Vinca minor 'Blue and Gold'

Actaea simplex 'Atropurpurea'

pluskwica prosta 'Atropurpurea'

Okazała, długo kwitnąca odmiana pluskwicy tworząca zwarte, wyprostowane kępy średnicy 70-100 cm złożone z dużych, podwójnie lub potrójnie pierzastosiecznych, długoogonkowych liści złożonych z jajowatych 5-7 klapowych listków o nierówno i podwójnie piłkowanym brzegu. Są one szczególnie dekoracyjnie wiosną, gdy przybierają purpurowozieloną i brązową kolorystykę, jednak w ciągu sezonu w coraz większym stopniu zielenieją. Intensywny, purpurowy odcień zachowują natomiast ogonki liściowe i pędy roślin. We wrześniu i październiku z wnętrza kępy wyrastają sztywne purpurowoczerwone pędy kwiatostanowe wysokości 120-180 cm. Zakończone są smukłymi, lekko wygiętymi na wierzchołku kwiatostanami długości około 40-60 cm. Są to górujące wysoko nad liśćmi wąskie, cylindryczne grona złożone z okrągłych, mahoniowych pąków kwiatowych, z których rozwijają się stopniowo od dołu ku górze silnie pachnące, kremowobiałe, puszyste kwiaty. Główną ozdobą drobnych kwiatów są bardzo długie (5-10 mm), kredowobiałe pręciki okalające białe znamiona słupków. Działki kielicha wcześnie odpadają, a pręciki otoczone są jedynie niepozornymi płatkami kwiatowymi z nektarnikami, które stanowią źródło nektaru dla owadów. W miejscach silnie ocienionych pędy kwiatowe mają tendencję do wyginania się w kierunku światła. Pluskwica prosta to trwała i wytrzymała bylina, łatwa w uprawie, odporna na choroby i szkodniki. Preferuje stanowiska wilgotne, najlepiej półcieniste, osłonięte przed upalnym, południowym i popołudniowym słońcem. Rośliny rosnące w słońcu, na glebie lekkiej, przepuszczalnej ściółkujemy grubą warstwą materii organicznej, by zapewnić im odpowiednią ilość chłodu, wilgoci i próchnicy w podłożu. Lubią żyzne, stale umiarkowanie wilgotne, niezbyt zwięzłe gleby z dużą ilością substancji organicznej o odczynie lekko kwaśnym. W czasie dłuższej suszy wymagają podlewania. Szczególnie wrażliwe na brak wody i niedostatek składników pokarmowych są egzemplarze młode (brązowienie brzegów liści). Rośliny nie wymagają podpór. Rozmnażamy je wczesną wiosną przez podział lub nasiona wysiewane zaraz po zbiorze. W pierwszych 2-3 latach po posadzeniu rosną wolno i słabo kwitną. Bylina szczególnie przydatna do obsadzania półcienistych zakątków między drzewami i krzewami, zwłaszcza w ogrodach naturalistycznych i wiejskich. Imponujące kształtem i wielkością kredowobiałe kwiatostany wspaniale wyglądają na tle żywopłotów, północnych ścian budynków i parkanów. Odmiana bardzo wartościowa ze względu na wiosenną kolorystykę liści i późny okres kwitnienia, gdy większość bylin już przekwitła. Przyciąga wzrok sadzona pojedynczo, jako pionowy, architektoniczny akcent w ogrodzie, dobrze prezentuje się także w grupach na rabatach z innymi wysokimi bylinami (tojadami, zawilcami japońskimi, parzydłem, paprociami, funkiami). Dobra roślina okrywowa w półcieniu. Duże grupy z wielkich, początkowo purpurowoczerwonych, później ciemnozielonych liści wprowadzają do ogrodów i parków nie tylko efektowną kolorystykę, ale także ciekawą strukturę. Oryginalną ozdobą ogrodu są także pozostawione na zimę, przyprószone śniegiem wyschnięte nasienniki roślin.

Picea glauca 'Dendrofarma Gold'

świerk biały 'Dendrofarma Gold'

