Aethionema oppositifolium

skrzydlinka naprzeciwlistna

Synonim łaciński.: Eunomia oppositifolia (Pers.) DC

pokrój: poduszkowaty

docelowa wysokość: do 0,1 m

nasłonecznienie: stanowisko słoneczne

wilgotność: podłoże suche

Bardzo niska, kłączowa bylina wysokogórska z południowo-zachodniej Azji, tworząca zwartą darń. W czasie kwitnienia osiąga wysokość zaledwie 5 cm. Nie rozrasta się zbyt szybko i dlatego może być polecana do małych ogrodów skalnych. Dzięki drobnym, okrągławym, mięsistym, zimozielonym liściom o niebieskawym zabarwieniu bardzo przypomina, poza okresem kwitnienia, niektóre odmiany rozchodników, zwłaszcza rozchodnik Ewersa (Sedum ewersii). Kwiaty liczne, małe, zebrane w skąpokwiatowe lecz zwarte grona, na wierzchołkach pędów wyrastających ponad darń, najczęściej lila różowe w momencie rozkwitania, potem szybko bielejące, obdarzone miłym zapachem. Ukazują się bardzo wcześnie. Pełnia kwitnienia przypada na kwiecień. Skrzydlinki z łatwością można uprawiać na glebie piaszczystej, bardzo przepuszczalnej, zasobnej w wapń. Wymagają wystawy słonecznej. Jak większość roślin kapustnych mogą być atakowane przez pchełki. Zimą nie znoszą nadmiaru wilgoci, nie tylko w podłożu, ale i w powietrzu. Mrozoodporność stosunkowo dobra. Sadzi się skrzydlinki w ogrodach skalnych, także w różnego rodzaju pojemnikach ustawianych na zewnątrz. Ze względu na wczesną porę kwitnienia i zapach kwiatów korzystniej jest umiejscawiać je blisko punktu obserwacji. Gęstość sadzenia – 16 roślin na 1 m2.

autorzy opisu tekstowego: Jacek Marcinkowski; Związek Szkółkarzy Polskich

zasięg geograficzny południowo-zachodnia Azja, do 2000 m n.p.m.
pochodzenie pierwsza publikacja: (Pers.) Hedge 1965
grupa roślin byliny
grupa użytkowa byliny
forma bylina
siła wzrostu wzrost typowy dla gatunku
pokrój poduszkowaty
docelowa wysokość do 0,1 m
barwa liści (igieł) szare, niebieskawe, srebrzyste
zimozieloność liści (igieł) liście półzimozielone
rodzaj kwiatów pojedyncze
pachnące
barwa kwiatów lila
pora kwitnienia kwiecień
maj
nasłonecznienie stanowisko słoneczne
wilgotność podłoże suche
ph podłoża odczyn zasadowy
rodzaj gleby piaszczysta
walory pachnące kwiaty
zastosowanie ogrody skalne
strefa 6
STREFA Temp. minimalne
5a -26°C / -23°C
6a -23°C / -21°C
6b -20<°C / -18°C
7a -18°C / -15°C
7b -15°C / -12°C

autorzy opisu tabelarycznego: Jacek Marcinkowski Związek Szkółkarzy Polskich

Poznaj również

zdjecie rosliny: dzwonek skupiony \'Speciosa\'

Campanula glomerata 'Speciosa'

dzwonek skupiony 'Speciosa'

Silnie rosnąca bylina o wyprostowanych, słabo rozgałęzionych łodygach, rozrastająca się za pomocą podziemnych rozłogów. Z czasem tworzy zwarte łany, a nie oddzielne kępy. Wyrasta do wysokości 60-70 cm. Łodygi proste, mało rozgałęzione, sztywne, nieco kanciaste i czerwonawo nabiegłe. Liście odziomkowe jajowate, o nasadzie sercowatej, długości 4-9 cm, na ogonkach. Liście łodygowe węższe, zaostrzone, siedzące, wszystkie nieregularnie ząbkowane i pokryte ostrymi, ciemnofioletowymi włoskami. Dzwonkowate kwiaty gęsto skupione, zwrócone do góry, ciemnofioletowe, zebrane w gęste, główkowate kwiatostany, osadzone na wierzchołkach łodyg i wyrastające z kątów liści położonych niżej. Rozkwitają od czerwca do sierpnia. Dzwonek ten można uprawiać na każdej glebie, byle nie nazbyt wilgotnej, najlepiej umiarkowanie suchej lub lekko wilgotnej, w miejscach słonecznych. Jest jedną z najodporniejszych na mróz bylin. Po kwitnieniu ścina się pędy kwiatostanowe, jesienią mogą czasem pojawić się pędy i ponownie zakwitnąć. Przed nadejściem zimy ścina się części nadziemne tuż przy gruncie. Latem dzwonek skupiony nie wygląda okazale, zwłaszcza w suchych miejscach. Trzeba o tym pamiętać dobierając rośliny sąsiednie. Na rabatach zaleca się go sadzić obok krwawników, wiesiołków, nachyłków, lilii i maków. Można wprowadzać do założeń naturalistycznych, na przykład jako składnik łąki kwietnej.

Dostępne u producenta

Statystyka e-katalogu roślin

11349
rośliny
7792
opisów

Ostatni wpis:

2023-01-20
Cornus kousa 'China Girl'
17988
zdjęć
9119
roślin w produkcji
180
osób online