Origanum laevigatum 'Herrenhausen'
lebiodka gładka 'Herrenhausen'
Kępiasta bylina o drewniejących podstawach łodyg. W okolicach o łagodniejszym klimacie podkrzew. W porównaniu z krajową lebiodką pospolitą niezbyt aromatyczna. Pędy wzniesione, słabo rozgałęzione, czasami nieco wylegające. Z łatwością zakorzenia się w miejscach styku pędów z podłożem. Wyrasta do wysokości 60 cm. Pędy niekwitnące są krótsze od pędów kwiatostanowych. Liście trójkątnie jajowate, owłosione tylko na nerwie głównym, długości 8-12 mm, szarozielone, wiosną czerwono nabiegłe. W okresie późniejszym zielenieją. Na zdrewniałych nasadach pędów liście utrzymują się nawet zimą, a więc jest to roślina częściowo zimozielona. Podczas zimy zielone liście brunatnieją i czerwienieją. Kwiaty liczne, w dość luźnych, wydłużonych wiechach. Kielichy kwiatów purpurowe, korony różowopurpurowe, długości 7-14 mm. Rurka wiele dłuższa od kielicha. Kwitnie późno, w sierpniu i wrześniu. Najlepiej rośnie na stanowisku słonecznym, ciepłym i osłoniętym, na glebie mineralnej, przepuszczalnej i mniej lub bardziej zasadowej. Odmiana odporna na choroby i szkodniki. Uważana za odporną na mróz, ale z pewnością mniej wytrzymała od odmian lebiodki pospolitej. Może znaleźć miejsce na rabatach bylinowych, w nasadzeniach naturalistycznych jako składnik suchej łąki kwietnej, a także w ogródkach ziołowych, bardziej dla dekoracji niż dla słabego aromatu. Zazwyczaj sadzi się ją w małych grupach, po kilka roślin razem, nie przekraczając liczby 7 na 1 m2.