Lavandula stoechas 'Victory'

Schisandra chinensis

cytryniec chiński

Wartościowe pnącze mające zastosowanie jako roślina ozdobna i konsumpcyjna. Pochodzi z Chin, Korei i Syberii i doskonale sprawdza się w naszych warunkach klimatycznych. Jego ozdobą są ciemnozielone, eliptyczne liście i pojawiające się jesienią intensywnie czerwone, zebrane w grona, owoce. Wszystkie części rośliny – pędy, liście i owoce, zawierają substancję tonizującą i wzmacniającą – schizandrynę, a także witaminę E, łatwo przyswajalne mikroelementy: żelazo, miedź, mangan, nikiel, molibden, tytan, cynk, magnez, potas i fosfor. Z pędów i liści można parzyć herbatki o działaniu wzmacniającym. Owoce można spożywać świeże lub suszone, można z nich robić soki, napary, nalewki itp. Cytryniec w Chinach jest nazywany „wu-wei-zi”, czyli owoc o pięciu smakach, ponieważ okrywa owocu jest słodka, miąższ – kwaśny, nasiona gorzkie i cierpkie, a wyciągi z nasion są słonawe. Literatura podaje, że spożywanie tej rośliny nie jest wskazane przy nadpobudliwości, bezsenności, nadciśnieniu i chorobach serca. Na Dalekim Wschodzie cytryniec, obok korzeni żeń-szeń, jest najpopularniejszą rośliną leczniczą. Cytryniec rozpoczyna owocowanie w 4-6 roku po posadzeniu, a z jednej rośliny można uzyskać 1-5 kg owoców. Jest mrozoodporny. Wymaga gleb żyznych, wilgotnych, ale nie podmokłych, stanowisk jasnych ale nie silnie nasłonecznionych. Wspina się owijając pędami, jest przydatny do sadzenia przy ogrodzeniach, budynkach, altanach, pergolach i innych podporach.

Aesculus hippocastanum 'Franek'

kasztanowiec biały 'Franek'

Odmiana o atrakcyjnych liściach, powstała jako mutacja na jednej z siewek kasztanowca białego. Drzewa rosną typowo dla gatunku zarówno, co do kształtu korony jak i siły wzrostu. Liście charakteryzują się żółto kremowym przebarwieniem blaszki liściowej. Przebarwienia są nieregularne, czasem niewielkie, bardziej dekoracyjne w okresie wiosennego wzrostu. Dekoracyjność liści jest najlepsza u młodych okazów. Odmiana niebyt stała, wymaga systematycznego usuwania pędów rewersyjnych. Drzewa odmiany ‘Franek’ polecane są do większych ogrodów, kolekcji dendrologicznych, oraz jako ciekawe uzupełnienie parków i ogrodów dydaktycznych

Picea glauca 'Rainbow's End'

świerk biały 'Rainbow's End'

Karłowa, bardzo wolno rosnąca forma świerka, tworząca gęste, regularne stożki, uzyskana w amerykańskiej szkółce Iseli w 1978 roku jako mutacja odmiany ‘Conica’. Roślina rocznie przyrasta zaledwie o 5-6 cm, osiągając po 10 latach uprawy około 1 m wysokości i 0,6 m szerokości przy podstawie. Igły są krótkie, lekko kłujące, osadzone wokół pędów. Same pędy są stosunkowo cienkie, wałeczkowate, zakończone wyraźnym pąkiem szczytowym. Pierwszy, wiosenny przyrost jest jasnozielony. Cechą charakterystyczną odmiany jest żółtokremowa barwa młodych pędów pojawiających się w drugim, letnim przyroście. Po wyrośnięciu i zdrewnieniu młodych gałązek złocista barwa igieł zmienia się na zieloną, ale wierzchołki pędów jeszcze dosyć długo pozostają żółtawe. Odmiana mało wymagająca, najlepiej rośnie na glebach zasobnych w składniki pokarmowe i stale wilgotnych, ale całkiem nieźle radzi sobie na większości przeciętnych, lekko kwaśnych gleb ogrodowych. Stanowisko słoneczne. Roślina odporna na mróz, ale w pierwszych latach uprawy zaleca się cieniowanie roślin od strony południowej na zimę. Lekkie okrycie za pomocą cieniówki lub agrowłókniny zabezpieczy igły przed wysychaniem w mroźne, słoneczne dni. Najczęściej igły wysychają od strony nasłonecznionej, wówczas wraz z nadejściem wiosny żółkną i opadają. Podobne objawy może spowodować pojawienie się przędziorków pod koniec wiosny lub latem. Po zauważeniu objawów w postaci żółknięcia igieł w okresie wegetacji krzewy należy opryskać jednym ze środków służących do zwalczania przędziorków (akarycydem). Podniesiona wilgotność powietrza sprzyja ograniczeniu występowania szkodnika. Jeśli w koronie pojawią się silnie rosnące, długie pędy należy je usuwać, bowiem tego typu rewersje mogą spowodować zagłuszenie odmiany i z czasem jej zanikanie. Odmiana doskonale nadaje się do tworzenia barwnych kompozycji ogrodowych wraz z innymi, wolno rosnącymi roślinami iglastymi. Bardzo dobrze prezentuje się na wrzosowiskach, w ogrodach skalnych a także w pojemnikach. W okresie Bożego Narodzenia może służyć za oryginalną choinkę.

Pinus nigra 'Fastigiata'

sosna czarna 'Fastigiata'

Nieprawidłowa nazwa zbiorowa dla grupy odmian sosny czarnej o kolumnowym lub stożkowym pokroju. Wszystkie wykazują wspólne cechy. Pokrój początkowo kolumnowy, z czasem staje się w różnym stopniu stożkowaty lub jajowaty. Pędy skierowane do góry, mocno zagęszczone, grube, zakończone dużym, jasnym pączkiem. Dorastają do 20-25 m wysokości i kilku m szerokości. Roczne przyrosty do 40 cm. Igły długie, sztywne, ciemnozielone, zebrane po dwie. Dobra sosna do miast, nie zajmuje dużo miejsca, jest bardzo odporna na zanieczyszczenia przemysłowe i zupełnie wytrzymała na mróz. Najlepiej rośnie na glebach wapiennych lub obojętnych, zarówno suchych piaszczystych jak i gliniastych. Wymaga stanowisk słonecznych. Zimą śnieg może rozłamywać i zniekształcać korony, aby temu zapobiec należy obwiązywać drzewa sznurem. W kompozycjach roślinnych bardzo mocna, kolumnowa forma o ciemnym kolorze. Można stosować pojedynczo, w grupach lub w szpalerze. Prawdopodobnie pod tą nazwą można spotkać kilka taksonów rozmnażanych wegetatywnie przez szczepienie, pochodzących z różnych roślin matecznych. Między poszczególnymi siewkami mogą występować duże różnice w pokroju i sile wzrostu. Historycznie (do 1959 roku) źródła takiej odmiany nie podają. Po tej dacie zgodnie z Międzynarodowym Kodeksem Nomenklatury Roślin Uprawnych nazwy odmian muszą pochodzić z języków nowożytnych. Wyjątek stanowią nazwy, które nadano przed 1959 r., gdy kodeks wprowadzono. Dlatego używanie nazwy 'Fastigiata' jest nie uprawnione