Cotinus coggygria 'Kanari'

Prunus persica 'Inka'

brzoskwinia 'Inka'

Odporna na mróz polska odmiana brzoskwini wyhodowana w Instytucie Sadownictwa i Kwiaciarstwa w Skierniewicach. Drzewa dorastają do 6 m wysokości, kwitną w kwietniu, tworzą duże, ozdobne, różowe kwiaty. Odmiana samopłodna, nie wymaga zapylacza. Owoce dojrzewają na przełomie sierpnia i września, są duże, ważą od 120 do 200 g, a nierzadko pojedyncze owoce osiągają masę 300 g. Ich skórka jest żółta, pokryta do 50% ceglastym, czerwonawym rumieńcem. Miąższ jest żółtokremowy, masłowaty, dobrze odchodzący od pestki. Owoce są smaczne, lekko kwaskowate i słodkie. Świeże owoce zawierają szeregu witamin i minerałów, m.in.: witamin A, C, K oraz witaminy z grupy B, magnez, fosfor, cynk, mangan i bor. Można je spożywać bez obaw o linię, bo są niskokaloryczne, w 100 g dostarczają jedynie 39 kcal. Brzoskwinie najlepiej udają się sadzone w cieplejszych rejonach kraju, w miejscach, gdzie prawdopodobieństwo występowania przymrozków w okresie kwitnienia drzew jest małe. Stanowisko do ich uprawy powinno być zaciszne, osłonięte od wiatru, nasłonecznione, a gleby przepuszczalne i ciepłe. Systematyczne, coroczne cięcie drzew brzoskwiń pozwala uzyskać wysokie plony, przy utrzymaniu wysokiej jakości owoców. Cięcie formujące przeprowadza się w pierwszych latach po posadzeniu drzewek, w okresie ich spoczynku (do fazy różowego pąka). Latem, w drugiej połowie czerwca wycina się długie pędy wegetatywne (tzw. „wilki”), wyrastające w górnej części korony, konkurujące z przewodnikiem. W drugiej połowie lipca należy skracać za 5 liściem od dołu pędy wyrastające na konarach bocznych, co stymuluje drzewa do tworzenia większej liczby krótkopędów. Drzewa brzoskwini są niestety podatne na liczne choroby. Najgroźniejszą i najczęściej występującą chorobą jest kędzierzawość liści, objawiająca się deformacją liści i tworzeniem na nich czerwieniejących pęcherzy. Porażone drzewa przedwcześnie się ogołacają. Chorobę wywołuje grzyb, który zwalcza się wczesną wiosną, w okresie pękania pąków, opryskując starannie gałęzie środkami zawierającymi miedź. Opryskiwanie w późniejszym terminie, gdy pojawią się pierwsze objawy na liściach, jest niestety nieskuteczne. Inne choroby i szkodniki brzoskwiń można zwalczać po zauważeniu pierwszych objawów.

Hydrangea macrophylla 'Renate Steiniger'

hortensja ogrodowa 'Renate Steiniger'

Krzew liściasty o zaokrąglonym pokroju dorastający do 1,2 m wysokości i podobnej średnicy. Pędy wyprostowane, nierozgałęzione, grube, drewniejące u podstawy. Liście duże, ciemnozielone, brzegiem ząbkowane, odwrotnie jajowate do eliptycznych, błyszczące. Kwiatostany kuliste, duże, o średnicy do 20 cm, zbudowane ze sterylnych (płonnych) kwiatów w kolorze niebieskim. Początkowo, rozwijające się kwiaty są białawe, błękitne, aby w miarę wzrostu kwiatostanów przybierać niebieskofioletowy odcień. Barwa kwiatów zmienia się także w zależności od pH podłoża. Na glebach alkalicznych i lekko kwaśnych kwiaty są niebieskoróżowe lub lawendowe, na glebach bardzo kwaśnych pozostają wyraziście niebieskie. Kwiaty rozwijają się od czerwca do września. Zawiązują się latem poprzedniego roku, dlatego pędów nie należy wiosną przycinać, a jedynie usuwać pędy stare, przemarznięte i suche. Krzewy wymagają okrycia na zimę. Najlepiej rosną w miejscu osłoniętym, w lekkim cieniu, na glebach żyznych, umiarkowanie wilgotnych, przepuszczalnych. W okresie kwitnienia mają duże zapotrzebowanie na wodę. Dobrze komponują się z różanecznikami o zimozielonych i sezonowych liściach oraz z bylinami: funkiami i tawułkami. Odmiana polecana do sadzenia pojedynczo i w grupach, w parkach i ogrodach.

Clethra alnifolia 'Clea'

orszelina olcholistna 'Clea'

Dekoracyjny krzew liściasty o gęstym, nieregularnym lub zaokrąglonym pokroju, dorastający do 1,8 m wysokości i 2 m szerokości. Liście są lancetowate, wydłużone, ciemnozielone, na brzegu delikatnie piłkowane, błyszczące, jesienią przed opadnięciem przebarwiają się na ładny, żółty kolor. Największą atrakcją tej odmiany są drobne, białe kwiaty zebrane w wydłużone i skierowane do góry kwiatostany typu grona. Kwiatostany mają od 10 do 15 cm długości. Krzewy kwitną dość późno, w lipcu i sierpniu. Kwiaty wydzielają bardzo intensywny, słodki, rozchodzący się dookoła aromat, który przyciąga owady. Jest to odmiana miododajna, stanowi cenny pożytek dla pszczół. Krzewy wymagają gleb żyznych, wilgotnych, o lekko kwaśnym odczynie. Rośliny źle znoszą suszę dlatego w suche i upalne lata wymagają nawadniania. Stanowisko powinno być ciepłe, słoneczne lub półcieniste. Odmiana polecana przede wszystkim do sadzenia w cieplejszych, zachodnich rejonach kraju. Młode egzemplarze wymagają okrywania na zimę. Podczas skrajnie mroźnych zim najmłodsze pędy mogą przemarzać, choć w następnym roku krzewy dosyć dobrze regenerują się. Odmiana pochodzenia duńskiego, bardzo rzadko spotykana w uprawie, warta szerszego rozpowszechnienia ze względu na niewątpliwe walory ozdobne i użytkowe.

Picea breweriana

świerk Brewera

Drzewo o pięknym, płaczącym pokroju. Rośnie powoli. Na stanowiskach naturalnych, w północnoamerykańskich górach w pobliżu wybrzeża Pacyfiku, osiąga 20 - 35 m wysokości. W naszym klimacie po 30 latach dorasta do 4-5 m wysokości. Młode rośliny długo wyprowadzają przewodnik. Korona szerokostożkowa, z poziomo rozłożonymi gałęziami i długimi, smukłymi, malowniczo zwisającymi gałązkami bocznymi. Młode pędy czerwonobrązowe, później siwiejące. Pączki stożkowe, podłużne, 5-8 cm długości, jasnobrązowe. Igły długie, 1,5 - 3 cm, błyszczące, ciemnozielone z wierzchu, z dwoma białozielonymi paskami pod spodem, ułożone promieniście. Szyszki cylindryczne, 8-12 x 3-4 cm, dojrzałe czerwonobrązowe. Wymagania glebowe i wilgotnościowe małe. Najlepiej rośnie na glebach gliniasto-piaszczystych, próchnicznych, o umiarkowanej wilgotności, lekko kwaśnych; na stanowiskach nasłonecznionych lub lekko zacienionych. Drzewo do sadzenia w wyeksponowanych miejscach w parkach i ogrodach. Starsze egzemplarze najlepiej prezentują się w parku, na rozległej polanie.