Carpinus betulus 'Monument'

Lamiastrum galeobdolon 'Herman`s Pride'

gajowiec żółty 'Herman`s Pride'

Bylina cienistych powierzchni, o efektownych liściach - ciemnozielonych z rozmytymi, srebrzystymi plamami (pomiędzy nerwami), które pozwalają uzyskać efekt rozjaśnienia ogrodu w ciemnych miejscach. W przeciwieństwie do gatunku Lamiastrum galeobdolon, który występuje w Europie jako szeroko się rozrastająca roślina okrywowa, odmiana 'Herman`s Pride' wolno rośnie i tworzy zgrabne, kopulaste kępy. Osiągają one wysokość 30 cm. Liście – jajowato-lancetowate, ząbkowane – mają długość kilku cm. Od wiosny dodatkową ozdobą rośliny są żółte kwiaty, osadzone w kątach liści. Pojawiają się głównie w maju i czerwcu (trochę później niż u gatunku L. galeobdolon), ale także, sporadycznie, niemal przez całe lato. Zaleca się jednak przycięcie kęp po zasadniczym kwitnieniu, co pobudzi wzrost bocznych pędów i zagęści rośliny. Należy je sadzić w rozstawie 30 x 30 cm. Są szczególnie cenne na rabaty – lub ich obwódki – do miejsc zacienionych lub półcienistych, nie nadają się natomiast na całkowicie słoneczne stanowiska. Preferują gleby żyzne, próchniczne, umiarkowanie wilgotne, przepuszczalne, ale mogą się przystosować do gorszych podłoży, np. okresowo przesychających. Odmiana 'Herman`s Pride' jest mrozoodporna, podobnie jak gatunek (znosi temperaturę do -25 stopni C). Rośliny – zwłaszcza w wilgotnych miejscach – mogą być uszkadzane przez ślimaki. Miododajne kwiaty wabią pszczoły. Bylina ta może być uprawiana w pojemnikach tarasowych. Bywa stosowana do sezonowych kompozycji balkonowo-rabatowych z gatunkami jednorocznymi, jako roślina tła (tzw. strukturalna).

Rosa 'F.J. Grootendorst'

róża 'F.J. Grootendorst'

Parkowa odmiana pochodząca od róży pomarszczonej. Jej kwiaty przypominają miniaturowe goździki o ząbkowanych płatkach. Odmiana powstała w skutek skrzyżowania róży pomarszczonej (Rosa rugosa) z jedną z odmian róż z grupy wielokwiatowych (Rosa polyantha). Krzewy tworzą intensywnie wybarwione, amarantowo karminowe kwiaty, nie blaknące, małe 3-4 cm średnicy, pełne, z ząbkowanymi płatkami luźno wypełniającymi kwiat. Kwiaty są gęsto skupione po 20-30 w kwiatostanach, są lekko pachnące. Pojawiają się w początkach czerwca przez 3-4 tygodnie, a potem krzew powtarza kwitnienie w różnej obfitości aż do mrozów. Odmiana przekwita czysto, nie zawiązuje owoców, stąd nie ma potrzeby wycinania przekwitłych kwiatostanów. Liście są podobne jak u gatunku, soczyście zielone, duże, skórzaste, błyszczące, pomarszczone, gęsto ułożone na pędach. Pędy są grube, sztywne, proste, mocno rozgałęzione na szczytach, bardzo kolczaste, młode zielone, kilkuletnie jasnobrunatne. Krzewy żywotne, o regularnym pokroju, bardzo gęste, wzniesione do góry, przeciętnie dorastają do 1,5-2 m wysokości i 1,5 m szerokości. Nie wymagają okrywania na zimę, są tolerancyjne na choroby, sporadycznie potrzebują zabiegów ochrony roślin przeciwko szkodnikom. Na suchych i gorących stanowiskach mogą być porażane przez przędziorki. Cięcie wiosenne polega na wycinaniu pędów suchych i uszkodzonych. Co kilka lat warto odmłodzić krzewy poprzez wycięcie najstarszych pędów. Rośliny dobrze tolerują gleby mniej żyzne i suche, jednak na stanowiskach bardzo ubogich rosną źle. Można je sadzić w miejscach słonecznych i półcienistych, natomiast w miejscach zbyt zacienionych rosną i kwitną słabo. Krzewy polecane do sadzenia pojedynczo, w małych i dużych grupach, na rabatach z innymi gatunkami drzew i krzewów liściastych oraz iglastych, a także bylin, jednorocznych i cebulowych. Nadają się do tworzenia kompozycji swobodnych oraz sadzenia w formie żywopłotów. Rozstawa sadzenia 1,2-1,5 m, na żywopłoty – około 1 m.

Betula medwediewii

brzoza Medwediewa

Brzoza pochodząca z Kaukazu. W górach często rośnie w formie krzewiastej. W ogrodach niewielkie drzewo do 10 m wys. lub wysoki, wielopniowy krzew ze sztywno wyprostowanymi gałęziami, dorastający do 6 m wys. Korona parasolowata lub piramidalna i zaokrąglona. Pędy omszone grube i sztywne, młode pędy zielone. Pąki duże lepkie. Liście ciemnozielone, błyszczące, jajowate z zaostrzonym wierzchołkiem, 8-12 cm dł., nierówno piłkowane. Kora niezwykle oryginalna, żółtawobiała, starsza żółtoszara, złuszczająca się, kiedy ściemnieje. Ładne, średniej wielkości drzewo parkowe o ozdobnej korze.

Veronica gentianoides

przetacznik goryczkowaty

Kłączowa bylina o interesujących liściach odziomkowych oraz o wysokich, wyniosłych pędach kwiatostanowych z drobnymi kwiatami. Tworzy gęstą darń z rozet liści. Liście grube, jajowate lub podługowate, długości 3-15 cm, zwykle całobrzegie, zwężone w ogonek, nagie, błyszczące, przypominające liście niektórych gatunków goryczek, stąd nazwa tego przetacznika. Liście łodygowe podługowato-lancetowate, małe, zmniejszające się ku szczytowi łodygi. Pędy kwiatostanowe, wysokości zwykle 30-50 cm, czasami do 70 cm, gęsto ulistnione, wyrastające w maju. Kwiaty jasnoniebieskie, ciemno żyłkowane, zebrane w luźne grona długości do 30 cm. W czasie kwitnienia kwiatostan znacznie się wydłuża. Kwitnienie może trwać do lipca. Gatunek ten dobrze kwitnie w miejscach słonecznych, ale może być uprawiany w miejscach lekko ocienionych. Podłoże powinno być mineralne lub z niewielkim dodatkiem próchnicy. Wskazana jest stała, umiarkowana wilgotność gleby. Nadaje się na rabaty. Powinien być sadzony z przodu, bowiem kwiatostany ma bardzo wąskie, a liście długo pozostają dekoracyjne. Może być sadzony w ogrodzie skalnym pojedynczo lub małymi grupami, po kilka roślin obok siebie. Jest wystarczająco odporny na mróz. Nie zagrażają mu choroby i szkodniki roślin. Ilość roślin na 1 m 2 – 7 sztuk.