Phlox 'Candy Stripes'

Juniperus communis 'Sterling Silver'

jałowiec pospolity 'Sterling Silver'

Wolno rosnący krzew o pokroju płożącym, osiągający po 10 latach uprawy około 0,3 m wysokości i 1 m średnicy. Pędy rozpostarte, ze zwieszonymi końcami, częściowo lekko uniesione nad ziemią, częściowo ścielące się po gruncie. Gałązki ułożone nieregularnie we wszystkich kierunkach, pokryte grubymi, odstającymi, miękkimi w dotyku igłami. Igły od dołu ciemnozielone, z wyraźnym, srebrzystym paskiem od góry, który nadaje krzewom odcień srebrzystoniebieski. W okresie zimy krzewy lekko brązowieją. Odmiana łatwa w uprawie, mało wymagająca, odporna na suszę, w pełni mrozoodporna. Dobrze rośnie na miejscach słonecznych, na glebach lekkich. Polecana do sadzenia w ogrodach przydomowych jako roślina okrywowa.

Picea glauca 'Conica'

świerk biały 'Conica'

Jedna z najpopularniejszych odmian świerka białego, znajdująca się powszechnie w sprzedaży w szkółkach i sklepach ogrodniczych, znacznie lepiej znana od samego gatunku. Karłowa, wolno rosnąca forma o regularnym, stożkowatym i gęstym pokroju, znaleziona w naturze w 1904 roku w górach Kanady, w okolicach jeziora Laggan, przez Alfreda Rehdera i Johna Georga Jacka. Rocznie przyrasta do 9 cm, po 10 latach uprawy ma około 1 m wysokości. Stare, 30 letnie okazy osiągają 3,5 m wysokości i 1,5 m średnicy. Czasami tworzy dwa, a nawet trzy wierzchołki, zlewające się w jeden stożek. Pędy cienkie, sztywne, u młodych roślin wzniesione, u starszych ułożone poziomo. Gałązki drobne, liczne, gęsto upakowane, każda zakończona wyraźnym, jasnobrązowym pąkiem szczytowym. Gałązki tworzą jednolitą, nierówną powierzchnię odcinającą dostęp do wnętrza krzewu. Igły jasnozielone, cienkie, krótkie, 1-1,5 cm długości, osadzone wokół pędów, miękkie, delikatnie kłujące. Odmiana wcześnie rozpoczynająca wegetację. Daje dwa przyrosty, wiosenny w maju i letni w czerwcu lub na przełomie lipca. Młode przyrosty soczyście zielone. Dojrzałe igły pozostają dosyć jasne. Szyszek nie zawiązuje. Niekiedy w koronie pojawią się silnie rosnące, długie pędy charakterystyczne dla gatunku. Pędy te należy usuwać, bowiem tego typu rewersje mogą spowodować zagłuszenie odmiany i z czasem jej zanikanie. Roślina łatwa w uprawie, polecana do sadzenia na glebach zasobnych w składniki pokarmowe, stale wilgotnych, przepuszczalnych, lekko kwaśnych, na stanowiskach słonecznych. Odmiana odporna na mróz. W bezśnieżne zimy zaleca się osłanianie krzewów od strony południowej stroiszem, cieniówką lub agrowłókniną. Lekkie okrycie zabezpieczy igły przed wysychaniem w mroźne, słoneczne dni. Najczęściej igły wysychają od strony nasłonecznionej, wówczas wraz z nadejściem wiosny żółkną i opadają. Podobne objawy może spowodować żerowanie przędziorka sosnowca pod koniec wiosny lub latem. Po zauważeniu objawów w postaci żółknięcia igieł w okresie wegetacji krzewy należy opryskać jednym ze środków służących do zwalczania przędziorków (akarycydem). Podniesiona wilgotność powietrza sprzyja ograniczeniu występowania szkodnika. Odmiana o szerokim zastosowaniu, zarówno w małych ogrodach prywatnych, przydomowych, jak i w okazałych założeniach ogrodowych, w zieleni miejskiej (jednak z dala od ulic), osiedlowej, w parkach. Doskonale nadaje się do sadzenia w alpinariach, wzdłuż podjazdów lub ścieżek prowadzących od furtki do drzwi wejściowych, na rabatach z roślinami iglastymi lub na wrzosowiskach. Może być uprawiana w pojemnikach ustawianych w miejscach reprezentacyjnych. W okresie Bożego Narodzenia może służyć za oryginalną choinkę.

Berberis wilsoniae

berberys Wilsona

Ciernisty, częściowo zimozielony krzew o pokroju rozłożystym i dekoracyjnych, ciemnozielonych liściach. Dorasta do 1 m wysokości. W maju pojawiają się drobne, żółte kwiaty, a jesienią krzew ozdobiony jest różowymi owocami i pięknie przebarwionymi liśćmi. Może rosnąć na stanowisku słonecznym i półcienistym, w przeciętnej, ogrodowej glebie. Polecany do ogrodów przydomowych, zieleni publicznej, do sadzenia w szpalerach, grupach i na rabatach. W ostrzejsze zimy może przemarzać, dlatego znajduje zastosowanie w nasadzeniach w częściach Polski o łagodnym i wilgotnym klimacie.

Erigeron speciosus

przymiotno okazałe

Bylina tworząca kępy zielonych liści, spomiędzy których wyrastają słabo rozgałęzione pędy, wysokości do 50 cm. Pędy bardziej ulistnione, liście łodygowe większe niż u odmian ogrodowych. Na wierzchołkach pędów kilka koszyczków kwiatowych o żółtym środku. W koszyczkach kwiaty języczkowe bardzo liczne, ciemnofioletowe, wąskie; w VI. Często kwitnie powtórnie jesienią. Roślina mało wymagająca, bardzo trwała. Nadaje się do do cięcia. Odpowiednia na rabaty w małych grupach po 3-10. Liczba roślin na 1 m²: 7 - 9.