Molinia arundinacea 'Fontäne'

Picea glauca 'Sander's Blue'

świerk biały 'Sander's Blue'

Karłowa, niebieska, bardzo wolno rosnąca forma świerka, tworząca gęste, regularne stożki, uzyskana w amerykańskiej szkółce Iseli w 1978 roku jako mutacja odmiany ‘Conica’. Rocznie przyrasta zaledwie o 5-7 cm, osiągając po 10 latach uprawy około 0,7-0,8 m wysokości. Cechą charakterystyczną rośliny są stalowoniebieskie igły, niezwykle atrakcyjne zwłaszcza w okresie wiosny, bowiem młode przyrosty są intensywnie niebieskie i już z daleka zwracają na siebie uwagę. Igły są cienkie, krótkie, osadzone wokół pędów, lekko kłujące. Same pędy są stosunkowo cienkie, wałeczkowate, zakończone wyraźnym pąkiem szczytowym. Zabarwienie igieł nie zawsze jest jednolite i czasami niektóre z gałązek stają się zielone. Są to tak zwane rewersje, czyli niewielkie fragmenty roślin o cechach taksonu, z których uzyskano odmianę (gałązki są takie same, jak u odmiany rodzicielskiej ‘Conica’). Tego typu rewersje nie są szkodliwe. Wręcz przeciwnie, sprawiają, że roślina staje się dwubarwna, a przez to jeszcze bardziej atrakcyjna. Natomiast jeśli w koronie pojawią się silnie rosnące, długie pędy charakterystyczne dla gatunku, należy je usuwać, bowiem tego typu rewersje mogą spowodować zagłuszenie odmiany i z czasem jej zanikanie. Odmiana mało wymagająca w uprawie. Najlepiej rośnie na glebach zasobnych w składniki pokarmowe i stale wilgotnych, ale całkiem nieźle radzi sobie także na większości przeciętnych, lekko kwaśnych gleb ogrodowych. Roślina odporna na mróz, ale w pierwszych latach uprawy zaleca się cieniowanie roślin od strony południowej na zimę. Lekkie okrycie za pomocą cieniówki lub agrowłókniny zabezpieczy igieł przed wysychaniem w mroźne, słoneczne dni. Najczęściej igły wysychają od strony nasłonecznionej, wówczas wraz z nadejściem wiosny żółkną i opadają. Podobne objawy może spowodować pojawienie się przędziorków pod koniec wiosny lub latem. Po zauważeniu objawów w postaci żółknięcia igieł w okresie wegetacji krzewy należy opryskać jednym ze środków służących do zwalczania przędziorków (akarycydem). Podniesiona wilgotność powietrza sprzyja ograniczeniu występowania szkodnika. Odmiana doskonale nadaje się do tworzenia barwnych kompozycji ogrodowych wraz z innymi, wolno rosnącymi roślinami iglastymi. Bardzo dobrze prezentuje się na wrzosowiskach, w ogrodach skalnych, a także w pojemnikach. W okresie Bożego Narodzenia może służyć za oryginalną choinkę

Juniperus virginiana 'Canaertii'

jałowiec wirginijski 'Canaertii'

Stara odmiana pochodząca z drugiej połowy XIX wieku z Belgii, wyselekcjonowana prawdopodobnie z nasion. Drzewiasta odmiana o stożkowatym lub wąskokolumnowym pokroju, dobrze zagęszczona i silnie rosnąca, szczególnie na glebach żyznych, zwięzłych i zasobnych. Pędy wałeczkowate, pokryte intensywnie zielonymi łuskami. Szyszkojagody liczne, choć nie każdego roku, ładnie kontrastujące z zielonym ulistnieniem. Polecana do większych ogrodów przydomowych, parków, zieleni osiedlowej i reprezentacyjnej oraz do zestawień kolorystyczno- pokrojowych z innymi iglakami, zawsze na stanowiskach słonecznych. Nadaje się do zakładania szpalerów i tworzenia małych, luźnych grup w większych terenach zieleni.

