Abies concolor 'Piggelmee'

Rhododendron 'Madame Jules Porges'

różanecznik 'Madame Jules Porges'

Zimozielony krzew o pokroju krzaczastym i rozłożystym. Po 10 latach dorasta do ok. 2 m wysokości i ok. 2,20 m szerokości. Liście ciemnozielone i lekko błyszczące. Kwiaty duże, w pąkach fioletowe, po rozkwitnięciu jasnofioletowe, wewnątrz jasnoliliowe, z wyraźną, oliwkowożółtą plamką. Płatki kwiatowe charakterystycznie wywinięte do tyłu. Kwitnie obficie w drugiej połowie maja. Wymaga stanowisk półcienistych oraz gleb kwaśnych, próchnicznych i umiarkowanie wilgotnych. Mrozoodporność do -22 st. C

Magnolia ×soulangeana

magnolia Soulange'a

Najbardziej znana i najczęściej sadzona ze wszystkich magnolii. Historia Magnolia x soulangeana sięga początku XIX wieku. Etienne Soulange-Bodin (1774–1846), oficer kawalerii w wojsku Napoleona, po powrocie z wojny, założył Société d'horticulture de Paris w Formont pod Paryżem i został jego pierwszym dyrektorem. To tutaj w 1820 roku, dokonał krzyżowania M.denudata z M.liliflora. Mieszańce zakwitły po raz pierwszy w 1827 roku. Efekt był niezwykły ze względu na genialne w kształcie i barwie kwiaty - szeroko rozchylone, biało-purpurowe. Nowe rośliny z pierwszego pokolenia mieszańców Soulange-Bodina zostały szybko rozpowszechnione na Wyspach Brytyjskich poprzez Royal Horticulture Society i szkółki. Następne pokolenia mieszańców były efektem prac wielu hodowców w Europie, Japonii i Ameryce Północnej. Wkrótce powstało wiele odmian drugiej i trzeciej generacji różniących się kształtem (tulipan, kształt misy, kształt spodka) i barwą kwiatów (mlecznobiałe, różne odcienie różu, intensywnie czerwonofioletowe, a nawet dwubarwne). Zmienne okazały się także pokrój rośliny i termin kwitnienia. Przypuszcza się, że już wcześniej, przed 1830 istniały w Japonii hybrydy, powstałe samoistnie z krzyżowania roślin rosnących w małej w odległości od siebie, w ogrodach przy świątyniach lub pałacach. Istnieje zarejestrowanych ponad 100 odmian Magnolia x soulangeana. Wiele z nich przetrwało próbę czasu i jest uprawianych od XIX w. Istnieje też grupa odmian powstałych współcześnie. Klon uznany za ” typ” to wielopniowy krzew o szeroko rozpostartej zaokrąglonej koronie, z czasem przekształcający się w niewielkie drzewo. Liście bardzo zmienne, szeroko eliptyczne lub odwrotnie jajowate, do 20 cm dł. i 11,5 cm szer., ciemnozielone, błyszczące, pod spodem jaśniejsze, z rzadkimi włoskami wzdłuż osi środkowej i żyłek, dekoracyjne. Pąki wydłużone, wysmukłe, srebrzyście owłosione, intensywnie różowe. Kwiaty składają się z dziewięciu działek (petali), mają kształt miskowaty, po otwarciu stają się białe wewnątrz i różowe na zewnątrz, z fioletoworóżowym przebarwieniem u podstawy. Mięsiste płatki zachodzą na siebie tworząc kielich. Kwiaty wydzielają subtelny zapach. Efekt potęgowany jest przez dużą obfitość kwiatów. Kwitnie przed rozwojem liści, w połowie sezonu kwitnienia magnolii. W Polsce szczyt kwitnienia przypada na koniec IV / początek V. Kwitną już młode rośliny, po dwóch lub trzech latach uprawy w szkółce. Magnolia x soulangeana jest prosta w uprawie. Jest jedną z najbardziej odpornych na wiatr magnolii. Najbardziej narażone jest na uszkodzenia wiosną, kiedy ciężkie mrozy występują nad ranem po długim okresie łagodnej pogody, która pobudziła rośliny do aktywnej wegetacji. Mogą wówczas ucierpieć rozwijające się kwiaty, które brunatnieją, tracąc cały swój urok. Bardziej dokuczliwe są surowe zimy, w czasie których mogą zostać uszkodzone pąki kwiatowe. Kwiaty się wówczas nie rozwiną wcale. Dlatego właściwe jest stanowisko słoneczne lub lekko cieniste, osłonięte. Magnolia x soulangeana wymaga ziemi żyznej, dostatecznie wilgotnej, nie za ciężkiej, zasobnej w próchnicę, przepuszczalnej, chociaż rośnie na większości typów gleb, z wyjątkiem suchych gleb wapiennych. Najwłaściwszy jest odczyn gleby lekko kwaśny (pH 5-6). Wigor roślin zależy od wilgotności gleby. Nie należy dopuszczać do przeschnięcia podłoża wokół rośliny, szczególne od maja do lipca. Wrażliwa jest na mechaniczne uszkodzenie korzeni. Przycinanie pędów także jest niewskazane. Zimą należy chronić system korzeniowy poprzez okrywanie. Korzystne jest całoroczne ściółkowanie. W sezonie warto magnolię nawozić, ale nie wolno używać nawozów zawierających wapń.

