Platycladus orientalis
biota wschodnia
Niskie, zwykle wielopniowe drzewo o krzaczastym, zaokrąglonym pokroju, dorastające do około 10 m wysokości. Korona młodych drzew szeroko stożkowata, starszych jajowata, stosunkowo luźna. Pień pokryty gładką, czerwonawą korowiną łuszczącą się cienkimi płatami. Gałązki wzniesione, wachlarzowato rozgałęzione w płaszczyźnie pionowej, ułożone wertykalnie obok siebie. Liście w postaci drobnych łusek długości 1 mm. Łuski pokrywające pędy główne dłuższe i zaopatrzone w odstający wierzchołek, na bocznych gałązkach płaskie, szczelnie przylegające, bez woskowego nalotu. Barwa gałązek po obu stronach zielona, zimą mocno brunatniejąca. Szyszki bardzo charakterystyczne, długości 2,5 cm, grube, jajowate, złożone z 4-8 łusek z odgiętymi, hakowatymi wyrostkami, przed dojrzeniem zielone, pokryte niebieskawym nalotem woskowym, atrakcyjne i ozdobne. Ziarnkowate nasiona dojrzewają w drugim roku. Drzewo łatwe w uprawie, bardzo wytrzymałe na suszę i wysokie temperatury w okresie lata. Młode rośliny wrażliwe na przemarzanie podczas surowych zim, starsze wykazują wyższą mrozoodporność. Wymagania glebowe niewielkie. Drzewa dobrze rosną na glebach przepuszczalnych, głęboko uprawionych, wapiennych i ciepłych, na miejscach słonecznych, ale osłoniętych od wiatru. Gatunek polecany do sadzenia w Polsce zachodniej, w ogrodach przydomowych i parkach.