Hydrangea paniculata LITTLE FRESCO 'ROU 201306'

Fagus sylvatica 'Luteovariegata'

buk pospolity 'Luteovariegata'

Drzewo dorastające do niespełna 20 m wysokości. Charakteryzuje się żółtymi, pstrymi liśćmi, gdzie plamy zazwyczaj łączą się u brzegu blaszki dając efekt żółtego obrzeżenia. Odmiana mrozoodporna ale może cierpieć od późnych przymrozków. Dobrze rośnie na glebach żyznych i świeżych, gliniastych lub gliniasto-piaszczystych. Stanowisko półcieniste lub cieniste, w pełnym słońcu liście mogą być przypalane przez słońce. Odmiana polecana do większych ogrodów przydomowych, zieleni osiedlowej oraz parków. Stanowi interesujący akcent kolorystyczny o ładnej żółtozielonej barwie.

Melissa officinalis

melisa lekarska

Roślina znana ze swoich właściwości leczniczych i przyjemnego, cytrynowego zapachu. Jest to krzewiasta bylina o początkowo półkulistym pokroju, dorastająca do 0,5 m wysokości. Łodygi silnie rozgałęzione, dosyć cienkie, z osadzonymi naprzeciwlegle liśćmi. Liście zaopatrzone w ogonki, mają sercowato-jajowate, jasnozielone blaszki o karbowanej powierzchni i ząbkowanych brzegach. Cała roślina jest pokryta bardzo krótkimi, szarawymi włoskami. Liście melisy zawierają olejki eteryczne. Dzięki nim rośliny wydzielają po roztarciu charakterystyczny, cytrynowy aromat. Kwiaty mało efektowne, drobne, kredowobiałe lub różowawe, zebrane w nibyokółkach i skupione w kątach górnych liści. Kwitnie w lipcu i sierpniu. W czasie kwitnienia rośliny są chętnie oblatywane przez pszczoły i trzmiele. Być może dlatego nazwa melisy pochodzi od greckiego słowa oznaczającego pszczołę. W starożytności była ulubionym ziołem pszczelarzy, którzy zgniecionymi liśćmi pocierali ule, aby zachęcić pszczoły do powrotu. Obecnie melisę wykorzystuje się jako roślinę leczniczą do łagodzenia objawów lęków i niepokojów. Roślina działa antydepresyjnie, łagodzi zmęczenie, likwiduje drażliwość. Dzięki zawartym w olejku polifenolom działa skutecznie na opryszczkę wargową i zapobiega nawrotom choroby. Świeże lub suszone listki melisy spożywa się w postaci naparu, a oprócz tego nadają się do wykorzystania w kuchni, jako dodatek do sałatek, marynat, sosów, zup, mięs, deserów. Olejek melisy wykorzystuje się do wyrobu likierów. Melisa obok swoich właściwości leczniczych ma także walory ozdobne. Jest to bylina mało wymagająca i łatwa w uprawie. Dobrze rośnie na każdej przeciętnej glebie ogrodowej, najlepiej umiarkowanie wilgotnej i przepuszczalnej, na stanowisku słonecznym lub w półcieniu. Jest w pełni odporna na mróz, rzadko porażana przez choroby i atakowana przez szkodniki. Najlepszym miejscem do uprawy melisy są ciepłe, południowe wystawy rabat ziołowych. Dobrze prezentuje się w ogrodach nieformalnych o charakterze naturalistycznym i rustykalnym. Doskonale nadaje się do uprawy w pojemnikach.

Bergenia 'Pinneberg'

bergenia 'Pinneberg'

Zimozielona bylina okrywowa o ładnych liściach. Atrakcyjna odmiana mieszańcowa o bujnym wzroście. W czasie kwitnienia osiąga wysokość 50 cm. Liście ciemnozielone, duże, skórzaste, błyszczące, zebrane w przyziemne rozety, jesienią lekko czerwieniejące. Wyrastają z grubych, płożących się po ziemi kłączy. Kwiaty dzwoneczkowate, delikatnie różowe, zebrane w wierzchotkowate kwiatostany, skupione na wysokich i sztywnych, czerwonych łodygach. Kwitnie w końcu kwietnia i na początku maja. Może rosnąć na każdej glebie za wyjątkiem gleby suchej i piaszczystej. Najlepiej rośnie na glebie żyznej, średnio wilgotnej lub wilgotnej, na stanowiskach słonecznych, półcienistych do cienistych. Na stanowiskach słonecznych kwitnie bardziej obficie, ale wymaga utrzymywania wyższej wilgotności podłoża. Roślina całkowicie mrozoodporna, się do uprawy w całym kraju. Nadaje do zadarniania dużych powierzchni. Polecana do sadzenia na rabatach, jako roślina pierwszego planu. Można stosować w ogrodach skalnych, alpinariach i nasadzeniach nadwodnych. Dobrze się prezentuje na rabatach w zieleni miejskiej. Kwiaty i liście mogą być wykorzystywane jako dodatek do bukietów.

Thuja occidentalis 'Rheingold'

żywotnik zachodni 'Rheingold'

Karłowy, wolno rosnący krzew o stożkowym lub jajowatym pokroju i złocistej barwie gałązek, osiągający w wieku 10 lat około 1 m wysokości. U młodych roślin ulistnienie wyłącznie w formie igiełek. Łuski wykształcają się z wiekiem - najpierw na pędach wiodących, a potem na gałązkach bocznych. Regularne cięcie sprzyja utrzymywaniu ulistnienia w postaci igiełek. W okresie wegetacji zabarwienie złocistożółte, zimą brunatniejące, w kolorze miedzi. Wymaga dosyć żyznych i raczej wilgotnych gleb. Odmiana odporna na mróz, polecana do małych ogrodów, ogrodów skalnych, ale przede wszystkim do tworzenia regularnie ciętych obwódek rabat, obsadzania ścieżek oraz tworzenia niskich żywopłotów. Egzemplarze niecięte podatne są na uszkodzenia i deformacje pod ciężarem śniegu. Gęstość sadzenia w rzędzie: 2 szt./mb