Hibiscus syriacus 'Admiral Dewey'

Picea omorika 'Aurea'

świerk serbski 'Aurea'

Świerk o intensywnie złotożółtym zabarwieniu młodych przyrostów. Pokrój stożkowaty wąski, regularny. Wzrost szybki, 35-100 cm rocznie. Po wielu latach osiąga 20 m wysokości i 6 m szerokości. Końce głównych gałęzi lekko odchylone do góry. Gałęzie boczne, krótkie, zwisające. Igły spłaszczone, 1-2 cm długości i 1-2 mm szerokości, wiosną żółte, później zielone, gęsto ułożone na pędach. Żółte przebarwienia igieł zachowują się przez cały okres wegetacji na górnej stronie pędów, ładnie kontrastując z ciemnozielonym, starszym igliwiem. Po nastaniu chłodów przebarwienia stają się bardziej intensywne. Odmiana dobrze znosi klimat miejski. Nie ma specjalnie dużych wymagań glebowych, choć najlepiej rośnie na glebach przepuszczalnych, umiarkowanie wilgotnych, lekko kwaśnych. Wymaga stanowisk słonecznych lub lekko cienistych. Nasłonecznienie i rodzaj gleby wpływają na intensywność wybarwienia. Doskonale się prezentuje sadzona pojedynczo lub w małych grupach. Nadaje się do większych i średnich ogrodów, parków, zieleni osiedlowej.

Betula pendula 'Gracilis'

brzoza brodawkowata 'Gracilis'

Malownicze, powoli rosnące drzewo, o delikatnej strukturze korony, na którą składają się głównie bardzo cienkie gałązki. Nie tworzy prostego przewodnika, ale upływem czasu wypiętrza się tworząc nieregularną, zwisającą formę. W wieku 20 lat osiąga zaledwie 5 m wys. Pędy cienkie, wiotkie i długie, skupione na końcach gałęzi. Pień i grubsze pędy białe, gładkie, z korą łuszczącą się okrężnie. Liście zielone, postrzępione, głęboko powcinane, nitkowate. Gatunek światłolubny, mało wymagający, nie konkurencyjny w stosunku do innych roślin. Doskonała odmiana do małych ogrodów. Dobrze prezentuje się na brzegu zbiornika.

Symphytum grandiflorum

żywokost wielkokwiatowy

Kępiasta bylina rosnąca do wysokości 30 cm, podobna do żywokostu lekarskiego. Silnie się rozrasta za pomocą rozłogów, tworząc zwarty łan liści. Kwiaty bladożółte, w pąkach zaczerwienione, w V. Stosowana jako roślina okrywowa w miejscach mocno ocienionych. Doskonała do zadarniania dużych powierzchni. Liczba roślin na 1 m² - 9.

Campanula glomerata 'Speciosa'

dzwonek skupiony 'Speciosa'

Silnie rosnąca bylina o wyprostowanych, słabo rozgałęzionych łodygach, rozrastająca się za pomocą podziemnych rozłogów. Z czasem tworzy zwarte łany, a nie oddzielne kępy. Wyrasta do wysokości 60-70 cm. Łodygi proste, mało rozgałęzione, sztywne, nieco kanciaste i czerwonawo nabiegłe. Liście odziomkowe jajowate, o nasadzie sercowatej, długości 4-9 cm, na ogonkach. Liście łodygowe węższe, zaostrzone, siedzące, wszystkie nieregularnie ząbkowane i pokryte ostrymi, ciemnofioletowymi włoskami. Dzwonkowate kwiaty gęsto skupione, zwrócone do góry, ciemnofioletowe, zebrane w gęste, główkowate kwiatostany, osadzone na wierzchołkach łodyg i wyrastające z kątów liści położonych niżej. Rozkwitają od czerwca do sierpnia. Dzwonek ten można uprawiać na każdej glebie, byle nie nazbyt wilgotnej, najlepiej umiarkowanie suchej lub lekko wilgotnej, w miejscach słonecznych. Jest jedną z najodporniejszych na mróz bylin. Po kwitnieniu ścina się pędy kwiatostanowe, jesienią mogą czasem pojawić się pędy i ponownie zakwitnąć. Przed nadejściem zimy ścina się części nadziemne tuż przy gruncie. Latem dzwonek skupiony nie wygląda okazale, zwłaszcza w suchych miejscach. Trzeba o tym pamiętać dobierając rośliny sąsiednie. Na rabatach zaleca się go sadzić obok krwawników, wiesiołków, nachyłków, lilii i maków. Można wprowadzać do założeń naturalistycznych, na przykład jako składnik łąki kwietnej.