadają. Kwitnienie rozpoczyna się wczesnym latem i trwa od lipca do sierpnia. Kwiatostany podobne są do odmiany 'Snow Queenꞌ, to stożkowate wiechy, 15–20 cm długości. Złożone są z wielu niepozornych kwiatów płodnych, skupionych w środku wiechy, które najpierw są białawe z odcieniem bladozielonym, a po dojrzeniu ciemnozielone. Otaczają je dość gęsto liczne kwiaty sterylne – duże, efektowne, na długich szypułkach, złożone są z 4 kremowobiałych, okrągłych działek (płatków), szybko zmieniające barwę z białej, przez różową, intensywnie rubinowoczerwoną, po purpurowofioletową (ametystową) w końcu lata i zachowują ją do zimy. Pędy nie wymagają podwiązywania, chociaż wiechy lekko przewisają. Odmiana należy do łatwych w uprawie, rzadko porażana jest przez choroby i szkodniki i uznawana jest za dostatecznie mrozoodporną (strefa 6b). Rośliny preferują stanowiska półcieniste, ale dobrze znoszą także duże nasłonecznienie. Lubią gleby przepuszczalne, umiarkowanie wilgotne, tolerują podłoża lekko kwaśne do obojętnych (pH 6,5–7,3). Cięcie pędów nie jest wskazane, usuwa się jedynie stare kwiatostany, jesienią po kwitnieniu lub wczesną wiosną. Odmiana nadaje się do ogrodów przydomowych i parków naturalistycznych, do sadzenia jako soliter w miejscach wyeksponowanych, na szpalery lub naturalne żywopłoty. Dobrze komponuje się na obrzeżach dużych grup drzew o jasnym zabarwieniu. Barwne, jesienne liście są też dobrym kontrastem dla dębów i sosen, z którymi to gatunkami hortensja dębolistna rośnie w naturze. Według hodowcy to jedna z najłatwiejszych odmian tego gatunku do wyprodukowania w pojemniku. Kwiatostany nadają się na świeże i suche kompozycje.

autorzy opisu tekstowego: Hanna Grzeszczak-Nowak; Związek Szkółkarzy Polskich

pochodzenie	odkrywca, hodowca (selekcjoner): dr Michael A. Dirr USA; wprowadzenie do handlu: 2000
grupa roślin	liściaste
grupa użytkowa	liściaste krzewy
forma	krzew
siła wzrostu	roślina wolnorosnąca
pokrój	krzewiasty rozłożysty
docelowa wysokość	od 1 m do 2 m
barwa liści (igieł)	ciemnozielone
zimozieloność liści (igieł)	liście opadające na zimę
rodzaj kwiatów	kwiatostan
barwa kwiatów	białe bordowe purpurowofioletowe kremowe
pora kwitnienia	lipiec sierpień wrzesień
nasłonecznienie	stanowisko półcieniste stanowisko słoneczne
wilgotność	podłoże umiarkowanie wilgotne podłoże wilgotne
ph podłoża	odczyn lekko kwaśny do obojętnego
rodzaj gleby	przeciętna ogrodowa próchniczna
walory	ozdobne z kwiatów ozdobne z liści/igieł ładne jesienne zabarwienie
zastosowanie	parki rabaty kwiaty cięte suche bukiety w grupach ogrody przydomowe
strefa	6b

STREFA	Temp. minimalne
5B	-26°C / -23°C
6a	-23°C / -21°C
6b	-20°C / -18°C
7a	-18°C / -15°C
7b	-15°C / -12°C

autor opisu tabelarycznego: Antoni Pudełko Szkółka Krzewów Ozdobnych Antoni PUDEŁKO