Abies procera 'Glauca'

jodła szlachetna 'Glauca'

Odmiana o intensywnie niebieskich igłach i wolnym tempie wzrostu w porównaniu do gatunku. W Polsce drzewo osiąga około 8 m wysokości po 30 latach uprawy. Gałęzie są grube i sztywne, gęsto pokryte tępymi, dosyć sztywnymi igłami. Charakterystyczne wywinięcie dolnych igieł sprawia, że gałązki są nimi niemal całkowicie przykryte. Niebieski odcień igłom nadaje gruba warstwa wosku. W maju na peryferyjnych częściach pędów bocznych, zwłaszcza na niżej położonych gałęziach, pojawiają się wyjątkowo okazałe, ciemnoróżowe kwiaty męskie. Przypominają one owoce malin, z tą tylko różnicą, że są nieco mniejsze. Kwiaty żeńskie tworzą się na gałęziach w szczytowej części korony. Dojrzałe szyszki osiągają spektakularne rozmiary i są wyjątkowo ozdobne, sterczące, mają do 25 cm długości i 6-10 cm średnicy. Czasami pod własnym ciężarem przekrzywiają się wraz z gałęziami. Szyszki pojawiają się u dosyć młodych, kilku lub kilkunastoletnich roślin, co czyni jej jeszcze bardziej atrakcyjnymi, gdy można je podziwiać na wysokości wzroku. Niestety szyszki nie są trwałe i po dojrzeniu nasion (późnym latem) rozpadają się całkowicie, uwalniając nasiona i łuski, pozostawiając po sobie jedynie trzpienie (osie szyszek). Jodła szlachetna wymaga gleb żyznych, próchnicznych, stale umiarkowanie wilgotnych, ale przepuszczalnych. Nie lubi gleb mokrych i bagiennych, na których powstają zastoiska wodne. Najlepiej czuje się uprawiana na podłożach o odczynie lekko kwaśnym, na stanowiskach słonecznych. Sadzona w cieniu rośnie wolno i źle, a igły nie wybarwiają się na niebiesko. Ponieważ zwykle jest rozmnażana przez szczepienie w pierwszych latach uprawy wymaga prowadzenia przy paliku, do momentu wytworzenia silnego pędu przewodniego. Starsze egzemplarze bardzo dobrze wyglądają sadzone w parkach, ogrodach przydomowych, na rabatach w towarzystwie innych drzew i krzewów iglastych. Najlepiej prezentuje się w miejscach eksponowanych, jako soliter lub w luźnych grupach. Choć jest odporna na mróz, należy sadzić ją w miejscach zacisznych, osłoniętych od wiatru.

Juniperus conferta

jałowiec nadbrzeżny

Niski krzew okrywowy o średnio szybkim tempie wzrostu, tworzą zwarte kobierce szczelnie okrywające podłoże. Krzew naturalnie występuje wzdłuż wybrzeży Pacyfiku, od Sachalinu, przez Półwysep Koreański, po japońskie wyspy Hokkaido i Honsiu, porastając piaszczyste wydmy i skały. Po 10 latach uprawy dorasta do 0,3 – 0,5 m wysokości i około 2 m szerokości. Tworzy długie, sztywne, szeroko rozpostarte pędu ścielące się po ziemi. Kora najmłodszych pędów zielona, starszych jasnobrązowa. Gałązki liczne, obficie i gęsto ulistnione. Igły gęsto ułożone na pędach, skupione po 3 w okółkach, rynienkowate (w przekroju trójkątne), mają od 10 do 17 mm długości i 1-1,5 mm szerokości. Igły są ciemnozielone z cienkim, białym woskowym paskiem przetchlinek w rynienkowatym wgłębieniu, ostro zakończone, ale w dotyku nie są mocno kłujące. Rośliny dwupienne, szyszki męskie i żeńskie tworzą się na oddzielnych osobnikach. Szyszkojagody duże, mają około 1 cm średnicy, dekoracyjne, czarnopurpurowe, pokryte srebrzystym, woskowym nalotem. Dojrzewają w ciągu 18 miesięcy. Wewnątrz szyszkojagód znajdują się 3 nasiona. Wymagania glebowe i wilgotnościowe nieco wyższe, niż innych gatunków jałowców (krzewy mogą cierpieć od mrozu i suszy). Najlepiej rośnie na stanowiskach słonecznych i ciepłych. We wschodnich rejonach kraju, szczególnie przy braku pokrywy śnieżnej, może przemarzać, ale stosunkowo dobrze się regeneruje. Na pozostałym obszarze Polski zimuje dobrze. Gatunek polecany do stosowania w ogrodach przydomowych jako roślina okrywowa. W sprzedaży dostępne są przede wszystkim odmiany, które świetnie prezentują się sadzone na skalniakach i murkach skalnych.