Achillea 'Terracotta'

Hemerocallis 'Stella de Oro'

liliowiec 'Stella de Oro'

Bylina o długich, wąskich liściach tworzących obfite kępy. Jest to karłowa odmiana dorastająca do 40 cm wysokości. Od VI przez długi czas ukazują się kwiaty na wyniosłych szypułkach. Kwiaty duże, liliokształtne, lejkowate, ciemnożółte. Dla dobrego kwitnienia potrzebuje dużo słońca oraz żyznej i przepuszczalnej gleby. W Stanach Zjednoczonych często sadzona jako roślina okrywowa na dużych powierzchniach. Doskonała na rabaty w grupach po 3-10 lub 10-20 roślin razem. Liczba roślin na 1 m2 - 5.

Campanula garganica

dzwonek gargański

Dzwonek o poduszkowym pokroju, wyrasta do wys. 10 cm. Nie tworzy rozłogów. Kwiaty ukazują się po kilka w kątach liści, są płaskodzwonkowate, zwrócone ku górze, lila z białym środkiem, w V-VI. Nadaje się do ogrodu skalnego i ładnie wygląda na murkach, sadzony pojedynczo lub w grupach po 2-3 lub po 3-10 razem. Liczba roślin na 1 m2 - 11.

Ginkgo biloba 'Beijing Gold'

miłorząb dwuklapowy 'Beijing Gold'

Małe drzewo lub duży krzew o wyprostowanym pokroju oraz interesująco zabarwionych liściach. Po 10 latach uprawy dorasta do około 4 m wysokości. Tak jak u gatunku odmiana tworzy żółtobrązowe, nagie długopędy oraz wałeczkowate, pokryte dość licznie bliznami po opadłych liściach krótkopędy, w porównaniu do gatunku znacznie mniejsze i cieńsze. Pąki brązowego koloru, szerokostożkowate, okryte łuskami. Roślina tworzy charakterystyczne, skórzaste, płaskie, wachlarzowate liście, które wiosną mają piękny, jasny, złotożółty kolor. Z czasem stopniowo ciemnieją i stają się pstre. Jesienią liście spektakularnie zmieniają barwę na złocistożółtą. Kora jest szara i gładka przez długi czas, z wiekiem staję się ciemno brązowa i u starych drzew dość głęboko spękana. Rośliny wymagają gleby żyznej, dostatecznie wilgotnej, ale przepuszczalnej, o odczynie lekko kwaśnym (pH 5–6). W młodym wieku wymagają okrycia na zimę, zarówno systemu korzeniowego, jak i korony. Roślina wrażliwa na mechaniczne uszkodzenie korzeni. By uniknąć przypalenia złotożółtych liści w okresie lata, rośliny najlepiej sadzić w miejscach lekko ocienionych. Bardzo cenna odmiana ze względu na zjawiskowe zielono-złociste zabarwienie liści utrzymujące się przez cały sezon oraz możliwość formowania, nadaję się do uprawy w przydomowych ogrodach. Odmiana sprowadzona z Chin do Arboretum Trompenburg w Holandii około 2003 roku.

Abies procera 'Glauca'

jodła szlachetna 'Glauca'

Odmiana o intensywnie niebieskich igłach i wolnym tempie wzrostu w porównaniu do gatunku. W Polsce drzewo osiąga około 8 m wysokości po 30 latach uprawy. Gałęzie są grube i sztywne, gęsto pokryte tępymi, dosyć sztywnymi igłami. Charakterystyczne wywinięcie dolnych igieł sprawia, że gałązki są nimi niemal całkowicie przykryte. Niebieski odcień igłom nadaje gruba warstwa wosku. W maju na peryferyjnych częściach pędów bocznych, zwłaszcza na niżej położonych gałęziach, pojawiają się wyjątkowo okazałe, ciemnoróżowe kwiaty męskie. Przypominają one owoce malin, z tą tylko różnicą, że są nieco mniejsze. Kwiaty żeńskie tworzą się na gałęziach w szczytowej części korony. Dojrzałe szyszki osiągają spektakularne rozmiary i są wyjątkowo ozdobne, sterczące, mają do 25 cm długości i 6-10 cm średnicy. Czasami pod własnym ciężarem przekrzywiają się wraz z gałęziami. Szyszki pojawiają się u dosyć młodych, kilku lub kilkunastoletnich roślin, co czyni jej jeszcze bardziej atrakcyjnymi, gdy można je podziwiać na wysokości wzroku. Niestety szyszki nie są trwałe i po dojrzeniu nasion (późnym latem) rozpadają się całkowicie, uwalniając nasiona i łuski, pozostawiając po sobie jedynie trzpienie (osie szyszek). Jodła szlachetna wymaga gleb żyznych, próchnicznych, stale umiarkowanie wilgotnych, ale przepuszczalnych. Nie lubi gleb mokrych i bagiennych, na których powstają zastoiska wodne. Najlepiej czuje się uprawiana na podłożach o odczynie lekko kwaśnym, na stanowiskach słonecznych. Sadzona w cieniu rośnie wolno i źle, a igły nie wybarwiają się na niebiesko. Ponieważ zwykle jest rozmnażana przez szczepienie w pierwszych latach uprawy wymaga prowadzenia przy paliku, do momentu wytworzenia silnego pędu przewodniego. Starsze egzemplarze bardzo dobrze wyglądają sadzone w parkach, ogrodach przydomowych, na rabatach w towarzystwie innych drzew i krzewów iglastych. Najlepiej prezentuje się w miejscach eksponowanych, jako soliter lub w luźnych grupach. Choć jest odporna na mróz, należy sadzić ją w miejscach zacisznych, osłoniętych od wiatru.