Acer palmatum 'Butterfly'

Cercis canadensis 'Ruby Falls'

judaszowiec kanadyjski 'Ruby Falls'

Małe drzewo o płaczącym pokroju, luźnej koronie, niskim pniu i ciemnoczerwonych liściach. Wysokość drzew zależy od miejsca szczepienia lub sposobu uprawy, przeważnie rośliny dorastają do 2-2,5 m wysokości. Młode pędy i pień są lekko zygzakowate, gałęzie łukowato wygięte i przewisające. Duże, ozdobne liście w kształcie serca mają atrakcyjną, czerwonorubinową barwę. Najintensywniej wybarwione są młode liście, starsze po pewnym czasie zielenieją. Młode liście pojawiają się przez cały sezon wegetacyjny. Kwiaty wyrastają bezpośrednio na pniu oraz na starszych, przynajmniej ubiegłorocznych pędach, rozwijają się wraz z liśćmi na wiosnę. Kwiaty są drobne, intensywnie różowe, niewielkie, zebrane w obfite pęczki. Odmiana uzyskana w wyniku krzyżówki C. canadensis Lavender Twist z C. canadensis ‘Forest Pansy’. Odmiana polecana do uprawy na glebach przepuszczalnych, także suchych, o zasadowym odczynie, pH powyżej 7. Miejsca ciepłe, słoneczne, osłonięte. Z dotychczasowych obserwacji wynika, że odmiana ma dobrą mrozoodporność. Ze względu na niezwykle malowniczy pokrój, atrakcyjne kwitnienie i barwne ulistnienie drzewo polecane jest do nasadzeń pojedynczych w miejscach wyeksponowanych w ogrodach i parkach. Odmiana zgłoszona do Konkursu Roślin - Nowości w 2014 przez Szkółkarstwo Ozdobne OLSZEWSCY.

Magnolia ×soulangeana

magnolia Soulange'a

Najbardziej znana i najczęściej sadzona ze wszystkich magnolii. Historia Magnolia x soulangeana sięga początku XIX wieku. Etienne Soulange-Bodin (1774–1846), oficer kawalerii w wojsku Napoleona, po powrocie z wojny, założył Société d'horticulture de Paris w Formont pod Paryżem i został jego pierwszym dyrektorem. To tutaj w 1820 roku, dokonał krzyżowania M.denudata z M.liliflora. Mieszańce zakwitły po raz pierwszy w 1827 roku. Efekt był niezwykły ze względu na genialne w kształcie i barwie kwiaty - szeroko rozchylone, biało-purpurowe. Nowe rośliny z pierwszego pokolenia mieszańców Soulange-Bodina zostały szybko rozpowszechnione na Wyspach Brytyjskich poprzez Royal Horticulture Society i szkółki. Następne pokolenia mieszańców były efektem prac wielu hodowców w Europie, Japonii i Ameryce Północnej. Wkrótce powstało wiele odmian drugiej i trzeciej generacji różniących się kształtem (tulipan, kształt misy, kształt spodka) i barwą kwiatów (mlecznobiałe, różne odcienie różu, intensywnie czerwonofioletowe, a nawet dwubarwne). Zmienne okazały się także pokrój rośliny i termin kwitnienia. Przypuszcza się, że już wcześniej, przed 1830 istniały w Japonii hybrydy, powstałe samoistnie z krzyżowania roślin rosnących w małej w odległości od siebie, w ogrodach przy świątyniach lub pałacach. Istnieje zarejestrowanych ponad 100 odmian Magnolia x soulangeana. Wiele z nich przetrwało próbę czasu i jest uprawianych od XIX w. Istnieje też grupa odmian powstałych współcześnie. Klon uznany za ” typ” to wielopniowy krzew o szeroko rozpostartej zaokrąglonej koronie, z czasem przekształcający się w niewielkie drzewo. Liście bardzo zmienne, szeroko eliptyczne lub odwrotnie jajowate, do 20 cm dł. i 11,5 cm szer., ciemnozielone, błyszczące, pod spodem jaśniejsze, z rzadkimi włoskami wzdłuż osi środkowej i żyłek, dekoracyjne. Pąki wydłużone, wysmukłe, srebrzyście owłosione, intensywnie różowe. Kwiaty składają się z dziewięciu działek (petali), mają kształt miskowaty, po otwarciu stają się białe wewnątrz i różowe na zewnątrz, z fioletoworóżowym przebarwieniem u podstawy. Mięsiste płatki zachodzą na siebie tworząc kielich. Kwiaty wydzielają subtelny zapach. Efekt potęgowany jest przez dużą obfitość kwiatów. Kwitnie przed rozwojem liści, w połowie sezonu kwitnienia magnolii. W Polsce szczyt kwitnienia przypada na koniec IV / początek V. Kwitną już młode rośliny, po dwóch lub trzech latach uprawy w szkółce. Magnolia x soulangeana jest prosta w uprawie. Jest jedną z najbardziej odpornych na wiatr magnolii. Najbardziej narażone jest na uszkodzenia wiosną, kiedy ciężkie mrozy występują nad ranem po długim okresie łagodnej pogody, która pobudziła rośliny do aktywnej wegetacji. Mogą wówczas ucierpieć rozwijające się kwiaty, które brunatnieją, tracąc cały swój urok. Bardziej dokuczliwe są surowe zimy, w czasie których mogą zostać uszkodzone pąki kwiatowe. Kwiaty się wówczas nie rozwiną wcale. Dlatego właściwe jest stanowisko słoneczne lub lekko cieniste, osłonięte. Magnolia x soulangeana wymaga ziemi żyznej, dostatecznie wilgotnej, nie za ciężkiej, zasobnej w próchnicę, przepuszczalnej, chociaż rośnie na większości typów gleb, z wyjątkiem suchych gleb wapiennych. Najwłaściwszy jest odczyn gleby lekko kwaśny (pH 5-6). Wigor roślin zależy od wilgotności gleby. Nie należy dopuszczać do przeschnięcia podłoża wokół rośliny, szczególne od maja do lipca. Wrażliwa jest na mechaniczne uszkodzenie korzeni. Przycinanie pędów także jest niewskazane. Zimą należy chronić system korzeniowy poprzez okrywanie. Korzystne jest całoroczne ściółkowanie. W sezonie warto magnolię nawozić, ale nie wolno używać nawozów zawierających wapń.

