Celastrus orbiculatus 'Diana'

Clematis 'Royalty'

powojnik 'Royalty'

Nisko rosnąca odmiana. Kwiaty fioletowopurpurowe, z żółtymi pręcikami; półpełne na zeszłorocznych pędach w V-VI a pojedyncze na nowych przyrostach w VII-VIII. Wymaga dobrze oświetlonych miejsc. Szczególnie do stosowania w pojemnikach i w niedużych ogrodach.

Chaenomeles ×superba 'Pink Lady'

pigwowiec pośredni 'Pink Lady'

Niski, ciernisty krzew o wyprostowanym, szerokim pokroju. Wys. i szer. 1,5 m. Kwiaty ciemnoróżowe, duże, miododajne, rozkwitają w IV, V. Owoce jadalne, zielone, o średnicy do 5 cm, z końcem lata intensywnie żółte. Przeciętne wymagania glebowe, odporny na suszę, dobrze znosi umiarkowane cięcie, nadaje się na półformowane żywopłoty o zaokrąglonych konturach.

Origanum laevigatum 'Herrenhausen'

lebiodka gładka 'Herrenhausen'

Kępiasta bylina o drewniejących podstawach łodyg. W okolicach o łagodniejszym klimacie podkrzew. W porównaniu z krajową lebiodką pospolitą niezbyt aromatyczna. Pędy wzniesione, słabo rozgałęzione, czasami nieco wylegające. Z łatwością zakorzenia się w miejscach styku pędów z podłożem. Wyrasta do wysokości 60 cm. Pędy niekwitnące są krótsze od pędów kwiatostanowych. Liście trójkątnie jajowate, owłosione tylko na nerwie głównym, długości 8-12 mm, szarozielone, wiosną czerwono nabiegłe. W okresie późniejszym zielenieją. Na zdrewniałych nasadach pędów liście utrzymują się nawet zimą, a więc jest to roślina częściowo zimozielona. Podczas zimy zielone liście brunatnieją i czerwienieją. Kwiaty liczne, w dość luźnych, wydłużonych wiechach. Kielichy kwiatów purpurowe, korony różowopurpurowe, długości 7-14 mm. Rurka wiele dłuższa od kielicha. Kwitnie późno, w sierpniu i wrześniu. Najlepiej rośnie na stanowisku słonecznym, ciepłym i osłoniętym, na glebie mineralnej, przepuszczalnej i mniej lub bardziej zasadowej. Odmiana odporna na choroby i szkodniki. Uważana za odporną na mróz, ale z pewnością mniej wytrzymała od odmian lebiodki pospolitej. Może znaleźć miejsce na rabatach bylinowych, w nasadzeniach naturalistycznych jako składnik suchej łąki kwietnej, a także w ogródkach ziołowych, bardziej dla dekoracji niż dla słabego aromatu. Zazwyczaj sadzi się ją w małych grupach, po kilka roślin razem, nie przekraczając liczby 7 na 1 m2.

Phlox 'Fujiyama'

floks 'Fujiyama'

Bylina o wzniesionym, zwartym pokroju i dekoracyjnych, śnieżnobiałych oraz pachnących kwiatach zebranych na szczytach pędów w mocno rozgałęzione, gęste baldachogrona. Odmiana wyhodowana w USA w 1978 roku, rozpowszechniona i dosyć popularna w ogrodach przydomowych, czasami oferowana pod nazwą synonimiczną ‘Mount Fuji’. Rośliny tworzą okazałe kępy dorastające do 90 cm wysokości. Pędy są proste, pokryte jasnozielonymi, jajowatolancetowatymi liśćmi. Blaszki liściowe są całobrzegie i ostro zakończone. Kwiaty mają 2 do 3 cm średnicy, składają się z pięciu czystobiałych płatków korony tworzących u podstawy długą rurkę, na szczycie równomiernie rozpostartych, łopatkowatych i lekko na siebie zachodzących. Rośliny kwitną od lipca do początku września, kwiaty przyjemnie pachną, najintensywniej wieczorem. Jest to bylina mało wymagająca. Dobrze rośnie na przeciętnych glebach ogrodowych, najlepiej piaszczysto-gliniastych, umiarkowanie wilgotnych, przepuszczalnych. Preferuje stanowiska słoneczne do półcienistych. Może rosnąć w jednym miejscu przez wiele lat. Usuwanie przekwitłych kwiatostanów stymuluje rośliny do ponownego kwitnienia. Wiosną zaschnięte pędy należy przycinać nisko przy ziemi. Bylina całkowicie odporna na mróz. Może być porażana przez mączniaka prawdziwego. Kwiaty nadają się do cięcia i są trwałe. Rośliny można wykorzystywać do tworzenia barwnych szpalerów wzdłuż ścieżek w ogrodach prywatnych oraz zieleni miejskiej. Najładniej prezentują się sadzone w grupach od kilku do kilkunastu sztuk wraz z innymi bylinami.