Bylina o wyprostowanych, słabo rozgałęzionych łodygach, rozrastająca się za pomocą podziemnych rozłogów. Z czasem tworzy zwarte łany, a nie oddzielne kępy. Wyrasta do wysokości 50 cm. Łodygi proste, mało rozgałęzione, sztywne, nieco kanciaste i czerwonawo nabiegłe. Liście odziomkowe jajowate, o nasadzie sercowatej, długości 4-9 cm, na ogonkach. Liście łodygowe węższe, zaostrzone, siedzące, wszystkie nieregularnie ząbkowane i pokryte ostrymi, ciemnofioletowymi włoskami. Dzwonkowate kwiaty gęsto skupione, zwrócone do góry, czysto białe, zebrane w gęste, główkowate kwiatostany, osadzone na wierzchołkach łodyg i wyrastające z kątów liści położonych niżej. Rozkwitają od czerwca do sierpnia. Dzwonek ten można uprawiać na każdej glebie, byle nie nazbyt wilgotnej, najlepiej umiarkowanie suchej lub lekko wilgotnej, w miejscach słonecznych. Jest jedną z najodporniejszych na mróz bylin. Po kwitnieniu ścina się pędy kwiatostanowe, jesienią mogą czasem pojawić się pędy i ponownie zakwitnąć. Przed nadejściem zimy ścina się części nadziemne tuż przy gruncie. Latem dzwonek skupiony nie wygląda okazale, zwłaszcza w suchych miejscach. Trzeba o tym pamiętać dobierając rośliny sąsiednie. Na rabatach zaleca się go sadzić obok krwawników, wiesiołków, nachyłków, lilii i maków. Można wprowadzać do założeń naturalistycznych, na przykład jako składnik łąki kwietnej.
UWAGA! Bazy danych Związku Szkółkarzy Polskich nie mogą by traktowane jako narzędzie do przeprowadzania wyczerpujących poszukiwań na temat prawnej ochrony odmian i nazw roślin oraz dostępności roślin w ofercie szkółek. Jednocześnie informujemy, że dokładamy wszelkich starań, aby dane prezentowane w naszym serwisie były aktualne i kompletne.
