Hosta 'Francee'

Coreopsis verticillata 'Zagreb'

nachyłek okółkowy 'Zagreb'

Bylina dorastająca do wysokości ok. 50 cm, o wyprostowanych, rozgałęzionych pędach i pierzastych, „koperkowatych” liściach oraz niewielkich, gwiazdkowatych kwiatostanach. ‘Zagreb’ jest jedną z dwóch najpopularniejszych (jeśli nie najpopularniejszą) odmian tego gatunku. Wyróżnia się jaskrawymi, złotożółtymi kwiatami języczkowatymi, zwartą budową roślin oraz bardzo intensywnie rozgałęzionymi pędami. Kwitnienie jest obfite i długotrwałe – trwa przez całe lato. Bylina ta wymaga miejsc słonecznych (na zacienionych stanowiskach słabiej kwitnie). Jest tolerancyjna co do podłoża, choć najlepsze dla niej są gleby dobrze zdrenowane, średnio wilgotne. Znosi jednak suszę. Nadaje się do ogrodów przydomowych, na rabaty – nawet na obwódki - oraz na kwiaty cięte. Rośliny należy sadzić w rozstawie 30-40 cm.

Miscanthus sinensis 'Sirene'

miskant chiński 'Sirene'

Wysoka trawa bylinowa, tworząca strzeliste kępy o wysokości 1,8-2 m (w czasie kwitnienia). Odmiana o wąskich, zielonych liściach oraz licznych, okazałych, czerwonaworóżowych, jedwabistych kwiatostanach, które pojawiają się późnym latem i wczesną jesienią, ale stanowią ozdobę rośliny aż do wiosny (stają się srebrzystobiałe). Trawa ta wymaga żyznej, stale wilgotnej gleby i słonecznego albo tylko lekko zacienionego stanowiska. Młode rośliny warto zabezpieczyć przed mrozem. Polecana do sadzenia na dużych rabatach, w ogrodach nadwodnych, w specjalnych ogrodach przeznaczonych dla traw ozdobnych, w założeniach naturalistycznych - pojedynczo lub po kilka w grupie. Nadaje się na suche bukiety.

Juniperus communis 'Suecica Aurea'

jałowiec pospolity 'Suecica Aurea'

Kolumnowa, wąska odmiana o dosyć wolnym tempie wzrostu, osiągająca w wieku 10 lat około 1,5 m wysokości. Pędy i gałązki wyprostowane, wzniesione, ułożone równolegle obok siebie, tworzące zwarte kolumny zaokrąglone na szczycie. Igły złocistożółte wiosną, później żółtozielone. Odmiana łatwa w uprawie, mało wymagająca. Dobrze rośnie na miejscach słonecznych, glebach lekkich. Znosi suszę i jest wystarczająco mrozoodporna, aby mogła być uprawiana na terenie prawie całego kraju. Jedynie na Suwalszczyźnie powinna być sadzona w miejscach zacisznych, osłoniętych od mroźnego wiatru w okresie zimy. Doskonale nadaje się do sadzenia w małych ogrodach przydomowych, szczególnie na wrzosowiskach i skalniakach. Polecana do tworzenia kompozycji pokrojowych i barwnych z roślinami iglastymi. Nadaje się na nieformowane żywopłoty.

Abies procera 'Glauca'

jodła szlachetna 'Glauca'

Odmiana o intensywnie niebieskich igłach i wolnym tempie wzrostu w porównaniu do gatunku. W Polsce drzewo osiąga około 8 m wysokości po 30 latach uprawy. Gałęzie są grube i sztywne, gęsto pokryte tępymi, dosyć sztywnymi igłami. Charakterystyczne wywinięcie dolnych igieł sprawia, że gałązki są nimi niemal całkowicie przykryte. Niebieski odcień igłom nadaje gruba warstwa wosku. W maju na peryferyjnych częściach pędów bocznych, zwłaszcza na niżej położonych gałęziach, pojawiają się wyjątkowo okazałe, ciemnoróżowe kwiaty męskie. Przypominają one owoce malin, z tą tylko różnicą, że są nieco mniejsze. Kwiaty żeńskie tworzą się na gałęziach w szczytowej części korony. Dojrzałe szyszki osiągają spektakularne rozmiary i są wyjątkowo ozdobne, sterczące, mają do 25 cm długości i 6-10 cm średnicy. Czasami pod własnym ciężarem przekrzywiają się wraz z gałęziami. Szyszki pojawiają się u dosyć młodych, kilku lub kilkunastoletnich roślin, co czyni jej jeszcze bardziej atrakcyjnymi, gdy można je podziwiać na wysokości wzroku. Niestety szyszki nie są trwałe i po dojrzeniu nasion (późnym latem) rozpadają się całkowicie, uwalniając nasiona i łuski, pozostawiając po sobie jedynie trzpienie (osie szyszek). Jodła szlachetna wymaga gleb żyznych, próchnicznych, stale umiarkowanie wilgotnych, ale przepuszczalnych. Nie lubi gleb mokrych i bagiennych, na których powstają zastoiska wodne. Najlepiej czuje się uprawiana na podłożach o odczynie lekko kwaśnym, na stanowiskach słonecznych. Sadzona w cieniu rośnie wolno i źle, a igły nie wybarwiają się na niebiesko. Ponieważ zwykle jest rozmnażana przez szczepienie w pierwszych latach uprawy wymaga prowadzenia przy paliku, do momentu wytworzenia silnego pędu przewodniego. Starsze egzemplarze bardzo dobrze wyglądają sadzone w parkach, ogrodach przydomowych, na rabatach w towarzystwie innych drzew i krzewów iglastych. Najlepiej prezentuje się w miejscach eksponowanych, jako soliter lub w luźnych grupach. Choć jest odporna na mróz, należy sadzić ją w miejscach zacisznych, osłoniętych od wiatru.