Hydrangea arborescens

Gatunek pochodzi ze wschodniej i południowo-wschodniej części Ameryki Północnej – występuje na południe od stanu New York, przez Florydę, do Iowa, Missouri, Oklahomy i Luizjany na zachodzie. Jego naturalnym środowiskiem są wilgotne lasy, wąwozy (Appalachy) i doliny rzek (m.in. rzeka Delaware), gdzie jako krzew rozłogowy miejscami pokrywa duże powierzchnie. W ramach gatunku wyróżnia się 3 podgatunki, różniące się głównie liśćmi. H. arborescens subsp. arborescens to krzew wyprostowany, szeroko kulisty, luźny; rozprzestrzenia się bardzo wolno za pomocą podziemnych pędów. W naturze dorasta do wysokości 1–3 m, w uprawie jest zwykle niższy, do 1,0–1,7 m. Pędy są dość cienkie, za młodu pokryte szorstkimi, białawymi włoskami, starsze nagie z cienką, łuszczącą się korą. Liście jasnozielone do ciemnozielonych, na dość długich ogonkach długości około 7 cm, od jajowatych przez eliptyczne do okrągławych, zaostrzone, brzegiem ząbkowane, u podstawy zaokrąglane lub nieco sercowate; 6–16 cm długości, skupione po 2–3 w węźle. Blaszki liściowe od spodu są nagie lub nieliczne włoski pokrywają tylko nerwy. Pozostałe 2 podgatunki od spodu gęsto pokrywają filcowate włoski, u H. arborescens subsp. radiata – biały kutner, a u H. arborescens subsp. discolor – szary kutner. Jesienią liście ładnie przebarwiają się na żółto i po przymrozkach szybko opadają. Kwiatostany to płaskie, regularne baldachogrona na szczytach pędów, średnicy 5–15 cm, pojawiające się od lipca do sierpnia na pędach 1-rocznych. Kwiaty płodne bardzo liczne, białe, pachną delikatnie i chętnie odwiedzają je owady (roślina miododajna), złożone są z 5 działek kielicha, 10 pylników i słupka. Kwiatów sterylnych (płonnych) brak lub są nieliczne, białe, 3–4-płatkowe, średnicy 0,8–1,5 cm, luźno ułożone na obrzeżu, pełnią rolę powabni dla owadów. Jesienią zielenieją. Owocem jest brązowa, żebrowana torebka 2,5 mm długości, z drobnymi nasionami dojrzewającymi w październiku i listopadzie. Krzew łatwy uprawie, rzadko porażany przez choroby i szkodniki, całkowicie mrozoodporny, pąki przemarzają poniżej –32°C, dlatego popularny w krajach skandynawskich. Dobrze rośnie w półcieniu i na stanowiskach słonecznych, na glebach kwaśnych, które są umiarkowanie, ale stale wilgotne. Gatunek nadaje się do większych ogrodów i parków, głównie o charakterze naturalistycznym, sadzony pod okapem drzew, na obrzeża stawów, wzdłuż cieków wodnych, najlepiej w grupach. Kwiatostany nadają się na kwiat cięty i do suszenia.

autorzy opisu tekstowego: Hanna Grzeszczak-Nowak; Związek Szkółkarzy Polskich

grupa roślin	liściaste
grupa użytkowa	liściaste krzewy
forma	krzew
siła wzrostu	wzrost typowy dla gatunku
pokrój	krzewiasty rozłożysty
docelowa wysokość	od 2 m do 3 m
barwa liści (igieł)	żółte, złociste jasnozielone
zimozieloność liści (igieł)	liście opadające na zimę
rodzaj kwiatów	kwiatostan
barwa kwiatów	białe
pora kwitnienia	sierpień lipiec czerwiec
pora owocowania	październik wrzesień
nasłonecznienie	stanowisko półcieniste stanowisko słoneczne stanowisko cieniste
wilgotność	podłoże podmokłe (bagienne, nadwodne, wodne) podłoże wilgotne podłoże umiarkowanie wilgotne
ph podłoża	odczyn lekko kwaśny do obojętnego
rodzaj gleby	roślina tolerancyjna gliniasta próchniczna przeciętna ogrodowa
walory	roślina wabiąca owady zapylające ozdobne z kwiatów odporność na zanieczyszczenia ładne jesienne zabarwienie
zastosowanie	ogrody osiedlowe w grupach rabaty kompozycje naturalistyczne (parki i ogrody) szpaler zieleń publiczna zadrzewienia krajobrazowe parki ogrody przydomowe
strefa	5

STREFA	Temp. minimalne
5B	-26°C / -23°C
6a	-23°C / -21°C
6b	-20°C / -18°C
7a	-18°C / -15°C
7b	-15°C / -12°C

autorzy opisu tabelarycznego: Hanna Grzeszczak-Nowak Związek Szkółkarzy Polskich