Chamaecyparis pisifera 'Nana Bergh's'

Rhododendron 'Panda'

azalia 'Panda'

Bardzo gęsty, niski krzew o zwartym, poduszkowatym pokroju. Po 10 latach dorasta do 0,3 m wysokości i 0,6 m szerokości. Liście drobne, jasnozielone i błyszczące, pokryte z wierzchu srebrnym kutnerem. Kwiaty czysto białe, lejkowatego kształtu, szeroko otwarte, bez rysunku na płatkach, nieduże, od 4 do 4,7 cm średnicy, bardzo liczne. Rozwijają się w trzeciej dekadzie maja. Odmiana wymaga stanowisk zacisznych i osłoniętych, półcienistych lub słonecznych oraz gleb kwaśnych, umiarkowanie wilgotnych i próchnicznych oraz zimowego okrycia. Polecana do nasadzeń w ogrodach przydomowych i japońskich, w barwnych kompozycjach razem z innymi azaliami i karłowymi, zimozielonymi różanecznikami.

Abies ×cephaloniana

jodła cephaloniana

Gatunek mieszańcowy powstały ze skrzyżowania jodły greckiej (Abies cephalonica) z jodłą kaukaską (Abies nordmanniana) o cechach pośrednich dla obydwu gatunków. Mieszańce takie charakteryzują się silniejszym wzrostem w stosunku do jodły greckiej, ale słabszym w stosunku do jodły kaukaskiej. Docelowo osiągają około 30 m wysokości. Pędy ułożone są poziomo i regularnie. Igły dość długie (do 3,5 cm), ciemnozielone, na końcach zaokrąglone. Pąki słabo ożywicowane lub całkowicie pozbawione żywicy. Szyszki duże, cylindryczne, osiągające do około 15 cm długości, po dojrzeniu brązowe i silnie ożywicowane. Gatunek o średnich wymaganiach uprawowych, dobrze rosnący na żyznych i wilgotnych glebach, ale tolerujący okresowe letnie susze. Polecany do uprawy w eksponowanych miejscach w dużych ogrodach i parkach, szczególnie w zachodniej i centralnej części Polski.

Picea engelmannii 'Glauca'

świerk Engelmanna 'Glauca'

Nazwa zbiorowa obejmująca wiele selektów świerka Engelmana, najczęściej rozmnażanych z siewu, o lepszym niż przeciętnie, srebrzystoniebieskim wybarwieniu w czasie sezonu wegetacyjnego. Odmiana ogólnie podobna do 'świerka srebrnego', ale wyróżniająca się ładnym pokrojem, z regularnie ułożonymi i lekko wygiętymi do góry konarami, z których wyrastają bardzo długie, zwisające do dołu pędy boczne. Igły intensywnie niebieskie, pokryte nalotem woskowym, długie i bardziej miękkie niż u typu. Wzrost silny, dorasta do 20 m wysokości. Gatunek odporny na mrozy i tolerancyjny wobec gleby, ale wrażliwy na przesuszenie korzeni. Bardzo dobrze znosi suche powietrze i zanieczyszczenia klimatu miejskiego. Najładniej wyglądają rośliny posadzone pojedynczo na dużej przestrzeni. Do sadzenia w parkach i dużych ogrodach. Odmiana bardzo dekoracyjna i warta popularyzacji.

Magnolia tripetala

magnolia parasolowata

Drzewo o egzotycznym wyglądzie za sprawą bardzo dużych liści, często wielopniowe. Naturalnie występuje w płd.-wsch. rejonach USA. Pokrój zwarty, stożkowaty. W naturze osiąga 12-15 m wys., w naszym klimacie 8-10 m wys. i 4 szer. Liście wyjątkowo duże, 50-60 cm dł. i 25 cm szer., wydłużone, odwrotniejajowate, obustronnie zaostrzone, parasolowato skupione na końcach gałęzi. Kwiaty okazałe, nieliczne, do 25 cm śr., w środku kredowobiałe, zielonkawe na zewnątrz, pachną intensywnie i nieprzyjemnie, VI-VII. Kwiaty pojawiają się po rozwoju liści, i wyrastają na wierzchołkach pędów. Rośliny rozpoczynają kwitnienie w wieku 7-9 lat. Owoce liczne, dekoracyjne, chętnie zjadane przez ptaki. Gatunek mrozoodporny, ale wytrzymałość na niskie temperatury zależy od pochodzenia nasion. Lepiej rośnie na żyznej i przepuszczalnej glebie z lekko kwaśnym odczynem. Wymaga wysokiej wilgotności powietrza, stanowiska słonecznego i osłoniętego od wiatru, który może niszczyć duże liście. Spreparowane liście, doskonale nadają się do suchych kompozycji kwiatowych. Do sadzenia w większych ogrodach.