Sambucus nigra 'Pulverulenta'

bez czarny 'Pulverulenta'

Atrakcyjny krzew o pstro nakrapianych liściach. Z daleka roślina wygląda na obsypaną kwiatami. Pokrój zwarty, gęsty, zaokrąglony. Rośnie wolniej niż typ i większość odmian. Dorasta do 2-3 m wysokości. Pędy wzniesione, grube, jasnoszare, często łukowato wygięte. Stara kora szara, głęboko bruzdowana i korkowata. Liście złożone, do 30 cm długości, zbudowane z 5-7 jajowatoeliptycznych listków, do 10 cm długich, ostro zakończonych, brzegiem ząbkowanych. Listki zielone, nakrapiane wyraźnymi, białymi, nieregularnymi plamami. Młode listki prawie całkiem białe, z zielonymi plamami. Roztarte wydzielają charakterystyczny ostry zapach. Kwiaty drobne, kredowobiałe, zebrane w talerzowate baldachy o średnicy 10-20 cm, ostro pachnące, chętnie odwiedzane przez motyle. Kwitnie od maja do lipca. Owoce niewielkie, kuliste jagody, dojrzałe – błyszczące, granatowoczarne, bardzo soczyste. Dojrzewają od sierpnia do października. Owoce są chętnie zjadane przez ptaki, które przyczyniają się do ich rozsiewania. Zawierają witaminy A, B i C oraz dużo przyswajalnego cukru i potasu, są używane na przetwory i jako dodatek do potraw. Krzew niewymagający, odporny na suszę oraz zanieczyszczenia miejskie i przemysłowe. Całkowicie mrozoodporny. Preferuje żyzne, próchniczne i wilgotne gleby, o dużej zawartości azotu i wapnia, ale rośnie także na piaszczystych i suchych, chociaż nieco słabiej. Może rosnąć na stanowiskach słonecznych i w półcieniu. Słońce może nieco przepalać liście, ale w cieniu liście są słabiej wybarwione. Czasami pojawiają się pędy rewersyjne z liśćmi całkowicie zielonymi, które należy usuwać. Do sadzenia w ogrodach, parkach i zieleni osiedlowej, na tle roślin o ciemniejszym zabarwieniu liści.

Gypsophila paniculata

gipsówka wiechowata

Bylina znana pod nazwą \\\'gipsówka\\\', o kwiatach powszechnie używanych w bukieciarstwie. Wyrasta do 100 cm. Tworzy olbrzymie, mocno rozgałęzione wiechy drobnych, wabiących pszczoły, białych kwiatów, w VII-VIII. Wymaga gleby bardzo przepuszczalnej, znosi okresowe susze. Sadzony bywa na rabatach lub na tle trawnika. Do sadzenia pojedynczo lub 2-3 w grupie. Liczba roślin na 1 m2 - 3.