Ceanothus ×veitchianus

Caryopteris ×clandonensis

barbula klandońska

Gatunek mieszańcowy, uzyskany ze krzyżowania barbuli szarej (C. incana) z barbulą mongolską (C. mongolica) w latach 30 XX wieku w Wielkiej Brytanii. Niewielki krzew o półkulistym pokroju i ozdobnych, niebieskich kwiatach, rozwijających się w drugiej połowie lata, wabiący liczne owady zapylające. Dorasta do 1 m wysokości. Tworzy cienkie, proste, słabo rozgałęzione pędy oraz zielone, matowe liście, wąskoeliptyczne, nieregularnie ząbkowane, 5-8 cm długości, od spodu pokryte drobnymi włoskami. Liście ułożone naprzeciwlegle. Kwiaty wargowe, o krótkiej rurce, niebieskie do fioletowych, wyrastają z kątów liści na szczytach tegorocznych pędów, zebrane w niewielkie kwiatostany (nibybaldaszki). Kwiaty rozwijają się późno, na przełomie sierpnia i września, przyjemnie pachną. Krzewy kwitną do października. Roślina preferuje gleby przepuszczalne, stanowiska słoneczne, osłonięte zimą od wiatru. Gatunek nie w pełni odporny na mróz, polecana do uprawy w cieplejszych rejonach kraju lub w pojemnikach chowanych na zimę do chłodnych pomieszczeń. Rośliny uprawiane w gruncie warto na zimę kopczykować, tak jak róże. Na wiosnę, po usunięciu kopczyków pędy należy przyciąć na wysokości 10-15 cm o ziemi. Gatunek oferowany w sprzedaży w licznych odmianach różniących się siłą wzrostu kolorem ulistnienia i kwiatów. Coraz częściej spotykany w ogrodach i na działkach.

Juniperus sabina 'Mas'

jałowiec sabiński 'Mas'

Krzew iglasty o rozłożystym pokroju i średnio silnym tempie wzrostu, osiągający po 10 latach uprawy 0,5 m wysokości oraz 1,5 m średnicy, ale docelowo dorasta do 1,5-2 m wysokości i 5 m szerokości. Pędy rozrastają się horyzontalnie, gałązki są lekko wzniesione, wałeczkowate. Liście przeważnie w postaci drobnych, szarozielonych igieł. Po roztarciu gałązki wydzielają charakterystyczny, intensywny i niezbyt przyjemny zapach, bowiem cała roślina zawiera olejki eteryczne, w skład których wchodzi sawinol. Odmiana męska, nie zawiązuje szyszkojagód. Krzew o małych wymaganiach uprawowych, polecany do sadzenia na glebach lekkich, suchych, piaszczystych, w miejscach słonecznych. Ze względu na płytki i rozległy system korzeniowy źle znosi przesadzanie. Odporny na mróz i suszę. Znakomita roślina okrywowa polecana do sadzenia w zieleni miejskiej i osiedlowej, na skarpach, zboczach i nasypach oraz w większych ogrodach przydomowych.

Rosa 'Peace'

róża 'Peace'

Wyjątkowa róża wielkokwiatowa, ceniona za żywotność i swoje walory ozdobne. Liście duże, skórzaste, błyszczące, ciemnozielone. Pędy proste, sztywne, wzniesione, kolczaste. Krzewy rosną silnie, są gęste i bardzo żywotne. W zależności od wysokości cięcia dorastają do wysokości 1-2 m i do szerokości ok. 60-80 cm. Pąki duże, długie, o szlachetnej budowie, w kolorze miedzianożółtym. Kwiaty pełne, ładnie zbudowane, o regularnie ułożonych płatkach, bardzo duże (śr. ok. 15 cm), zmiennej barwy, w odcieniach żółci i różu w zależności od fazy rozwojowej kwiatu i pogody, o łagodnym, przyjemnym zapachu. Osadzone są pojedynczo lub po kilka na szczytach pędów. Kwitną od czerwca do późnej jesieni. Przekwitłe kwiatostany należy ścinać. Tolerancja na choroby jest wysoka. W dobrych warunkach krzewy rosną zdrowo bez ochrony fungicydami. Odmiana łatwa w uprawie, rośnie dobrze również na stanowiskach półcienistych. Na zimę wystarczy kopczykowanie podstawy krzewów, które wówczas zimują dobrze. Odmiana przeznaczona do sadzenia w miejscach reprezentacyjnych, na rabatach w zieleni publicznej, w parkach i amatorsko w ogrodach. Może być uprawiana w formie piennej i ścinana na kwiat cięty. Krzewom tej róży mogą towarzyszyć byliny i rośliny jednoroczne. Przeciętna rozstawa sadzenia: 50-70 cm, w zależności od warunków uprawowych. Róża posiada nietuzinkową historię. Odmianę tę uzyskał Francis Meilland, członek jednej z najznamienitszej rodziny hodowców róż, i wraz ze swoim ojcem Alain’em Meilland nazwał ją 'Mme A. Meilland', dla upamiętnienia swej matki. To prawidłowa botaniczna nazwa tej róży. Hodowca, świadomy zalet tej odmiany, w przededniu wojny i inwazji Niemiec na Francję, w roku 1939, wysłał jej krzewy do swoich przyjaciół szkółkarzy – do Włoch, Turcji, Niemiec i Stanów Zjednoczonych. W USA znalazła się w szkółce Conrad Pyle Co., konkurując na polu ze zbożem i kapustą uprawianą na potrzeby wojska. Jej żywotność zadziwiała właściciela szkółki, który postanowił wykreować tę odmianę w Stanach. W każdym z państw, w którym się znalazła, odmiana ta została nazwana inaczej – w Niemczech – 'Gloria Dei', we Włoszech – 'Gioia'. W USA, Szwecji i Norwegii nazwano ją 'Peace'. Nazwę tę zaproponował Meilland’owi feldmarszałek Alan Broke, po oswobodzeniu Francji i w przededniu zakończenia wojny, już w 1945 roku. Nazwę tę przyjęto również w Conrad Pyle Co. W rok po zakończeniu wojny, każdy z delegatów pierwszego spotkania ONZ w San Francisco otrzymał właśnie tę różę z notatką brzmiącą mniej więcej tak: ,,Mamy nadzieję, że róża ta, o nazwie 'Pokój', przyczyni się utrzymania wiecznego pokoju na świecie”.

Juniperus sabina

jałowiec sabiński

Niegdyś popularny i często sadzony krzew, nisko i szeroko rozrastający się. W uprawie znany od bardzo dawna. Obecnie gatunek praktycznie rzadko oferowany, zastąpiony w ogrodach przez liczne i ciekawe odmiany. W uprawie stare okazy osiągają 3-4 m średnicy i około 1,5 m wysokości. Ulistnienie zarówno łuskowate jak i igiełkowate, charakterystycznie pachnące sabinolem, matowozielone z lekkim szarym nalotem. Szyszkojagody małe, średnicy 5-7 mm, z szarym nalotem woskowym, dojrzewające jesienią, bez znaczenia ozdobnego. Wytrzymały na mrozy, tolerancyjny, co do gleby. Na żyznych stanowiskach raczej ekspansywny, silnie i szybko rosnący. Dobrze znosi cięcie.