Cocculus orbiculatus

Frangula alnus

kruszyna pospolita

Rodzimy krzew występujący w podszyciu lasów, zaroślach śródpolnych, na torfowiskach, bagnach itp. Pokrój zwarty, z gałęziami ukośnie skierowanymi do góry. Osiąga wysokość do 5- 6 m. Gałązki bardzo kruche, stąd polska nazwa rodzajowa - kruszyna. Liście szeroko eliptyczne, długości do 8 cm, jesienią ładnie przebarwiają się na żółty kolor. Kwiaty drobne, bez znaczenia dekoracyjnego, ukazują się w V – VI, ale czas kwitnienia przeciąga się często aż do IX. Kwiaty zawierają nektar, dając pożytek pszczołom. Owoce to kuliste pestkowce, dojrzewające czerwone, w pełni dojrzałe fioletowoczarne. Dojrzewają o różnych porach, od lata do jesieni. Najczęściej na jednym krzewie występują zarówno kwiaty, jak i owoce w różnym stadium dojrzałości. Owoce są trujące. Kruszyna najlepiej rośnie na glebach próchnicznych i odpowiednio wilgotnych, a nawet podmokłych. Jest tolerancyjna i całkiem dobrze sobie daje radę na słabszych podłożach. Gatunek do zadrzewień śródpolnych, nasadzeń naturalistycznych, do parków i większych ogrodów. Całkowicie odporny na mróz, do stosowania całym kraju. Kora kruszyny stanowi materiał dla przemysłu farmaceutycznego.

Pinus parviflora 'Goldilocks'

sosna drobnokwiatowa ‘Goldilocks’

Odmiana o wzroście typowym dla sosny drobnokwiatowej. Tworzy niewysokie, nieregularne, malownicze drzewka. Cechą charakterystyczną są barwne, kremowozłote wiosenne przyrosty, które kontrastują z starszymi, niebieskawymi igłami. Żółtawy kolor igieł utrzymuje się na ich szczycie aż do końca sezonu. Wymagania przeciętne – stanowisko słoneczne do półcienistego, podłoże lekko kwaśne i umiarkowanie wilgotne. Polecana do stosowania w niedużych, kameralnych założeniach ogrodowych. Do sadzenia na skalnikach i w ogrodach przydomowych. opracowano na podstawie materiałów Konkursu Roślin - Nowości 2010; zgłaszający: Szkółka Krzewów Ozdobnych Jolanta i Jan NOWACZYK

Acer palmatum 'Shishigashira'

klon palmowy 'Shishigashira'

Odmiana japońska z 1882 roku, nazywana potocznie „głową lwa” (z ang. Lion Head Maple). rzadko spotykana w kolekcjach i handlu. Krzew o pokroju wzniesionym, nieregularnym. Daje krótkie przyrosty roczne i rośnie bardzo powoli. Dorasta do 1,5-2 m wysokości. Pędy dość sztywne, grube i krótkie w porównaniu do innych odmian. Liście poskręcane i zwinięte w rurkę, gęsto ułożone na pędach, długo utrzymują się zielone jesienią i zazwyczaj w naszych warunkach takie marzną. Jeśli jesień jest ciepła i bez silnych przymrozków, liście przebarwiają się na żółtopomarańczowo lub czerwono. Wymaga żyznej, przepuszczalnej, równomiernie wilgotnej gleby i osłoniętych stanowisk, słonecznych lub lekko ocienionych. Odmiana polecana do ogrodów przydomowych, kolekcji dendrologicznych, nad oczka wodne lub na wrzosowiska. Nadaje się do uprawy w pojemnikach. Młode egzemplarze na zimę należy osłaniać chochołami ze słomy, juty lub agrowłókniny.

Salix purpurea

wierzba purpurowa

Wysoki krzew dorastający do około 3-6 m wysokości. Charakteryzuje się cienkimi, zaczerwienionymi pędami oraz pąkami ułożonymi naprzeciwlegle (co u wierzb zdarza się dość rzadko). Liście lancetowate, od 3 do 12 długości, u podstawy klinowate, rozszerzające się ku wierzchołkom, na wierzchołkach spiczaste, od spodu srebrzyste i matowe, od góry zielone. Brak przylistków. Kotki (bazie) rozwijają się w marcu lub kwietniu przed liśćmi, mają od 2 do 5 cm długości. Młode przyrosty czerwonawe. Gatunek krajowy. Roślina odporna na mróz, tolerancyjny co do warunków siedliskowych – nadaje zarówno na tereny wilgotne, jak i suche. Preferuje stanowiska słoneczne. Znosi zanieczyszczenie środowiska. Gatunek ten nadaje się do sadzenia na terenach otwartych, w parkach, zieleni osiedlowej, czy nawet przy rekultywacji.