Juniperus sabina 'Hicksii'

jałowiec sabiński 'Hicksii'

pokrój: krzewiasty rozłożysty

docelowa wysokość: od 1 m do 2 m

nasłonecznienie: stanowisko słoneczne

wilgotność: podłoże suche

wilgotność: podłoże umiarkowanie wilgotne

rodzaj gleby: roślina tolerancyjna

Odmiana współcześnie rzadko oferowana, zastąpiona w ogrodach przez inne, ciekawsze odmiany. Nisko i szeroko rozrastający się krzew o wzniesionych gałązkach. W uprawie stare okazy osiągają 2-3 m średnicy i do 1,5 m wysokości. Ulistnienie z przewagą igiełkowatego, stalowozielone, charakterystycznie pachnące sabinolem. Szyszkojagody małe, średnicy 5-7 mm, z szarym nalotem woskowym, dojrzewające jesienią, bez znaczenia ozdobnego. Odmiana wytrzymała na mrozy, tolerancyjna, co do gleby, na żyznych stanowiskach silnie i szybko rosnąca. Może być polecana do sadzenia w terenach zieleni, jako roślina okrywowa do obsadzania skarp, zboczy, nasypów, a w ogrodach do większych założeń skalnych i alpinariów.

autorzy opisu tekstowego: Adam Marosz; Związek Szkółkarzy Polskich

pochodzenie pierwsza publikacja: H.J Grootendorst 1939; wprowadzenie do handlu: Hicks and son Nursery przed 1939 USA
grupa roślin iglaste
grupa użytkowa iglaste
forma krzew
siła wzrostu wzrost typowy dla gatunku
pokrój krzewiasty rozłożysty
docelowa wysokość od 1 m do 2 m
barwa liści (igieł) szare, niebieskawe, srebrzyste
zimozieloność liści (igieł) igły zimozielone
owoce szyszki, szyszkojagody
nasłonecznienie stanowisko słoneczne
wilgotność podłoże suche
podłoże umiarkowanie wilgotne
roślina tolerancyjna
ph podłoża roślina tolerancyjna
odczyn kwaśny
odczyn lekko kwaśny do obojętnego
rodzaj gleby piaszczysta
przeciętna ogrodowa
roślina tolerancyjna
walory ozdobne z liści/igieł
roślina zimozielona
zastosowanie ogrody przydomowe
parki
roślina okrywowa
w grupach
strefa 5a
STREFA Temp. minimalne
5a -26°C / -23°C
6a -23°C / -21°C
6b -20<°C / -18°C
7a -18°C / -15°C
7b -15°C / -12°C

autorzy opisu tabelarycznego: Adam Marosz Związek Szkółkarzy Polskich

Poznaj również

zdjecie rosliny: pluskwica groniasta

Actaea racemosa

pluskwica groniasta

Wysoka, długowieczna bylina przeznaczona do sadzenia w cienistych zakątkach ogrodu, ozdobna przede wszystkim z długich, wyprostowanych kwiatostanów przypominających wyglądem świece (stąd inna nazwa świecznica). W okresie kwitnienia osiąga zwykle 1,20-1,80 m, choć w optymalnych warunkach może dorastać nawet do 2,5 m wysokości. W okresie intensywnego wzrostu przyrasta nawet 45-55 cm miesięcznie. Wiosną tworzy okazałe, ciemnozielone kępy (60-120 cm średnicy) z dużych, trójdzielnych, długoogonkowych liści, złożonych z jajowato-lancetowatych, piłkowanych, skórzastych listków. W lipcu i sierpniu w wierzchołkowej części sztywnych, prostych, słabo rozgałęzionych pędów rozwija liczne (50-110), puszyste, kredowobiałe kwiaty zebrane w wąziutkie, kłosowate grona długości 40-60 cm. Drobne kwiatki pozbawione są płatków i działek kielicha, rozwijają natomiast bardzo długie, 5-10 mm, kredowobiałe pręciki okalające białe znamię słupka. Kwiaty wydzielają intensywny, niezbyt przyjemny zapach, który zwabia muchy, komary i chrząszcze. Przekwitające kwiaty zamieniają się w owoce - suche mieszki długości 5-10 mm z kilkoma nasionami wewnątrz. Wyschnięte owocostany zdobią jeszcze ogrody przez wiele tygodni. Pluskwica jest byliną trwałą, odporną na choroby i szkodniki. Preferuje stanowiska półcieniste i cieniste oraz żyzne, stale umiarkowanie wilgotne, przepuszczalne gleby z dużą ilością substancji organicznej. Może rosnąć także w słońcu pod warunkiem dostatecznej ilości wilgoci w podłożu. W czasie dłuższej suszy wymaga podlewania. Szczególnie wrażliwe na brak wody i niedostatek składników pokarmowych są egzemplarze młode (brązowienie brzegów liści). W silnym ocienieniu rośliny słabiej kwitną a pędy kwiatowe wyginają się w kierunku światła. Wysokie pędy kwiatowe, zwłaszcza na wietrznych, nieosłoniętych stanowiskach, wymagają czasami podpór. Rozmnażana wczesną wiosną przez podział roślin lub nasiona wysiewane tuż po zbiorze. Bylina szczególnie przydatna do obsadzania półcienistych zakątków pod drzewami, krzewami oraz północnymi ścianami budynków lub parkanów, zwłaszcza w ogrodach naturalistycznych i wiejskich. Ładnie wygląda sadzona pojedynczo, jako efektowna roślina architektoniczna, a także w grupach na rabatach z innymi wysokimi bylinami (tojadami, zawilcami japońskimi, parzydłem, paprociami, funkiami). Wielkie, ciemnozielone liście wprowadzają do ogrodów nie tylko efektowną kolorystykę, ale także ciekawą strukturę.

Dostępne u producenta

Statystyka e-katalogu roślin

11349
rośliny
7792
opisów

Ostatni wpis:

2023-01-20
Cornus kousa 'China Girl'
17988
zdjęć
9119
roślin w produkcji
197
osób online