Abies concolor 'Glauca'

Calycanthus floridus 'Athens'

kielichowiec wonny 'Athens'

Rzadko spotykana w uprawie odmiana kielichowca o żółtoseledynowych kwiatach i atrakcyjnym ulistnieniu. Liście eliptyczne, ciemnozielone, błyszczące, prawie takie same, jak u gatunku, po roztarciu aromatyczne. Jesienią wybarwiają się na ładny żółty kolor. Cechą charakterystyczną odmiany jest niespotykana, żółtoseledynowa barwa kwiatów. Kwiaty mają około 5 cm średnicy, są zbudowane z kilkudziesięciu lancetowatych, zawiniętych do środka działek okwiatu otaczających umieszczone centralnie pręciki i słupki. Zewnętrzne działki są dłuższe i bardziej proste, wewnętrze krótkie i silniej zawinięte do środka. Kwiaty wydzielają przyjemny, owocowy zapach. Okres kwitnienia przypada na przełom czerwca i lipca.Ze względu na mało kontrastujące barwy kwiatów i liści, kwiaty widoczne są z bliższej odległości, niż w przypadku odmian o kwiatach czerwonych. Krzew ten wymaga gleb żyznych, świeżych, umiarkowanie wilgotnych. Tolerancyjny w stosunku do odczynu podłoża, dobrze rośnie zarówno na glebach kwaśnych, obojętnych i zasadowych. Wymaga miejsc osłoniętym od bezpośredniego działania silnych podmuchów wiatru, stanowisk słonecznych lub półcienistych. Krzew polecany przede wszystkim do sadzenia w zachodniej części kraju, gdyż we wschodniej części Polski może przemarzać. Młode egzemplarze należy okrywać w trakcie ostrych zim. Rarytas dendrologiczny dla kolekcjonerów i miłośników rzadkich roślin.

Thuja occidentalis 'Smaragd'

żywotnik zachodni 'Smaragd'

Jedna z najpopularniejszych i najlepszych stożkowych odmian żywotnika, o soczystej, zielonej przez cały rok barwie gałązek oraz średnio silnym wzroście. W wieku 10 lat roślina osiąga około 2,5 m wysokości i 0,7 m szerokości. Odmiana została wyselekcjonowana przed 1950 rokiem w Danii, jako mutacja znaleziona na odmianie 'Kelleriis Viridis'. Gałązki delikatne, ciemnozielone, nie brązowieją w okresie zimy. Wymaga dosyć żyznych i raczej wilgotnych gleb. Rośnie zdrowo, nie wymaga cięcia. Zdarza się, że młode przyrosty bywają uszkadzane przez późnowiosenne przymrozki, ale rośliny dosyć dobrze się regenerują. Odmiana polecana na nieformowane żywopłoty, do sadzenia na cmentarzach, działkach, w zieleni osiedlowej, uprawy w pojemnikach. Gęstość sadzenia w rzędzie: co 0,5-0,6 m.

Actaea simplex 'Prichard`s Giant'

pluskwica prosta 'Prichard's Giant'

Wysoka, wyprostowana odmiana, podobna do 'White Pearl', lecz nieco od niej wyższa. Po kilku latach uprawy w optymalnych warunkach osiąga około 2 m wysokości. Tworzy zwarte kępy średnicy 60-90 cm z dużych, podwójnie lub potrójnie pierzastosiecznych, długoogonkowych liści długości 40-70 cm, początkowo jasno, później ciemnozielonych. Liście złożone są z szerokich, owalnych lub jajowatych, 3-5 klapowych listków o podwójnie i nieregularnie piłkowanym brzegu. W lipcu i sierpniu ponad kępę liści wyrastają pędy kwiatowe zakończone długimi (6-30 cm), czasem rozgałęzionymi i łukowato wygiętymi, groniastymi kwiatostanami przypominającymi wysmukłe świece. Tworzą je gęsto osadzone na pędach, drobne, puszyste kwiaty, w pąkach purpurowe, po rozwinięciu białokremowe. Kwiaty złożone są głównie z licznych pręcików o długich (5-10 mm) nitkach i niepozornych, bladoróżowych, kubeczkowatych płatków korony z nektarnikami, (działki kielicha zwykle po rozwinięciu kwiatów odpadają). Kwiaty są cennym źródłem nektaru i pyłku dla motyli oraz pszczół. Ich silny, duszący zapach przyciąga liczne owady. Jesienią miejsce kwiatów zajmują brunatne owocostany (nasienniki). Przyprószone śniegiem zdobią ogród do wiosny. Rośliny preferują miejsca w świetle rozproszonym, częściowo ocienione, osłonięte w południe przez drzewa czy parkany, a oświetlone rano i po południu. Mogą rosnąć także w słońcu i głębokim cieniu. Unikać należy jednak gorących, południowych stanowisk, w których intensywne promieniowanie słoneczne może uszkadzać liście. Lubią żyzne, wilgotne, dobrze zdrenowane gleby, bogate w próchnicę o pH w zakresie 5,6-7,5. Dość łatwo przystosowują się zarówno do podłoży ciężkich, gliniastych, jak i lżejszych, piaszczystych. W okresie dłużej utrzymującej się suszy wymagają podlewania. Pozytywnie reagują na ściółkowanie podłoża grubą warstwą kory i torfu, zwłaszcza w przypadku egzemplarzy rosnących w miejscach słonecznych. Odmiana w pełni mrozoodporna. Po zimie wycinamy zaschnięte kwiatostany i liście. Stare, słabiej kwitnące egzemplarze dzielimy wczesną wiosną lub jesienią na duże fragmenty z kilkoma pąkami. Ze względu na głęboki, palowy system korzeniowy nie jest to czynność łatwa. Elegancka, dostojna odmiana przeznaczona do miejsc półcienistych. Szczególnie przydatna do sadzenia w sąsiedztwie drzew i krzewów. Pasuje zwłaszcza do ogrodów nieformalnych o charakterze naturalistycznym i wiejskim. Doskonała na obrzeża lekko ocienionych rabat z innymi wysokimi bylinami i niższymi krzewami. Tworzy efektowne kompozycje z kwitnącymi w tym okresie rudbekiami, pysznogłówkami i dzielżanami. Do sadzenia pojedynczo i w grupach (3-5 roślin na m2). Ciemnozielone liście są dobrym tłem dla innych kolorowo kwitnących gatunków bylin. Oryginalną dekoracją zimowego ogrodu są pokryte szronem lub obsypane śniegiem efektowne, wąskie nasienniki.

Chamaecyparis obtusa 'Chirimen'

cyprysik tępołuskowy 'Chirimen'

Wolnorosnący krzew o zwartym, krzaczastym, szeroko stożkowatym pokroju. Po 10 latach uprawy osiąga około 0,5 m wysokości. Pędy wzniesione, krótkie, wałeczkowate, dość grube, w typie odmiany ‘Tetragona’, pokryte ciemnozielonymi łuskami. W uprawie wymaga gleb żyznych, zasobnych, umiarkowanie wilgotnych lub wilgotnych. Stanowisko słoneczne lub lekko ocienione, zimą osłonięte od mroźnych wiatrów. Zastosowanie w ogrodach przydomowych, karłowych kolekcjach roślin iglastych, ogrodach japońskich, skalnych, wrzosowiskach, patio, uprawach w pojemnikach, podniesionych zagonach itp. Odmiana japońskiego pochodzenia, hodowca nie znany.