Malus domestica JONAGOLD DE COSTER

Cotoneaster foveolatus

irga jamkowata

Jeden z najwyższy uprawianych u nas gatunków. Silnie rosnący krzew, do 2-3 m wysokości, z prostymi lekko rozłożystymi pędami. Liście duże, 4-8 cm długości, cienkie, eliptyczne, dojrzałe obustronnie połyskujące. Kwiatostany zwykle 3-6 kwiatowe, z gęsto owłosionymi kielichami. Ogólnie podobny do C. bullatus, ale liście mniej pomarszczone i owoce czarne. Bardzo ładnie przebarwiający się jesienią na czerwono, pomarańczowo i żółto. Całkowicie odporny na mróz.

Salix arbuscula

wierzba skandynawska

Gęsty, niski krzew dorastający do około 1 m wysokości. Pędy czerwonawo-brązowe, początkowo owłosione, z czasem stają się nagie. Liście owalne, do 5 cm długości i około 3 cm szerokości. Blaszka liściowa ma bardzo dekoracyjną, jasnozieloną barwę i jest początkowo na spodniej stronie silnie owłosiona. Kwitnie obficie, a kotkowate kwiatostany mają złocistą barwę. Występuje na obszarze od Skandynawii aż po Syberię. Gatunek mrozoodporny. Do sadzenia na stanowiskach słonecznych i glebach wilgotnych lub świeżych. W sprzedaży może być oferowana jako roślina szczepiona (w formie piennej) lub jako niski okrywowy krzew. Dobra wierzba do niedużych ogrodów przydomowych, na rabaty, czy też uprawy w pojemnikach.

Verbascum phoeniceum

dziewanna fioletowa

Roślina dwuletnia ewentualnie krótkowieczna bylina o wzniesionych kwiatostanach, kwitnąca bardzo długo i dobrze znosząca okresowe niedobory wilgoci w podłożu. Cała roślina jest omszona. Wyrasta do wysokości 1 m. Tworzy przyziemne rozety płasko rozłożonych liści. Liście są z wierzchu ciemnozielone, nagie. Liście rozetowe długości do 15 cm, liście łodygowe o wiele mniejsze, szeroko jajowate lub lancetowate, tępe, grubo ząbkowane lub całobrzegie. Spomiędzy liści rozetowych wyrastają pojedynczo długie, wzniesione kwiatostany, czasami rozgałęzione, z dość rzadko osadzonymi kwiatami, pokryte gruczołkowatymi włoskami. Kwiaty purpurowofioletowe, czasem białe, średnicy do 2,5 cm. Kwitnie w maju i czerwcu. Dziewanny najlepiej rosną na glebach piaszczystych, przepuszczalnych, a nie udają się na glebach gliniastych, które zatrzymują wodę. Poziom wody gruntowej w miejscu sadzenia tych bylin powinien być niski. Rośliny odporne na mróz, ale w miejscach odsłoniętych zalecane jest okrywanie roślin na zimę, zwłaszcza po późnoletnim sadzeniu. W optymalnych warunkach dziewanny rozsiewają się obficie, ale nie zawsze jest to pożądane. Nadają się na rabaty i do ogrodów naturalistycznych lub wrzosowiskowych. Na rabatach warto sadzić wiosną zeszłoroczne siewki, które latem będą kwitnąć. Sadzi się 8 roślin na 1 m2. Najlepiej sprawdza się sadzenie pojedynczo lub w niewielkich grupach, po 3-5 sztuk razem, wśród niższych roślin.

Campanula glomerata 'Acaulis'

dzwonek skupiony 'Acaulis'

Najniższa i najpóźniej zakwitająca odmiana dzwonka skupionego. Bylina o wyprostowanych, słabo rozgałęzionych łodygach, rozrastająca się za pomocą podziemnych rozłogów. Z czasem tworzy zwarte łany, a nie oddzielne kępy. Wyrasta zaledwie do wysokości 30 cm. Łodygi proste, mało rozgałęzione, sztywne, nieco kanciaste i czerwonawo nabiegłe. Liście odziomkowe jajowate, o nasadzie sercowatej, długości 4-9 cm, na ogonkach. Liście łodygowe węższe, zaostrzone, siedzące, wszystkie nieregularnie ząbkowane i pokryte ostrymi, ciemnofioletowymi włoskami. Dzwonkowate kwiaty gęsto skupione, zwrócone do góry, ciemnofioletowe, zebrane w gęste, główkowate kwiatostany, wyrastające zaledwie ponad liście odziomkowe, osadzone na wierzchołkach łodyg i wyrastające z kątów liści położonych niżej. Rozkwitają od lipca do sierpnia. Dzwonek ten można uprawiać na każdej glebie, byle nie nazbyt wilgotnej, najlepiej umiarkowanie suchej lub lekko wilgotnej, w miejscach słonecznych. Jest jedną z najodporniejszych na mróz bylin. Po kwitnieniu ścina się pędy kwiatostanowe, jesienią mogą czasem pojawić się pędy i ponownie zakwitnąć. Przed nadejściem zimy ścina się części nadziemne tuż przy gruncie. Latem dzwonek skupiony nie wygląda okazale, zwłaszcza w suchych miejscach. Trzeba o tym pamiętać dobierając rośliny sąsiednie. Na rabatach zaleca się go sadzić obok krwawników, wiesiołków, nachyłków, lilii i maków. Można wprowadzać do założeń naturalistycznych, na przykład jako składnik łąki kwietnej. Ze względu na małą wysokość, sadzony bywa też w ogrodach skalnych.