Drzewo pochodzące z środkowych Chin. W naszym klimacie osiąga 10–15 m wysokości. Korona dość szeroka, luźna, nie dającą głębokiego cienia. Liście sercowate, dość duże, do 25 cm średnicy, tej samej szerokości co długości, trochę mniejsze niż u surmii zwyczajnej. Ogonki liściowe ciemnoczerwone. Liście rozwijają się późno, na początku V. Kwiaty małe, białe z żółtym odcieniem, pachnące, zebrane w luźne wiechowate kwiatostany, trochę podobne do kwiatostanów kasztanowca. Kwitnie od VII do VIII. Miododajne u tego drzewa są nie tylko kwiaty, ale również fioletowe gruczoły miodowe znajdujące się u nasady liści. Z przekwitłych kwiatostanów powstają długie (do 30 cm) cienkie strąki, które zdobią drzewa całą zimę. Drzewo to wymaga gleb żyznych, głębokich i umiarkowanie wilgotnych. Pędy egzemplarzy posadzonych na słabszych glebach szybciej drewnieją przed zimą. To dość egzotycznie wyglądające drzewo najlepiej sadzić w miejscach słonecznych, osłoniętych. Należy unikać sadzenia w miejscach, gdzie poprzednio występowała choroba grzybowa wywołana przez Verticillium alboatarium. Drzewa te są wytrzymałe na warunki miejskie i zanieczyszczenia powietrza. Gatunek najbardziej odporny na mrozy ze wszystkich surmii, chociaż należy unikać sadzenia w najzimniejszych regionach kraju, na wschodzie.
UWAGA! Bazy danych Związku Szkółkarzy Polskich nie mogą by traktowane jako narzędzie do przeprowadzania wyczerpujących poszukiwań na temat prawnej ochrony odmian i nazw roślin oraz dostępności roślin w ofercie szkółek. Jednocześnie informujemy, że dokładamy wszelkich starań, aby dane prezentowane w naszym serwisie były aktualne i kompletne.