Sedum sarmentosum

rozchodnik rozłogowy

Niska, zadarniająca, szybko rosnąca bylina. Tworzy darń o wysokości 5-10 cm. Pędy długie, do 30 cm długości, wiotkie i pokładające się na ziemi. Pędy i liście jasnozielone, czasem delikatnie zaczerwienione, szczególnie jesienią po pierwszych chłodach. Liście po trzy w okółkach, wydłużone lub odwrotnie lancetowate, do 2,5 cm długości. Kwiaty żółte zebrane w wierzchotkowate kwiatostany. Roślina o małych wymaganiach glebowych. Nie znosi silnego palącego słońca, szczególnie kiedy nie ma dostatecznej ilości wilgoci. Najlepiej rośnie w miejscach skalistych, lekko ocienionych. Nadaje się do sadzenia w ogrodach skalnych, zwłaszcza do sadzenia na suchych murkach i w szczelinach między większymi kamieniami. Dobrze wygląda w pojemnikowych mini ogródkach skalnych i w kamiennych korytkach. Może być wykorzystany do sadzenia na zielonych dachach. Stosowany pojedynczo lub 2-3 w grupie. Liczba roślin na 1 m² - 16.

Chamaecyparis obtusa 'Coralliformis'

cyprysik tępołuskowy 'Coralliformis'

Stara odmiana nieznanego pochodzenia opisywana w literaturze ogrodniczej już w 1909r. Tworzy ona karłowe krzewy o nieregularnym, początkowo płasko kulistym pokroju stopniowo przechodzącym w bardziej szeroko stożkowy. Rośliny w wieku 10 lat uzyskują ok. 0,5 m wysokości i 0,7 m średnicy. Z wiekiem rośliny wypiętrzają się do 1 m wysokości. Tworzy krótkie, mocno rozgałęzione, skręcone i sztywne pędy przypominające korale, pokryte zielonymi łuskami. Cyprysik japoński jest bardziej wymagający w stosunku do innych uprawianych u nas gatunków roślin iglastych. Preferuje przede wszystkim gleby żyzne, próchniczne, dostatecznie wilgotne, o kwaśnym odczynie, miejsca ciepłe i osłonięte od wiatru. Dobrze rośnie na stanowiskach słonecznych, ale ze względu na niepełną mrozoodporność w najchłodniejszych rejonach kraju krzewy lepiej zimują sadzone na wystawie wschodniej i zachodniej lub w lekkim ocienieniu. Młode egzemplarze w pierwszych latach uprawy warto okrywać włókniną lub stroiszem. Osłony te chronią rośliny przede wszystkim przed nadmierną transpiracją i wysychaniem w czasie słonecznej, mroźnej pogody. Odmiana ‘Coralliformis’ najładniej prezentuje się sadzona w ogrodach japońskich oraz na skalniakach i wrzosowiskach.