Hypericum ×inodorum MAGICAL RED FLAME 'Kolmaref'

Picea glauca 'Little Globe'

świerk biały 'Little Globe'

Kulista, wolno rosnąca forma świerka białego o szarozielonych igłach, osiągająca po 10 latach uprawy około 0,6 m średnicy. Roczne przyrosty mają około 4 cm długości. Brak przewodnika. Pędy i gałązki grube, krótkie, pokryte jasną korą, wyrastające promieniście ze środka krzewu, tworzące ciemnozielone kule o nieregularnej powierzchni. Gałązki ułożone luźniej, niż u innych odmian świerka w tym typie, nie tworzą jednolitej, zewnętrznej płaszczyzny, ale są ustawione pionowo lub pod kątem, „najeżone”, otoczone równomiernie igłami, przypominają miniaturowe szczotki do mycia butelek. Wierzchołek gałązek zakończony grubym, wyraźnym, jasnobrązowym pąkiem szczytowym. Przyrosty zielone. Igły szarozielone, słabo kłujące. Szyszek nie zawiązuje. Roślina nietrudna w uprawie, polecana do sadzenia na glebach zasobnych w składniki pokarmowe, stale wilgotnych, przepuszczalnych, lekko kwaśnych, na stanowiskach słonecznych. Odmiana odporna na mróz. W bezśnieżne zimy zaleca się osłanianie krzewów od strony południowej stroiszem, cieniówką lub agrowłókniną. Lekkie okrycie zabezpieczy igły przed wysychaniem w mroźne, słoneczne dni. Najczęściej igły wysychają od strony nasłonecznionej, wówczas wraz z nadejściem wiosny żółkną i opadają. Podobne objawy może spowodować pojawienie się przędziorka sosnowca pod koniec wiosny lub latem. Po zauważeniu objawów żerowania szkodnika w postaci żółknięcia igieł w okresie wegetacji krzewy należy opryskać jednym ze środków służących do zwalczania przędziorków (akarycydem). Podniesiona wilgotność powietrza sprzyja ograniczeniu występowania szkodnika. Odmiana polecana do sadzenia w małych ogrodach przydomowych, na skalniakach, na rabatach z miniaturowymi roślinami iglastymi lub na wrzosowiskach. Nadaje się do uprawy w pojemnikach.

Monarda 'Beauty of Cobham'

pysznogłówka 'Beauty of Cobham'

Bylina tworząca kępy dorastające do 100 cm wysokości w okresie kwitnienia i szerokości 45 cm. Kanciaste, jasnozielone łodygi są pokryte licznymi, zielonymi, pachnącymi miętowo liśćmi. Główkowate kwiatostany, które stanowią główną ozdobę rośliny (VI-VIII), wyróżniają się atrakcyjnym zabarwieniem. Lilaróżowe płatki korony poszczególnych kwiatów o długości 5 cm kontrastują z przykwiatkami (osadzonymi na dole „główki”), które mają kolor od szaro- do ciemnofioletowego. Wabią motyle, pszczoły i inne owady. Wskazane jest usuwanie przekwitłych kwiatostanów, co przedłuża kwitnienie. Rośliny wymagają słonecznego lub półcienistego stanowiska i umiarkowanie wilgotnej gleby – dobrze, jeśli jest ona dość żyzna, próchniczna i przepuszczalna, gdyż sprzyja to żywotności pysznogłówki. Bylina ta nie lubi ani zbyt lekkich, piaszczystych, ani za ciężkich, mokrych gleb. Jest raczej krótkowieczna; powinno się ją dzielić i rozsadzać raz na 3 lata – należy to robić wczesną wiosną. Zaleca się ponadto ściółkowanie roślin dobrze rozłożonym kompostem albo obornikiem. Jeśli chodzi o typowe w pielęgnacji bylin przycinanie nadziemnych, zaschniętych części roślin po skończonej wegetacji, lepiej w przypadku pysznogłówki nie robić tego jesienią, lecz zostawić pędy na zimę, gdyż są oryginalną ozdobą ogrodu. Pysznogłówka może być porażana przez mączniak prawdziwy, który objawia się watowatymi plamami na liściach, a następnie ich żółknięciem i zamieraniem. Choroba ta częściej występuje na roślinach uprawianych w cieniu, źle odżywionych. Ogranicza ją ściółkowanie roślin dobrze rozłożonym kompostem albo obornikiem. Bylina ta najlepiej wygląda sadzona w grupach na rabatach. Dobrym sąsiedztwem są np. ozdobne trawy.

Aquilegia vulgaris

orlik pospolity

Krajowa, objęta ochroną bylina występująca w zaroślach i świetlistych lasach liściastych, na glebach wapiennych, chętnie uprawiana w ogrodach wiejskich dla ładnych kwiatów. Roślina tworzy wiosną półkuliste kępy liści z których wyrastają łodygi zakończone licznymi pąkami kwiatowymi. W czasie kwitnienia dorasta do 80 cm wysokości. Liście ma złożone, podwójnie trójdzielne, niebieskawozielone. Kwiaty ostrogowe, z pięcioma płatkami kielicha i pięcioma płatkami korony, niebieskofioletowe (u odmian także niebieskie, różowe i białe, czasem pełne). Kwitnienie tego gatunku trwa od maja do lipca. Ozdobne są także owoce - wielomieszki, które można po dojrzeniu ścinać, zasuszać i wykorzystywać do różnego rodzaju suchych kompozycji. Do właściwego wzrostu wymaga żyznych i stale umiarkowanie wilgotnych gleb. Preferuje stanowiska jasne lub lekko ocienione. Mrozoodporność dobra. Orliki ładnie komponują się w nasadzeniach naturalistycznych i łąkowych. Świetnie nadają się do uprawy z przeznaczeniem na kwiat cięty.

Fraxinus pennsylvanica

jesion pensylwański

Szybkorosnące, duże drzewo, o okrągłej koronie, często nisko rozwidlone i z obwisającymi dolnymi gałęziami. Dorasta do 20 m wys. Liście zielone, złożone, 20-30 cm dł., wcześnie przebarwiają się na żółto i opadają jesienią. Gatunek odporny i mało wymagający. Często sadzony przy drogach i w parkach.