Acer pseudoplatanus 'Brilliantissimum'

Buxus microphylla 'Winter Gem'

bukszpan drobnolistny 'Winter Gem'

Zimozielony krzew o luźnym pokroju, płaskim wierzchołku i szybkim tempie wzrostu, dorastający do około 3 m wysokości. Rozgałęzione pędy rozprzestrzeniają się już od poziomu gruntu. Odmiana o atrakcyjnych, wąskoeliptycznych lub jajowatych liściach z tępymi wierzchołkami, ciemnozielonmi i błyszczącymi przez cały rok. Kwiaty są niepozorne, rozdzielnopłciowe, zebrane w krótkie grona, miododajne, pojawiają się na przełomie kwietnia i maja. Roślina długowieczna i łatwa w uprawie. Preferuje stanowiska zarówno cieniste jak i słoneczne, wymaga gleb obojętnych lub wapiennych, umiarkowanie żyznych, zasobnych w próchnicę, przepuszczalnych. Na kwaśnym podłożu rośnie słabo i wymaga wapnowania. Krzew odznacza się dużą odpornością na suszę oraz zanieczyszczenie powietrza. Odmiana stosunkowo odporna na mróz, ale we wschodniej i centralnej części kraju wymaga okrywania lub cieniowania, które zabezpiecza zimozielone liście zimą przed wysychaniem. Najlepiej do tego celu nadaje się cieniująca siatka szkółkarska, ewentualnie przewiewne i przepuszczające światło tkaniny ogrodnicze, w żadnym wypadku nie można do tego celu używać folii. Roślina doskonała do formowania. Żywopłoty z bukszpanu należy corocznie przycinać, najlepiej dwukrotnie: wczesną wiosną (w marcu) i w połowie lata, skracając przyrosty o 1/3 długości. Bardziej skomplikowane formy przestrzenne wymagają jeszcze częstszego, ale słabszego cięcia. W przypadku zamierania pędów i liści bukszpanów, porażone fragmenty roślin należy wycinać i palić, a krzewy opryskać fungicydem. Idealna odmiana na obwódki, do obsadzania pojemników tarasowych, a także na cmentarze. Pochodzenie tej odmiany jest trudne do ustalenia ze względu na dużą liczbę nazw synonimicznych. Jest ona bardzo popularna i chętnie rozmnażana przez szkółkarzy.

Pinus nigra

sosna czarna

Drzewo iglaste o szerokim zasięgu, o dwóch podgatunkach różniących się morfologią np. budową igieł i szyszek oraz odpornością na niskie temperatury: wschodnim (Pinus nigra subsp.nigra) i zachodnim (Pinus nigra subsp.salzmannii). Podgatunek zachodni pochodzi z Włoch, Francji, Korsyki, Hiszpanii i Gór Atlas w północnej Afryce. Podgatunek wschodni (typowy, nominatywny) występuje w Austrii, na Bałkanach, w Grecji, Turcji, na Cyprze i w Turcji, czyli w górach Europy Południowej i Środkowej oraz w Azji Mniejszej. Ma kilka odmian geograficznych. Zwykle jest to drzewo, dorastające 25-45 m wys. i kilkunastu metrów szer. Początkowo rośnie szybko, szerokostożkowato, później tworzy szerokie, ciemne, parasolowate korony. Kora starych drzew ciemna, spękana. Igły skupione po 2 szt. w pęczku, ciemnozielone, sztywne, długości 8-14 cm. Szyszki jasnobrązowe, długości 4-7 cm, otwierają się w trzecim roku. Małe wymagania glebowe. Najlepiej rośnie na glebach wapiennych lub obojętnych, zarówno suchych piaszczystych jak i gliniastych. Gatunek światłolubny. Zupełnie wytrzymały na mróz. Najbardziej odporna wśród sosen na zanieczyszczenia. Podstawowa sosna do miast i rejonów przemysłowych.

Indigofera heterantha

indygowiec heterantha

Krzew o zwartym, dość gęstym pokroju i atrakcyjnych kwiatach. Osiąga wysokość do 1,5 m i szerokość do 2 m. Rośnie dość szybko. Liście nieparzysto pierzasto złożone składające się z drobnych eliptycznych, niebieskawozielonych listków. Kwiaty różowofioletowe, motylkowe, zebrane w okazałe, gęste kwiatostany wzniesione do góry, dobrze widoczne na tle ciemnych liści. Okres kwitnienia dość długi, od VI do IX. Indygowiec dobrze rośnie na przeciętnych, przepuszczalnych glebach, umiarkowanie wilgotnych. Najlepiej czuje się na stanowisku słonecznym lub półcienistym. Krzew wrażliwy na niskie temperatury. Powinien być zabezpieczany na okres zimy odpowiednim okryciem. Nadaje się do sadzenia w miejscach osłoniętych przed mroźnymi wiatrami, w najcieplejszych, zachodnich regionach kraju. Bardzo rzadki gatunek o znaczeniu kolekcjonerskim.

Carpinus betulus 'Foliis Argenteovariegatis Pendula'

grab pospolity 'Foliis Argenteovariegatis Pendula'

Polska odmiana grabu sprzed 100 lat, o ładnym pokroju i pstrych liściach. Dorasta do kilku metrów wysokości i szerokości. Kształt korony półkulisty, parasolowaty. Pędy ułożone poziomo, końce pędów zwisające. Rośliny mają tendencje do samoistnego wypiętrzania się, ale w pierwszym okresie po posadzeniu lepiej prowadzić przewodnik przy podporze. Liście biało upstrzone, młode dość dekoracyjne; na starszych liściach przebarwienia mniej widoczne. Jesienią liście żółte. Nadaje się na stanowiska słoneczne i półcieniste. Roślina tolerancyjna, ale lepiej rośnie na glebach świeżych i żyznych. Odmiana kolekcyjna, polecana do małych ogrodów.