Cassiope lycopodioides

Hosta 'Sharmon'

funkia 'Sharmon'

Średniej wielkości funkia, tworząca bujne kępy o średnicy do 60 cm. Liście dwubarwne, ale stonowane. Na tle szmaragdowozielonej barwy pojawia się na początku lata nieregularna, złota plama, z wyraźnie widocznym nerwami. Z czasem liście zielenieją. Kwiaty bladolawendowe, w długich kwiatostanach, VII. Wymaga gleby bardzo żyznej, próchnicznej, stale wilgotnej. Nadaje się na rabaty, do okrywania większych powierzchni w cieniu. Ładniej wygląda sadzona pojedynczo lub w niewielkich grupach, po 2-3 lub po 3-10 razem. Liczba roślin na 1 m² - 5.

Magnolia ×soulangeana

magnolia Soulange'a

Najbardziej znana i najczęściej sadzona ze wszystkich magnolii. Historia Magnolia x soulangeana sięga początku XIX wieku. Etienne Soulange-Bodin (1774–1846), oficer kawalerii w wojsku Napoleona, po powrocie z wojny, założył Société d'horticulture de Paris w Formont pod Paryżem i został jego pierwszym dyrektorem. To tutaj w 1820 roku, dokonał krzyżowania M.denudata z M.liliflora. Mieszańce zakwitły po raz pierwszy w 1827 roku. Efekt był niezwykły ze względu na genialne w kształcie i barwie kwiaty - szeroko rozchylone, biało-purpurowe. Nowe rośliny z pierwszego pokolenia mieszańców Soulange-Bodina zostały szybko rozpowszechnione na Wyspach Brytyjskich poprzez Royal Horticulture Society i szkółki. Następne pokolenia mieszańców były efektem prac wielu hodowców w Europie, Japonii i Ameryce Północnej. Wkrótce powstało wiele odmian drugiej i trzeciej generacji różniących się kształtem (tulipan, kształt misy, kształt spodka) i barwą kwiatów (mlecznobiałe, różne odcienie różu, intensywnie czerwonofioletowe, a nawet dwubarwne). Zmienne okazały się także pokrój rośliny i termin kwitnienia. Przypuszcza się, że już wcześniej, przed 1830 istniały w Japonii hybrydy, powstałe samoistnie z krzyżowania roślin rosnących w małej w odległości od siebie, w ogrodach przy świątyniach lub pałacach. Istnieje zarejestrowanych ponad 100 odmian Magnolia x soulangeana. Wiele z nich przetrwało próbę czasu i jest uprawianych od XIX w. Istnieje też grupa odmian powstałych współcześnie. Klon uznany za ” typ” to wielopniowy krzew o szeroko rozpostartej zaokrąglonej koronie, z czasem przekształcający się w niewielkie drzewo. Liście bardzo zmienne, szeroko eliptyczne lub odwrotnie jajowate, do 20 cm dł. i 11,5 cm szer., ciemnozielone, błyszczące, pod spodem jaśniejsze, z rzadkimi włoskami wzdłuż osi środkowej i żyłek, dekoracyjne. Pąki wydłużone, wysmukłe, srebrzyście owłosione, intensywnie różowe. Kwiaty składają się z dziewięciu działek (petali), mają kształt miskowaty, po otwarciu stają się białe wewnątrz i różowe na zewnątrz, z fioletoworóżowym przebarwieniem u podstawy. Mięsiste płatki zachodzą na siebie tworząc kielich. Kwiaty wydzielają subtelny zapach. Efekt potęgowany jest przez dużą obfitość kwiatów. Kwitnie przed rozwojem liści, w połowie sezonu kwitnienia magnolii. W Polsce szczyt kwitnienia przypada na koniec IV / początek V. Kwitną już młode rośliny, po dwóch lub trzech latach uprawy w szkółce. Magnolia x soulangeana jest prosta w uprawie. Jest jedną z najbardziej odpornych na wiatr magnolii. Najbardziej narażone jest na uszkodzenia wiosną, kiedy ciężkie mrozy występują nad ranem po długim okresie łagodnej pogody, która pobudziła rośliny do aktywnej wegetacji. Mogą wówczas ucierpieć rozwijające się kwiaty, które brunatnieją, tracąc cały swój urok. Bardziej dokuczliwe są surowe zimy, w czasie których mogą zostać uszkodzone pąki kwiatowe. Kwiaty się wówczas nie rozwiną wcale. Dlatego właściwe jest stanowisko słoneczne lub lekko cieniste, osłonięte. Magnolia x soulangeana wymaga ziemi żyznej, dostatecznie wilgotnej, nie za ciężkiej, zasobnej w próchnicę, przepuszczalnej, chociaż rośnie na większości typów gleb, z wyjątkiem suchych gleb wapiennych. Najwłaściwszy jest odczyn gleby lekko kwaśny (pH 5-6). Wigor roślin zależy od wilgotności gleby. Nie należy dopuszczać do przeschnięcia podłoża wokół rośliny, szczególne od maja do lipca. Wrażliwa jest na mechaniczne uszkodzenie korzeni. Przycinanie pędów także jest niewskazane. Zimą należy chronić system korzeniowy poprzez okrywanie. Korzystne jest całoroczne ściółkowanie. W sezonie warto magnolię nawozić, ale nie wolno używać nawozów zawierających wapń.

Miscanthus sinensis 'Verneigung'

miskant chiński 'Verneigung'

Okazała, wieloletnia trawa o fontannowym pokroju. Liście tworzą niewielką, zieloną, kopulastą kępę. Pod koniec lata roślinę zdobią atrakcyjne, wiechowate kwiatostany wyrastające zw szczytów źdźbeł, przypominające kremowe pióropusze. Roślina osiąga wówczas około 1,8 m wysokości. Późną jesienią wiechy przebarwiają się w atrakcyjnym kolorach pereł, przyciągając wzrok i stanowiąc atrakcję ogrodu długi czas. Wiosną zaschnięte źdźbła trzeba obciąć nisko przy ziemi. Trawa odporna na wyleganie, w pełni mrozoodporna. Tolerancyjna w stosunku do pH podłoża. Najlepiej rośnie na stanowiskach słonecznych, umiarkowanie wilgotnych, na glebach żyznych. Sadzić ją można na rabatach bylinowych, razem z innymi trawami, bylinami. Dobrze prezentuje się w ogrodach naturalistycznych, orientalnych, przydomowych oraz w zieleni miejskiej.

Thuja occidentalis 'Little Gem'

żywotnik zachodni 'Little Gem'

Stara odmiana o nieznanym pochodzeniu, wprowadzona do handlu w końcu XIX wieku, atrakcyjna ze względu na nieregularny pokrój. Karłowa, płaskokulista odmiana, w starszym wieku o nieregularnym pokroju. Tempo wzrostu wolne. Po 10 latach uprawy krzew osiąga 0,4 m wysokości i 0,6 m szerokości. Pędy cienkie, odstające, lekko kędzierzawe. Gałązki częściowo ułożone horyzontalnie, częściowo stojące, mniej lub bardziej faliste, bardzo płaskie, krótkie, szerokie, z gruczołkami po obu stronach. Ulistnienie łuskowate, ciemnozielone. Krzew odporny na mróz. Wymaga gleb żyznych, umiarkowanie wilgotnych, przepuszczalnych oraz stanowisk słonecznych. Krzew polecany do uprawy w niewielkich ogrodach przydomowych, w ogrodach japońskich, na skalniakach, wrzosowiskach i do tworzenia kompozycji z innymi wolno rosnącymi krzewami iglastymi.