Chamaecyparis lawsoniana 'Sunkist'

Phlox 'Orange Perfection'

floks 'Orange Perfection'

Bylina wyrastająca do wysokości 90 cm. Znana bardziej pod nazwą „floksa wiechowatego”. Latem na szczytach ulistnionych pędów tworzy gęste, półkuliste kwiatostany. Kwiaty o okrągłym zarysie, pachnące, prawie pomarańczowe, średnio wczesne, VIII. Wymaga gleby bardzo żyznej, stale umiarkowanie wilgotnej. Wskazane jest dzielenie i przesadzanie co 4-5 lat. Polecany do tworzenia rabat. Do sadzenia w małych grupach po 3-10 razem lub po 10-20. Liczba roślin na 1 m² - 7.

Picea glauca 'Laurin'

świerk biały 'Laurin'

Jedna z najwolniej rosnących form świerka, superkarłowa, tworząca gęste, wąskie stożki, uzyskana w Niemczech w 1952 roku jako mutacja odmiany ‘Conica’. Roślina rocznie przyrasta jedynie o 1,5-2,5 cm, osiągając po 10 latach uprawy od 0,3 do 0,4 m wysokości. Igły bardzo krótkie, nieznacznie pogięte, cienkie, słabo kłujące, osadzone wokół pędów. Pędy liczne, wzniesione do góry, bardzo gęsto upakowane obok siebie, cienkie, wałeczkowate, zakończone wyraźnym pąkiem szczytowym otoczonym rozetką igieł. Młode przyrosty jasnozielone. Dojrzałe igły ciemnozielone. Odmiana nietrudna w uprawie, polecana do sadzenia na glebach zasobnych w składniki pokarmowe, stale wilgotnych, przepuszczalnych, lekko kwaśnych, na stanowiskach słonecznych. Roślina odporna na mróz. W bezśnieżne zimy zaleca się osłanianie krzewów od strony południowej stroiszem, cieniówką lub agrowłókniną. Lekkie okrycie zabezpieczy igły przed wysychaniem w mroźne, słoneczne dni. Najczęściej igły wysychają od strony nasłonecznionej, wówczas wraz z nadejściem wiosny żółkną i opadają. Podobne objawy może spowodować pojawienie się przędziorków pod koniec wiosny lub latem. Po zauważeniu objawów w postaci żółknięcia igieł w okresie wegetacji krzewy należy opryskać jednym ze środków służących do zwalczania przędziorków (akarycydem). Podniesiona wilgotność powietrza sprzyja ograniczeniu występowania szkodnika. Odmiana kolekcjonerska, polecana do sadzenia przede wszystkim w ogrodach skalnych, na rabatach z miniaturowymi roślinami iglastymi lub na wrzosowiskach. Nadaje się do uprawy w pojemnikach.

Sedum spurium 'Variegatum'

rozchodnik kaukaski 'Variegatum'

Bylina o płożących pędach płonnych i wzniesionych pędach kwiatostanowych, dorastająca do wysokości 15 cm. Liście szarozielone z szerokim kremowobiałym obrzeżeniem. Brzegi liści czerwienieją przy silnym nasłonecznieniu, a wierzchołki młodych pędów, szczególnie przy znacznych różnicach temperatury w ciągu dnia i nocy, są czysto różowe. Kwiaty jasnoróżowe, w VII-VIII. Stosowana w ogrodach skalnych, także na obwódki, groby. Do sadzenia w dużych grupach po kilkadziesiąt roślin lub do zadarniania na dużych powierzchniach. Liczba roślin na 1 m² - 16.

Aristolochia macrophylla

kokornak wielkolistny

Silnie rosnące pnącze o dekoracyjnych, bardzo dużych liściach sprowadzone do Europu w drugiej połowie XVIII wieku, polecane do sadzenia w miejscach cienistych. Roślina pnie się do góry za pomocą pędów, które owijają się prawoskrętnie wokół napotkanych podpór. We wspinaczce pomagają też ogonki liściowe. Młode pędy są jasnozielone, starsze szarozielone. Rośliny osiągają do 10 m wysokości, rocznie przyrastają na długość około 1-2 m. Wczesną wiosną rozwijają się duże, sercowate, jasnozielone liście. Od góry są one jasnozielone, spodem sinozielone i nagie. Blaszki liściowe mogą mieć do 30 cm długości, są osadzone na dosyć długich i chwytnych (mających zdolność do owijania wokół podpór) ogonkach liściowych. Jesienią liście przebarwiają się na żółto. Roślina kwitnie na przełomie maja i czerwca. Kwiaty są małe, mają 2-4 cm długości i są ukryte pod liśćmi. Pojedynczy kwiat jest zbudowany z fajkowato wygiętej rurki, zawieszonej na długiej szypułce, zakończonej brązowym, cętkowanym kołnierzem i żółtopomarańczową gardzielą. Zwabione znajdującym się wewnątrz nektarem owady dostają się przez otwór gardzieli i rurkę do wnętrza kwiatu, gdzie są na pewien czas uwięzione. Po dokładnym spenetrowaniu kwiatu od środka owady są w końcu uwalniane, ale niosą na sobie pyłek, które posłuży do zapylenia kolejnego kwiatu przy okazji następnej wizyty. We wrześniu dojrzewają niemniej ciekawe owoce, przypominające małe, zielone, żebrowane ogórki. Po dojrzeniu brązowieją i rozpadają się, uwalniając nasiona. Kokornak wielkolistny najlepiej rośnie w półcieniu i cieniu, na glebach żyznych, wilgotnych, ale niezbyt ciężkich, preferuje gleby wapienne, stanowiska zaciszne, najlepiej od strony północnej. Sadzony od strony południowej jest bardziej narażony na ataki przędziorków, zwłaszcza w lata gorące i suche. Jeśli pnącze zbytnio się rozrośnie można je śmiało skracać. Nawet po silnym przycięciu dobrze regeneruje. W czasie upałów i suszy wymaga podlewania. Jest w pełni mrozoodporny. Doskonale nadaje się do sadzenia przy pergolach, altanach, słupach, kolumnach oraz podporach przymocowanych do ścian budynków. Duże, nakładające się dachówkowato liście tworzą gęste, zielone ściany i szczelnie zasłaniają powierzchnie, na które wspinają się pędy kokornaku.