Odmiana opisana w Anglii już w XIX wieku, niemożliwa współcześnie do zidentyfikowania. Obecnie nazwa zbiorowa dla grupy odmian (podobnie jak L.d. Pendula). Obejmuje rośliny o płożących się po ziemi pędach, zwykle produkowane w formie piennego drzewka, o wszystkich pędach zwisających. Wysokość drzewka zależy od wysokości szczepienia. Najczęściej współcześnie pod tą nazwą spotykamy odmianę odróżniającą się od innych podobnych, mocniejszymi, szeroko rozpostartymi pędami głównymi, z delikatniejszymi warkoczami pędów drugiego rzędu. Często przybiera formę podwójnego lub zwielokrotnionego kopca. Nie wytwarza pędu przewodniego. Pędy jasnobrązowe, dość cienkie, wiotkie. Pączki obficie pokryte żywicą. Igły sezonowe, zielone, wcześnie pojawiające się wiosną. Przed opadnięciem przebarwiają się na intensywny żółty kolor. Najlepiej rośnie w pełnym słońcu, na zasobnej, umiarkowanie wilgotnej glebie. Wysokość zaszczepionego drzewka możemy zmienić przez podwiązywanie wybranego pędu do palika. Najładniej wyglądają samotnie rosnące, pojedyncze egzemplarze.
UWAGA! Bazy danych Związku Szkółkarzy Polskich nie mogą by traktowane jako narzędzie do przeprowadzania wyczerpujących poszukiwań na temat prawnej ochrony odmian i nazw roślin oraz dostępności roślin w ofercie szkółek. Jednocześnie informujemy, że dokładamy wszelkich starań, aby dane prezentowane w naszym serwisie były aktualne i kompletne.
