Chamaecyparis obtusa 'Kamakurahiba'

Astilbe chinensis 'Purpurlanze'

tawułka chińska 'Purpurlanze'

Wysoka odmiana tawułki chińskiej, wymagającej mniejszej wilgotności podłoża niż inne gatunki tawułek. Rozrasta się za pomocą średniej długości rozłogów podziemnych. Pędy wyprostowane, wysokości czasami ponad 1 m. Łodygi i ogonki liściowe pokryte brązowymi włoskami. Liście podwójnie lub potrójnie trójdzielne. Listki wydłużone, jajowate, podwójnie, piłkowane. Kwiatostany zwarte, ale smukłe, z wyglądu puszyste, czerwonopurpurowe. Nasady rozgałęzień w kwiatostanie wełniste. Kwiatostany raczej wąskie. Pojawiają się pod koniec sierpnia. Kwitnienie długie, aż do jesiennych chłodów. Wymaga gleby próchnicznej, przepuszczalnej, wilgotnej, choć toleruje krótkie i niewielkie niedobory wilgoci. Tolerancyjna na silne nasłonecznienie do pewnego stopnia, ale im bardziej słoneczne miejsce, tym podłoże powinno być wilgotniejsze. Odporna na choroby i szkodniki. Rozpoczyna wegetację dość wcześnie wiosną. Młode liście i wierzchołki pędów mogą być uszkadzane przez późne i silniejsze przymrozki wiosenne. Opóźnia to nieco wzrost i rozwój, ale mimo to tawułki chińskie są bylinami bardzo odpornymi na mróz i nie wymagają specjalnych zabezpieczeń przed mrozem. Kwiaty wabią motyle. Zaschnięte kwiatostany pozostają wyprostowane i brązowe. Pozostawia się je niekiedy dla zimowego urozmaicenia ogrodu. Ze względu na wysokość w czasie kwitnienia nadaje się bardziej na cieniste rabaty bylinowe, niż do zadarniania. Zaleca się sadzenie 8 roślin na m2, ale im szybciej chcemy uzyskać efekt dekoracyjny, tym należy sadzić rośliny gęściej.

Berberis thunbergii GOLDEN RUBY 'Goruzam'

berberys Thunberga GOLDEN RUBY 'Goruzam'

Kompaktowy, niski krzew o kulistym pokroju i gęstym ulistnieniu, dorasta do 30 cm średnicy. Pędy są krótkie, rozgałęzione, ułożone blisko siebie, czerwone, zaopatrzone w dosyć długie i ostre ciernie. Liście są wydłużone, szpatułkowate, gęsto ułożone. W trakcie sezonu zmieniają barwę. Wiosną liście są pomarańczowo-żółto-zielone, latem czerwone z wyraźną i bardzo atrakcyjną, złocistą obwódką, natomiast jesienią szkarłatnoczerwone. Roślina tolerancyjna względem zasobności, wilgotności oraz kwasowości podłoża. Preferuje stanowiska słoneczne lub półcieniste. Odmiana zdrowa, odporna na mróz, strefa 5b. Polecana do sadzenia w grupach lub pojedynczo w kompozycjach z innymi krzewami lub niskimi bylinami. Nadaje się do uprawy w pojemnikach. Roślina zgłoszona do Konkursu Roślin Nowości wystawy 'Zieleń to Życie' w 2015 r. przez Handelskwekerij G. HOOGENRAAD.

