Rosa dumalis
róża sina
synonim łaciński: Rosa vosagiaca,Rosa wilibaldii,Rosa afzeliana
pokrój: krzewiasty rozłożysty
docelowa wysokość: od 2 m do 3 m
nasłonecznienie: stanowisko słoneczne
wilgotność: podłoże umiarkowanie wilgotne
zastosowanie: zieleń publiczna
Różę siną można spotkać na przydrożach i miedzach, na skraju lasów, i w świetlistych zaroślach, występuje dość często na terenie całej Polski. Na przełomie maja i czerwca zdobią ją pojedyncze, spore kwiaty o średnicy około 5 cm, skupione po kilka na krótkich pędach, wyrastających z łukowatych długopędów. Płatki kwiatów są lilaróżowe do intensywnie różowych, zmiennej barwy. Owoce pozorne pomarańczowoczerwone, duże, owalno-jajowate, dojrzewają jesienią. Krzewy mogą osiągać ponad 2 metry wysokości, są gęste, o łukowato przewieszających się pędach, z dużymi, hakowatymi kolcami. Pędy młode sine, potem oliwkowe i brunatne. Liście złożone z 5-7 listków pokrytych sinym, woskowym nalotem. Tolerancyjna na choroby i szkodniki dobra, a jednak jeśli krzewy stracą liście, co może mieć miejsce w drugiej połowie lata, to pozostaje ładny pokrój krzewów, kolczaste pędy i kolorowe owoce. Gatunek ten, choć preferuje gleby zasobne w składniki pokarmowe i o umiarkowanej wilgotności, to może rosnąć również na glebach suchszych i słabszych. Róża sina to doskonały element ogrodów naturalistycznych, leśnych, a także parków i podobnych założeń. Odpowiednia do sadzenia pojedynczo i w grupach, a także jako niecięte żywopłoty. Mięsiste barwne hypancja są bogate w witaminy, szczególnie w witaminę C. Można je wykorzystywać do celów kulinarnych - spożywania na surowo (sałatki, pasty) i do przetwarzania (dżemy, pesto, sosy, herbaty). Rozstawa sadzenia w zależności od sposobu wykorzystania i funkcji - co 1-3 m. Róża sina jest gatunkiem bardzo zmiennym, tworzy mieszańce z innymi gatunkami róż. W niektórych źródłach zaliczany jest do podgatunków róży dzikiej (R. canina).
pochodzenie | pierwsza publikacja: Johann Matthaeus Bechstein 1810 Forstbotanik: oder, Vollständige Naturgeschichte der deutschen Holzgewächse und einiger fremden. Zur Selbsbelehrung für Oberförster, Förster und Forstgehülfen. 241, 939. 1810. |
grupa roślin | róże |
grupa użytkowa | róże parkowe |
siła wzrostu | roślina szybkorosnąca |
pokrój | krzewiasty rozłożysty |
docelowa wysokość | od 2 m do 3 m |
barwa liści (igieł) | jasnozielone |
zimozieloność liści (igieł) | liście półzimozielone |
rodzaj kwiatów | kwiatostan pojedyncze |
barwa kwiatów | różowe |
pora kwitnienia | czerwiec maj |
owoce | ozdobne i jadalne pomarańczowe czerwone |
pora owocowania | październik wrzesień sierpień |
nasłonecznienie | stanowisko słoneczne |
wilgotność | podłoże umiarkowanie wilgotne |
ph podłoża | odczyn lekko kwaśny do obojętnego |
rodzaj gleby | przeciętna ogrodowa roślina tolerancyjna |
walory | roślina wabiąca owady zapylające roślina kolczasta lub ciernista ozdobne z kwiatów ozdobne owoce jadalne owoce |
zastosowanie | ogrody osiedlowe owoce na przetwory owoce deserowe soliter (pojedynczo) w grupach rabaty kompozycje naturalistyczne (parki i ogrody) ogrody skalne roślina okrywowa zieleń publiczna rekultywacja parki ogrody przydomowe |
strefa | 4 |
STREFA | Temp. minimalne |
5B | -26°C / -23°C |
6a | -23°C / -21°C |
6b | -20°C / -18°C |
7a | -18°C / -15°C |
7b | -15°C / -12°C |