Chamaecyparis obtusa 'Drath'

Picea pungens 'Moerheim'

świerk kłujący 'Moerheim'

Drzewo o silnym wzroście i atrakcyjnym srebrzystym wybarwieniu, trwałym przez cały rok. Od innych podobnych odmian wyróżnia się wąskostożkowatym pokrojem, gęstymi, krótkimi konarami i długim pędem wierzchołkowym. Pokrój początkowo nieregularny. Stosunkowo trudno wyprowadza przewodnik. Wzrost nieco wolniejszy niż świerków tego gatunku rozmnażanych z siewu. Po 10 latach osiąga do 2-3 m, po wielu latach dorasta do 10–15 m wysokości. Igły kłujące, długości do 3 cm, czterokanciaste, niebieskobiałe po obu stronach, pięknie wybarwione, ułożone promieniście na pędach. Roślina o małych wymaganiach glebowych, odporna na niskie temperatury i suszę. Dobrze rośnie na wszystkich uprawnych, ogrodowych glebach, najlepiej na żyznych, wilgotnych, przepuszczalnych, kwaśnych lub lekko kwaśnych. Do sadzenia w miejscach słonecznych. Nadaje się do dużych ogrodów i parków. Najładniej wyglądają rośliny posadzone pojedynczo na dużej przestrzeni. Odmiana rozmnażana przez szczepienie. Młode szczepione rośliny wymagają palikowania do momentu wytworzenia regularnego pokroju.

Rosa rugosa

róża pomarszczona

Róża pomarszczona przywieziona z Dalekiego Wschodu do Europy w 1796 roku jest gatunkiem szeroko rozpowszechnionym w uprawie. Do najważniejszych jej zalet należy zaliczyć: długi okres i powtarzanie kwitnienia, dekoracyjne i pachnące kwiaty, ozdobne i jadalne owoce o dużej wartości odżywczej, łatwość uprawy i wysoką tolerancję na niesprzyjające warunki środowiska: zanieczyszczenie powietrza, zasolenie, suszę, zagęszczenie podłoża oraz odporność na podstawowe choroby róż - czarną plamistość i mączniaka prawdziwego. Z tego powodu od połowy XIX w. próbowano wykorzystać gatunek w hodowli i krzyżowano z licznymi przedstawicielami różnych grup róż. Uzyskano wiele ciekawych i wartościowych odmian, zwłaszcza róż parkowych, okrywowych i owocowych. Róża pomarszczona jest krzewem dorastającym do 1-2 m wysokości, szeroko rozrastającym się za pomocą odrostów korzeniowych. Aby ograniczyć jej ekspansywny charakter należy systematycznie usuwać pojawiające się odrosty albo posadzić w miejscach o ograniczonej przestrzeni (np. rabaty otoczone regularnie koszonym trawnikiem). Pędy są grube, proste, sztywne, wzniesione, zwykle słabo rozgałęzione, ale na szczytach silniej, o bardzo licznych szczeciniastych i igiełkowatych kolcach. Liście duże, zwykle jasnozielone, błyszczące, o pomarszczonej powierzchni, spodem jaśniejsze i owłosione. Jesienią liście przebarwiają się na żółto. Kwiaty amarantowe, dość duże, o średnicy 6-12 cm, o dużych płatkach, żółtych pręcikach, silnie pachnące, skupione najczęściej po kilka na szczytach bocznych pędów. Pojawiają się licznie od końca maja i potem, coraz słabiej, do jesieni. Owoce pozorne są płaskokuliste, duże, średnicy około 3 cm, pomarańczowoczerwone, o mięsistym hipancjum, dojrzewające niejednocześnie do późnej jesieni i pozostające na krzewach. Gatunek odporny na mróz, nie wymaga okrywania. Cięcie odmładzające zaleca się wykonywać raz na kilka lat. Krzewy tolerują stanowiska gorące i mocno nasłonecznione, gleby, suche, piaszczyste i kwaśne. Jest to jeden z najcenniejszych, niezastąpionych gatunków do miast – do obsadzania szlaków komunikacyjnych, nasypów dróg i kolei – gatunek glebochronny, zagospodarowywania terenów poprzemysłowych. Gatunek może być stosowany jako róża okrywowa i parkowa w miejscach trudnodostępnych. Nadaje się do tworzenia żywopłotów. Owoce wykorzystuje się w kuchni, z płatków można przyrządzać desery i konfitury. Przeciętna rozstawa sadzenia 1 m.

Abies alba

jodła pospolita

Rodzime, zimozielone drzewo iglaste o stożkowatej koronie, wyraźnym strzelistym pniu i konarach ułożonych w okółkach. W naturze występuje w górach środkowej i południowej Europy. W Polsce przebiega granica jej naturalnego północnego zasięgu. Korona dość luźno ugałęziona, łatwo oczyszczająca się z bocznych gałęzi. Dorasta do 30-50 m wys. Kora młodych drzew cienka popielata, starych ciemna i spękana. Pąki małe, nie pokryte żywicą, brązowawe. Igły spłaszczone, ułożone grzebieniasto, ciemnozielone, błyszczące, pod spodem z dwoma białymi paskami. Szyszki duże, walcowate, zielone, stojące, z wystającymi łuskami wspierającymi, rozsypujące się po dojrzeniu nasion. W młodości roślina cieniolubna, wrażliwa na niskie temperatury, o dużych wymaganiach wilgotnościowych. Preferuje gleby świeże i głębokie. Wrażliwa na zanieczyszczenie powietrza. W szkółkarstwie używana jako podkładka do szczepienia szlachetnych gatunków i odmian. Może być stosowana w parkach i zadrzewieniach krajobrazowych, ale tylko w miejscach odpowiednich siedliskowo.

Betula pendula 'Crispa'

brzoza brodawkowata 'Crispa'

Odmiana geograficzna pochodząca ze Szwecji, ale rozmnażany jest prawdopodobnie tylko jeden klon. Drzewo o malowniczej koronie, dość wąskiej, nieregularnie jajowatej, luźno ugałęzionej, z cienkimi, długimi, zwisającymi gałązkami. Rośnie szybko, dorasta do 20 m wys. Kora na młodych pędach ciemna, później biała i gładka, łuszcząca się okrężnie, na starych drzewach mocno spękana. Liście postrzępione i głęboko powcinane, nadają drzewu delikatny wygląd. Wcześnie rozwijają się na wiosnę, jesienią przebarwiają się na żółto. Blaszki liściowe jasnozielone, nagie, małe, 3-7 cm dł., jajowatoromboidalne lub trójkątne z ostrym wierzchołkiem, głęboko klapowane, o klapach nieregularnie i ostro ząbkowanych. Drzewo typowe dla terenów jałowych, suchych i piaszczystych, ale dobrze rośnie w każdych warunkach. Potrzebuje dużo światła. Bardzo dobrze znosi zanieczyszczenie powietrza. Do stosowania w założeniach krajobrazowych i miejskich, w parkach i osiedlach.