Juniperus sabina 'Tamariscifolia'

jałowiec sabiński 'Tamariscifolia'

Niski iglasty krzew okrywowy osiągający po 10 latach uprawy 0,3 m wysokości oraz 1,5-2 m średnicy. Początkowo krzew rośnie nisko, a jego pędach pełzają po ziemi. Z wiekiem odmiana ta zmienia pokrój, przekształcając się w formę wzniesioną w centralnej części, przypominającą szeroki dzwon. W związku z tym stare egzemplarze niejednokrotnie osiągają wysokość około 1 metra, przy szerokości 2-3 metrów. Młode egzemplarze przypominają jałowiec płożący, mają krótkie, wyprostowane, miotełkowato rozdzielone gałązki. Liście przeważnie w postaci drobnych, szarozielonych igieł ustawionych po 3 w okółkach oraz nielicznych łusek. Po roztarciu pędy wydzielają charakterystyczny, intensywny i niezbyt przyjemny zapach, bowiem cała roślina zawiera olejki eteryczne, w skład których wchodzi sawinol. Krzew o wyjątkowo małych wymaganiach uprawowych, polecany do sadzenia na glebach lekkich, suchych, piaszczystych, w miejscach słonecznych. Ze względu na płytki i rozległy system korzeniowy źle znosi przesadzanie. Odporny na mróz i suszę. Znakomita roślina okrywowa polecana do sadzenia w terenach zieleni publicznej na skarpach, zboczach i nasypach oraz w ogrodach przydomowych, na wrzosowiskach, działkach i cmentarzach.

Picea glauca 'Conica Maigold'

świerk biały 'Conica Maigold'

Karłowa, wolno rosnąca forma świerka, tworząca gęste, regularne stożki o złocistym, wiosennym przyroście. Roślina rocznie przyrasta o 5-6 cm, osiągając po 10 latach uprawy około 1 m wysokości. Igły są cienkie, krótkie, lekko kłujące, osadzone wokół pędów. Pędy cienkie, sztywne, u młodych roślin wzniesione, u starszych ułożone poziomo. Gałązki drobne, liczne, gęsto upakowane, każda zakończona wyraźnym, jasnobrązowym pąkiem szczytowym, tworzą jednolicie zakrytą powierzchnię. Z biegiem lat na szczycie starszych roślin mogą tworzyć się dwa wierzchołki. Cechą charakterystyczną odmiany jest żółtokremowa barwa młodych pędów pojawiających się w pierwszym, wiosennym przyroście. Po wyrośnięciu i zdrewnieniu młodych gałązek złocista barwa igieł zmienia się na jasnozieloną, ale wierzchołki pędów jeszcze dosyć długo pozostają żółtawe. Drugi, letni przyrost jest zielony. Szyszek nie zawiązuje. Odmiana mało wymagająca, najlepiej rośnie na glebach zasobnych w składniki pokarmowe i stale wilgotnych, ale całkiem nieźle radzi sobie na większości przeciętnych, lekko kwaśnych gleb ogrodowych. Stanowisko słoneczne. Roślina odporna na mróz, ale w pierwszych latach uprawy zaleca się cieniowanie roślin od strony południowej na zimę. Lekkie okrycie za pomocą cieniówki lub agrowłókniny zabezpieczy igły przed wysychaniem w mroźne, słoneczne dni. Najczęściej igły wysychają od strony nasłonecznionej, wówczas wraz z nadejściem wiosny żółkną i opadają. Podobne objawy może spowodować pojawienie się przędziorka sosnowca pod koniec wiosny lub latem. Po zauważeniu objawów w postaci żółknięcia igieł w okresie wegetacji krzewy należy opryskać jednym ze środków służących do zwalczania przędziorków (akarycydem). Podniesiona wilgotność powietrza sprzyja ograniczeniu występowania szkodnika. Jeśli w koronie pojawią się silnie rosnące, długie pędy należy je usuwać, bowiem tego typu rewersje mogą spowodować zagłuszenie odmiany i z czasem jej zanikanie. Odmiana doskonale nadaje się do tworzenia barwnych kompozycji ogrodowych wraz z innymi, wolno rosnącymi roślinami iglastymi. Bardzo dobrze prezentuje się na wrzosowiskach, w ogrodach skalnych a także w pojemnikach. W okresie Bożego Narodzenia może służyć za oryginalną choinkę.