Campanula cochleariifolia 'Alba'

Rubus idaeus 'Beskid'

malina właściwa 'Beskid'

Odmiana późna maliny, owocująca wyłącznie na pędach dwuletnich, wyhodowana w 1991 roku w Instytucie Sadownictwa i Kwiaciarstwa w Skierniewicach (obecnie Instytut Ogrodnictwa). Roślina charakteryzuje dobrym wigorem, dorasta do 1,5 m wysokości, daje odrosty korzeniowe. Tworzy sztywne, proste, średniej grubości pędy pokryte szczątkowymi kolcami. Liście złożone, 3-5 listkowe, zielone, dosyć duże, silnie pomarszczone, na brzegu ostro ząbkowane. Kwitnie w maju. Pierwsze owoce zaczynają dojrzewać w trzecim tygodniu lipca. Owocowanie trawa 5-6 tygodni. Owoce są wydłużone, stożkowate, z tępym wierzchołkiem, czerwone, średniej wielkości lub duże, zwarte, o aromatycznym i smacznym miąższu. Nadają się do bezpośredniego spożycia, jako owoce deserowe, oraz przetwórstwa, w szczególności mrożenia. Można z nich także robić soki, dżemy, konfitury i nalewki. Zaletą odmiany ‘Beskid’ jest jej późny termin owocowania - dostarcza owoców w okresie, gdy owocowanie zakończy większość odmian owocujące na pędach dwuletnich, a zanim rozpoczną plonowanie odmiany owocujące na pędach tegorocznych. Krzewy są średnio wrażliwe na mróz i choroby powodujące zamieranie pędów, mało wrażliwe na gnicie owoców, wyróżniają się podniesioną odpornością na kistnika malinowca. Najlepiej rosną sadzone na stanowiskach słonecznych, na glebach zasobnych w wodę, ale przepuszczalnych. Ważnym zabiegiem w ich uprawie jest regularne cięcie. U odmian malin owocujących latem należy usunąć dwuletnie pędy tuż po zebraniu z nich plonów, w ten sposób przygotowując miejsce dla nowo wyrastających młodych pędów.

Aesculus hippocastanum 'Memmingeri'

kasztanowiec biały 'Memmingeri'

Kasztanowiec o oryginalnie zabarwionych liściach i szerokiej, malowniczej koronie. Starsze egzemplarze mają gałęzie przewieszające się do samej ziemi. Wzrost wolniejszy niż gatunku. Liście pięciopalczaste, złożone z 5 do 7 wydłużonych, odwrotnie jajowatych listków, na wiosnę najpierw żółtawe, później biało oprószone, latem jasnozielonkawe. Duże pąki wydzielają lepką substancję. Kwiaty białe zebrane w okazałe kwiatostany, do 40 cm długości, miododajne, V. Owoce – liczne kasztany. Stanowiska słoneczne i cieniste. Wybarwienie bardziej intensywne w miejscach słonecznych, ale tam liście mogą być przypalane. Małe wymagania glebowe, ale najlepiej rośnie na glebie próchnicznej, ilastej, zasobnej. Duża odporność na warunki miejskie. Odmiana kolekcjonerska. Mocny, jasny akcent kolorystyczny w ogrodzie.

Alnus glutinosa

olsza czarna

Duże, szybkorosnące drzewo z rozłożystą koroną i prostym, strzelistym pniem. Zasiedla wilgotne miejsca lasów łęgowych całej Europy i części Azji i północnej Afryki. Rośnie nad potokami, rowami, w dolinach rzek i nad jeziorami. Pokrój luźny, stożkowaty. Dolne konary wzniesione do góry, górne poziomo odstające od głównego pnia. Dorasta do 30 m wys. Osiąga wiek 120 lat. Kora na pniu ciemnoszara, prawie czarna, spękana. Ma zdolność tworzenia odrostów ze ściętych pni. Liście ciemnozielone, odwrotnie jajowate, z tępym, lub wyciętym wierzchołkiem, dł. 4–10 cm, pofalowane, z wierzchu błyszczące. Liście jesienią nie przebarwiają się i opadają zielone. Kwiaty zebrane w kotki. Owocostany szyszkowate pozostają długo na drzewie. Dobrze znosi wilgotne, kwaśne gleby. Wrażliwa na suszę. Do sadzenia w założeniach krajobrazowych, w miejscach podmokłych. Gatunek pionierski.

Vinca major

barwinek większy

Zimozielona bylina okrywowa, ze względu na drewniejące podstawy pędów często zaliczana do grupy krzewów liściastych. Roślina tworzy cienkie, długie, płożące się po ziemi pędy wegetatywne, łatwo zakorzeniające się w miejscach kontaktu z podłożem, oraz krótsze, wzniesione pędy generatywne, na których wiosną rozwijają się kwiaty. Po kilku latach uprawy roślina wypiętrza się do 20-30 cm wysokości. Liście szerokolancetowate, od 3 do 10 cm długości i od 2 do 8 cm szerokości, zielone, z wierzchu błyszczące. Kwiaty fioletowoniebieskie, duże, średnicy 3-5 cm, zbudowane z pięciu skośnie uciętych, łopatkowatych płatków zrośniętych u nasady w 1,5 cm rurkę, przypominają miniaturowe wiatraczki. Kwitnie od kwietnia do czerwca. Roślina preferuje gleby żyzne, stale umiarkowanie wilgotne, ale nie podmokłe, stanowiska półcieniste do cienistych, osłoniętych zimą od wiatru. Na wschodzie kraju wymarza, w centrum wymaga okrywania w przypadku mroźnych, bezśnieżnych zim, zwłaszcza gdy rośnie w miejscach eksponowanych na słońce. Ciekawa roślina okrywowa polecana do sadzenia w ogrodach i parkach pod koronami drzew i krzewów. Tworzy całoroczny, atrakcyjny, gęsty, zielony dywan.