Perovskia atriplicifolia 'Little Spire' PBR

Heuchera 'Lime Marmalade'

żurawka 'Lime Marmalade'

Efektowna, szybko rosnąca żurawka o jasnych, ozdobnych, półzimozielonych liściach. Roślina ta tworzy skrócone łodygi z których wyrastają neonowe, żółte liście ułożone w formie niewielkich, półkulistych kęp osiągających 20-30 cm wysokości. Liście kształtem przypominają liście tradycyjnych pelargonii, są klapowane, z zaznaczonymi 5-7 klapami, na brzegach karbowane i atrakcyjnie pofalowane, osadzone na żółtych, owłosionych ogonkach liściowych. Ogonki u nasady łodyg są zaczerwienione. Najbardziej żółte są młode liście wyrastające wiosnę, później w zależności od nasłonecznienia, ich barwa pozostaje jasna i wyrazista na stanowiskach dobrze oświetlonych, gdy rośliny są eksponowane przez cześć dnia na słońce, albo limonkowe, jasnozielona u roślin uprawianych w cienieniu. Kwitnie na przełomie maja i czerwca tworząc smukłe, wiechowate kwiatostany o wysokości 40-50 cm, na których tworzą się pojedynczo osadzone, drobniutkie, białe kwiaty o długości zaledwie kilku milimetrów. W czasie kwitnienia rośliny prezentują się lekko i zwiewnie, są odwiedzana przez owady zapylające. Po przekwitnieniu, ze względów estetycznych, warto obcinać zasychające kwiatostany. Żurawki najlepiej rosną na glebach zasobnych w składniki pokarmowe, próchnicznych, przepuszczalnych, stale umiarkowanie wilgotnych. Cierpią z powodu suszy, zwłaszcza odmiany o jasnych liściach, które w upalne letnie dni mogą być uszkadzane przez słońce. We chłodniejszych rejonach kraju rośliny warto zabezpieczać na zimę lekko przykrywając stroiszem, szczególnie przy braku pokrywy śnieżnej i zapowiedzi mrozu. Odmiana polecana do sadzenia na obwódkach rabat bylinowych oraz aranżowania w grupach dających wyraźny efekt kolorystyczny – silnie kontrastuje z roślinami o ciemnozielonym ulistnieniu. Nadaje się do uprawy w pojemnikach, które można dowolnie ustawiać i komponować z wieloma innymi roślinami w ogrodzie lub na balkonie czy tarasie.

Anemone ×hybrida 'Andrea Atkinson'

zawilec mieszańcowy 'Andrea Atkinson'

Odmiana wywodząca się od zawilca japońskiego, o podobnym do niego typie wzrostu (wysoka bylina) i okresie kwitnienia (późne lato i jesień - do mrozów). Wyróżnia się półpełnymi, białymi kwiatami z zielonkawym środkiem, otoczonym pomarańczowożółtym okółkiem pręcików. Jasne kwiaty ładnie kontrastują z ciemnozielonymi liśćmi i sprawiają, że roślina jest atrakcyjnym, dobrze widocznym akcentem dalszego planu rabaty czy innego zakątka ogrodu. Zimową ozdobą tej byliny są czekoladowobrązowe owocostany osadzone na pędach, które zasychają, ale pozostają na roślinach. Zawilec ten osiąga wysokość ok. 60 cm, a w okresie kwitnienia - 1,5 m. Wymaga półcienistego stanowiska (znosi miejsca słoneczne, ale pod warunkiem, że podłoże będzie stale wilgotne). Preferuje glebę próchniczną, przepuszczalną, ale nie za lekką (wskazany udział gliny). Może być ekspansywny - wymaga 'ograniczania' co 2, 3 lata, gdyż rośliny się 'rozpełzają'. Nadaje się na rabaty bylinowe, do ogrodów naturalistycznych, na kwiaty cięte (o krótkiej jednak trwałości).

Hemerocallis 'Mini Stella'

liliowiec 'Mini Stella'

Długowieczna, kępiasta bylina o dekoracyjnych liściach i kwiatach. Odmiana należąca do grupy najmniejszych liliowców. Osiąga zaledwie 25-35 cm wysokości. Tworzy ładne kępy, z których wyrastają pędy kwiatostanowe zakończone pąkami kwiatowymi, wyniesione tylko trochę ponad jasnozielone, lancetowate liście. Kwiaty bardzo drobne, dzwonkowate, żółte z pomarańczowym oczkiem, średnicy około 4-5 cm, o dość szerokich płatkach, łagodnie przyjemnie pachnące. Kwitnie obficie. Kwiaty rozwijają się wcześnie, nieraz już pod koniec maja. Odmiana powtarza kwitnienie późnym latem. Roślina łatwa w uprawie, całkowicie mrozoodporna polecana do uprawy w całym kraju. Dobrze rośnie na przeciętnych glebach ogrodowych, na miejscach słonecznych lub lekko ocienionych. Nie lubi stanowisk całkowicie cienistych, gleb bardzo suchych lub podmokłych. Nadaje się do sadzenia na małych rabatach bylinowych w zestawieniu z innymi karłowymi odmianami liliowców. Ładnie wygląda w połączeniu z niskimi bylinami i trawami, jak rozchodniki okazałe, niskie astry, bergenia, kostrzewa sina. Dobrze się prezentuje w ogródkach skalnych, orientalnych i pojemnikach.

Origanum laevigatum 'Herrenhausen'

lebiodka gładka 'Herrenhausen'

Kępiasta bylina o drewniejących podstawach łodyg. W okolicach o łagodniejszym klimacie podkrzew. W porównaniu z krajową lebiodką pospolitą niezbyt aromatyczna. Pędy wzniesione, słabo rozgałęzione, czasami nieco wylegające. Z łatwością zakorzenia się w miejscach styku pędów z podłożem. Wyrasta do wysokości 60 cm. Pędy niekwitnące są krótsze od pędów kwiatostanowych. Liście trójkątnie jajowate, owłosione tylko na nerwie głównym, długości 8-12 mm, szarozielone, wiosną czerwono nabiegłe. W okresie późniejszym zielenieją. Na zdrewniałych nasadach pędów liście utrzymują się nawet zimą, a więc jest to roślina częściowo zimozielona. Podczas zimy zielone liście brunatnieją i czerwienieją. Kwiaty liczne, w dość luźnych, wydłużonych wiechach. Kielichy kwiatów purpurowe, korony różowopurpurowe, długości 7-14 mm. Rurka wiele dłuższa od kielicha. Kwitnie późno, w sierpniu i wrześniu. Najlepiej rośnie na stanowisku słonecznym, ciepłym i osłoniętym, na glebie mineralnej, przepuszczalnej i mniej lub bardziej zasadowej. Odmiana odporna na choroby i szkodniki. Uważana za odporną na mróz, ale z pewnością mniej wytrzymała od odmian lebiodki pospolitej. Może znaleźć miejsce na rabatach bylinowych, w nasadzeniach naturalistycznych jako składnik suchej łąki kwietnej, a także w ogródkach ziołowych, bardziej dla dekoracji niż dla słabego aromatu. Zazwyczaj sadzi się ją w małych grupach, po kilka roślin razem, nie przekraczając liczby 7 na 1 m2.