Picea abies 'Maxwellii'

świerk pospolity 'Maxwellii'

pokrój: płaskokulisty

pokrój: szerokostożkowy

docelowa wysokość: od 1 m do 2 m

nasłonecznienie: stanowisko słoneczne

wilgotność: podłoże umiarkowanie wilgotne

rodzaj gleby: roślina tolerancyjna

Karłowy, zwarty świerk rosnący w kształcie nieregularnego, szerokiego stożka. Dorasta do 1 m wysokości i kilkukrotnie większej szerokości. Roczne tempo wzrostu 20-30 mm. Niektóre egzemplarze wytwarzają jeden lub kilka przewodników i rosną silniej na wysokość. Na strukturę rośliny składa się wiele krótkich, grubych, sztywnych, sterczących pędów. Igły charakterystyczne dla odmiany: żywozielone, nastroszone, krótkie, ułożone promieniście. Wymagania glebowe i wilgotnościowe przeciętne. Najlepiej rośnie na glebach gliniasto-piaszczystych, próchnicznych, o umiarkowanej wilgotności, lekko kwaśnych. Wrażliwa na suche powietrze i zanieczyszczenia przemysłowe. Wymaga stanowisk nasłonecznionych lub lekko zacienionych. Doskonała odmiana do ogrodów skalnych i alpinariów.

autorzy opisu tekstowego: Gabriel Tomżyński TOMŻYŃSKI Szkółka Roślin

pochodzenie odkrywca, hodowca (selekcjoner): T.C.Maxwell (1822–1908) USA; wprowadzenie do handlu: T.C. Maxwell Bros. Nursery 1860 NY, USA
grupa roślin iglaste
grupa użytkowa iglaste
forma krzew
siła wzrostu roślina wolnorosnąca
pokrój płaskokulisty
szerokostożkowy
docelowa wysokość od 1 m do 2 m
barwa liści (igieł) ciemnozielone
zimozieloność liści (igieł) igły zimozielone
nasłonecznienie stanowisko słoneczne
wilgotność podłoże umiarkowanie wilgotne
roślina tolerancyjna
ph podłoża roślina tolerancyjna
odczyn lekko kwaśny do obojętnego
rodzaj gleby przeciętna ogrodowa
roślina tolerancyjna
walory ciekawy pokrój
roślina zimozielona
zastosowanie ogrody przydomowe
ogrody skalne
ogrody wrzosowiskowe
soliter (pojedynczo)
strefa 4
STREFA Temp. minimalne
5a -26°C / -23°C
6a -23°C / -21°C
6b -20<°C / -18°C
7a -18°C / -15°C
7b -15°C / -12°C

autor opisu tabelarycznego: Gabriel Tomżyński TOMŻYŃSKI Szkółka Roślin

Poznaj również

zdjecie rosliny: bylica draganek

Artemisia dracunculus

bylica draganek

Bylica estragon, zwana też bylicą głupich, dragankiem i estragonem, to aromatyczna bylina wytwarzająca liczne zdrewniałe, pełzające kłącza, których kształty przypominają dziwne zwierzęce postacie – jaszczurki, węże lub smoki. To podobieństwo znalazło odzwierciedlenie w łacińskiej nazwie gatunku „dracunculus”. Pędy tej rośliny są częściowo zdrewniałe, wzniesione i silnie rozgałęzione w środkowej i wierzchołkowej części. Osiągają wysokość 60-120 cm. Liście siedzące, całobrzegie, niepodzielone, w zarysie lancetowate lub równowąskie, długości 2-6 cm i szerokości 2-8 mm. Od lipca do września wierzchołkowe części pędów pokrywają się bardzo drobnymi, kulistawymi koszyczkami kwiatowymi, złożonymi z zielonkawożółtych, rurkowatych kwiatów. Liczne, zwisające koszyczki zebrane są w luźne, wydłużone wiechy. Bylica estragon preferuje słoneczne stanowiska i lekkie lub średnio zwięzłe, próchniczne, dobrze zdrenowane, neutralne lub zasadowe gleby. Toleruje susze i lekkie ocienienie. W czasie surowych zim, w naszym klimacie estragon może przemarzać, dlatego zanim nadejdą mrozy należy ściąć pędy i okryć system korzeniowy. Rośliny rozmnażamy przez podział starszych egzemplarzy wczesną wiosną lub sadzonkowanie wierzchołkowej części pędów. Bylica estragon nadaje się do sadzenia w ogrodach naturalistycznych, zwłaszcza na rabatach ziołowych z innymi lubiącymi słoneczne stanowiska ziołami. Suszone i świeże ziele ma właściwości lecznicze, wchodzi w skład mieszanek ziołowych. Znalazło także zastosowanie w kuchni, jako dodatek do sałatek, zup, sosów i innych potraw. Olejek estragonowy jest cennym surowcem farmaceutycznym i kosmetycznym. Podejmuje się również próby wykorzystania związków zawartych w estragonie w walce ze szkodnikami warzyw i zbóż.

Dostępne u producenta

Statystyka e-katalogu roślin

11349
rośliny
7792
opisów

Ostatni wpis:

2023-01-20
Cornus kousa 'China Girl'
17988
zdjęć
9119
roślin w produkcji
268
osób online