Polska, karłowa, wolno rosnąca odmiana świerka o kulistym, w starszym wieku kopulastym, lekko spłaszczonym pokoju. Osiąga po 10 latach uprawy około 0,3 m średnicy. Sport odmiany 'Alberta Globe' uzyskany około 1995 roku przez Michała Kałuzińskiego w szkółce koło Tuszyna. Roczne przyrosty mają zaledwie o 1-2 cm, bardzo rzadko do 4 cm długości. Cechą nawiązującą do rośliny matecznej jest brak przewodnika, natomiast w odróżnieniu do 'Alberta Globe' przyrosty nie są zielone, lecz złocistożółte. Pędy cienkie, wyrastające promieniście ze środka krzewu, tworzą jasnozielone kule o nieregularnej powierzchni. Gałązki krótkie, bardzo gęsto upakowane, jedna obok drugiej. Igły na młodych przyrostach złote, krótkie, długości 8 mm, delikatne, ułożone promieniście wokół gałązek, słabo kłujące w dotyku. Krzew nie zawiązuje szyszek. Roślina łatwa w uprawie, polecana do sadzenia na glebach zasobnych w składniki pokarmowe, stale wilgotnych, przepuszczalnych, lekko kwaśnych, na stanowiskach słonecznych. Odmiana odporna na mróz. W bezśnieżne zimy zaleca się osłanianie krzewów od strony południowej stroiszem, cieniówką lub agrowłókniną. Lekkie okrycie zabezpieczy igły przed wysychaniem w mroźne, słoneczne dni. Najczęściej igły wysychają od strony nasłonecznionej, wówczas wraz z nadejściem wiosny żółkną i opadają. Podobne objawy może spowodować pojawienie się przędziorka sosnowca pod koniec wiosny lub latem. Po zauważeniu objawów żerowania szkodnika w postaci żółknięcia igieł w okresie wegetacji krzewy należy opryskać jednym ze środków służących do zwalczania przędziorków (akarycydem). Podniesiona wilgotność powietrza sprzyja ograniczeniu występowania szkodnika. Czasami na roślinach mogą pojawić się długie pędy charakterystyczne dla gatunku. Pędy te należy usuwać. Pozostawienie tego typu rewersji może doprowadzić do szybkiego zagłuszenia odmiany. Odmiana polecana do sadzenia w małych ogrodach przydomowych, na skalniakach, na rabatach z miniaturowymi roślinami iglastymi lub na wrzosowiskach. Nadaje się do uprawy w pojemnikach.

Anemone ×hybrida

zawilec mieszańcowy

Nazwa zbiorowa dla grupy odmian mieszańcowych powstałych ze skrzyżowania dwóch gatunków pochodzących z Chin: Anemone hupehensis var. japonica i Anemone vitifolia. Rośliny długowieczne, niezawodne i wytrzymałe, zdobiące ogród późnym latem i jesienią. Od gatunków wyjściowych odmiany różnią się kwiatami i bujniejszym wzrostem, do 1,5 m wysokości. Liście trójdzielne, lekko owłosione, nieregularnie klapowane, tworzące efektowną przyziemną rozetę. Kwiaty duże, o średnicy 6-7 cm, mają od 8 do 30 listków okwiatu i barwę zależnie od odmiany: białą, prawie czerwoną, różową. Okres kwitnienia VIII-IX. Najlepsze do uprawy zawilca mieszańcowego są miejsca osłonięte, wilgotne i półcieniste. Preferuje podłoża żyzne, stale umiarkowanie wilgotne, dobrze zdrenowane, bogate w próchnicę. Źle rośnie na glebach ciężkich, zwięzłych, podmokłych, zwłaszcza zimą. Nie znosi dłuższych okresów suszy. Znajduje zastosowanie na rabatach bylinowych w miejscach ocienionych, ale dość widnych. Odmiany muszą być rozmnażane wegetatywnie przez podział lub sadzonki korzeniowe. Przesadzanie i dzielenie możliwe jest tylko wiosną. Wiosną rozpoczyna wegetację dość późno, trzeba pamiętać o tym przy okazji wczesnowiosennych prac porządkowych. Przed zimą ścina się część nadziemną.

Rhododendron 'Anna's Platinum'

różanecznik 'Anna's Platinum'

Odmiana wyselekcjonowana w szkółce Jana Ciepłuchy jako samoistna mutacja różanecznika 'Catawbiense Boursault'. Silnie rosnący, zimozielony krzew o półkulistym pokroju. Docelowo dorasta nawet do 3 m wysokości. Liście eliptyczne, skórzaste, ciemnozielone z białym, nieregularnym obrzeżeniem. Pstrolistność jest cechą trwałą i stabilną, nawet stare, kilkudziesięcioletnie egzemplarze nie tworzą rewersji (pędów o liściach zielonych). Kwiaty lejkowate, fioletowe, duże, średnicy około 6 cm, z delikatnym złocistym rysunkiem na górnym płatku. Kwiaty są zebrane półkuliste kwiatostany na szczytach pędów, zawiązują się latem, a kwitną w maju kolejnego roku. Odmiana nietrudna w uprawie, odporna na mróz. Wymaga gleb kwaśnych, stale umiarkowanie wilgotnych, stanowisk półcienistych. Krzew ozdobny przez cały rok, idealny do ogrodów przydomowych, naturalistycznych, do sadzenia pod świetlistymi koronami drzew iglastych.