Anemone ×hybrida

zawilec mieszańcowy

Synonim łaciński.: Anemone × hybrida hort.

pokrój: krzewiasty wyprostowany

docelowa wysokość: od 1 m do 2 m

nasłonecznienie: stanowisko półcieniste

wilgotność: podłoże umiarkowanie wilgotne

ph podłoża: roślina tolerancyjna

Nazwa zbiorowa dla grupy odmian mieszańcowych powstałych ze skrzyżowania dwóch gatunków pochodzących z Chin: Anemone hupehensis var. japonica i Anemone vitifolia. Rośliny długowieczne, niezawodne i wytrzymałe, zdobiące ogród późnym latem i jesienią. Od gatunków wyjściowych odmiany różnią się kwiatami i bujniejszym wzrostem, do 1,5 m wysokości. Liście trójdzielne, lekko owłosione, nieregularnie klapowane, tworzące efektowną przyziemną rozetę. Kwiaty duże, o średnicy 6-7 cm, mają od 8 do 30 listków okwiatu i barwę zależnie od odmiany: białą, prawie czerwoną, różową. Okres kwitnienia VIII-IX. Najlepsze do uprawy zawilca mieszańcowego są miejsca osłonięte, wilgotne i półcieniste. Preferuje podłoża żyzne, stale umiarkowanie wilgotne, dobrze zdrenowane, bogate w próchnicę. Źle rośnie na glebach ciężkich, zwięzłych, podmokłych, zwłaszcza zimą. Nie znosi dłuższych okresów suszy. Znajduje zastosowanie na rabatach bylinowych w miejscach ocienionych, ale dość widnych. Odmiany muszą być rozmnażane wegetatywnie przez podział lub sadzonki korzeniowe. Przesadzanie i dzielenie możliwe jest tylko wiosną. Wiosną rozpoczyna wegetację dość późno, trzeba pamiętać o tym przy okazji wczesnowiosennych prac porządkowych. Przed zimą ścina się część nadziemną.

autorzy opisu tekstowego: Jacek Marcinkowski; Związek Szkółkarzy Polskich

grupa roślin byliny
grupa użytkowa byliny
forma bylina
siła wzrostu wzrost typowy dla gatunku
pokrój krzewiasty wyprostowany
docelowa wysokość od 1 m do 2 m
barwa liści (igieł) ciemnozielone
zimozieloność liści (igieł) liście opadające na zimę
rodzaj kwiatów kwiatostan
barwa kwiatów kremowe
białe
czerwone
różowe
pora kwitnienia sierpień
wrzesień
październik
nasłonecznienie stanowisko półcieniste
wilgotność podłoże umiarkowanie wilgotne
ph podłoża roślina tolerancyjna
rodzaj gleby przeciętna ogrodowa
próchniczna
walory ciekawy pokrój
ozdobne z kwiatów
zastosowanie ogrody przydomowe
ogrody orientalne
kompozycje naturalistyczne (parki i ogrody)
rabaty
kwiaty cięte
w grupach
soliter (pojedynczo)
strefa 5
STREFA Temp. minimalne
5a -26°C / -23°C
6a -23°C / -21°C
6b -20<°C / -18°C
7a -18°C / -15°C
7b -15°C / -12°C

autorzy opisu tabelarycznego: Jacek Marcinkowski Związek Szkółkarzy Polskich

Poznaj również

zdjecie rosliny: miłorząb dwuklapowy \'Fairmount\'

Ginkgo biloba 'Fairmount'

miłorząb dwuklapowy 'Fairmount'

Silnie rosnące drzewo charakteryzujące się wąskim, wyprostowanym pokrojem. Po 10 latach uprawy osiąga 3-4 m wysokości oraz 1 m szerokości. Roślina tworzy 2 rodzaje pędów: nagie, żółtobrązowe, ułożone pionowo długopędy oraz znacznie mniejsze i cieńsze, wałeczkowate krótkopędy pokryte licznie bliznami po opadłych liściach. Pąki brązowe, szerokostożkowate, okryte łuskami. Liście typowe jak u gatunku, ciemnozielone, skórzaste, wachlarzowate, szerokości 5–8 cm, z charakterystycznym wcięciem na wierzchołku dzielącym blaszkę liściową na dwie klapy (bilobus – dwuklapowy). Widlaste unerwienie liści jest szczególną cechą pierwotną. Nerwy rozchodzą się wachlarzowato od nasady liścia po brzegi blaszki liściowej. Jest to unerwienie nie spotykane u roślin okrytonasiennych. Liście jesienią spektakularnie przebarwiają się na żółty kolor. Klon męski, nie zawiązuje nasion. Odmiana często oferowana jest pod bardzo podobną, ale nieprawidłową nazwą 'Fairmont'. Drzewo wymaga gleby żyznej, dostatecznie wilgotnej, ale przepuszczalnej, o odczynie lekko kwaśnym (pH 5–6). Stanowisko słoneczne, ciepłe, osłonięte od wiatru. Młode rośliny warto okrywać na zimę. Zabezpieczyć trzeba zarówno system korzeniowy, jak i koronę. Roślina wrażliwa na mechaniczne uszkodzenie korzeni. Nie należy stosować nawozów zawierających wapń. Jak większość odmian toleruje gleby miejskie oraz znosi zanieczyszczone powietrze. Aby utrzymać silny, pojedynczy pęd przewodni niekiedy potrzebne jest cięcie korekcyjne, polegające na skróceniu lub usunięciu dominujących, pionowo wyrastających gałęzi bocznych. Odmiana uzyskana z egzemplarza posadzonego w parku Fairmount w Filadelfii w USA w 1876 roku, rozpowszechniona w uprawie od 1962 r. Dzięki gęstej i wąskiej koronie drzewo może być z powodzeniem wykorzystywane do obsadzania ciągów komunikacyjnych, miejskich ulic, a także sadzone w parkach oraz ogrodach przydomowych.

Dostępne u producenta
zdjecie rosliny: rozchodnik białoróżowy \'Mediovariegatum\'

Sedum alboroseum 'Mediovariegatum'

rozchodnik białoróżowy 'Mediovariegatum'

Okazały, kępiasty rozchodnik kwitnący późnym latem, podobny z pokroju do bardziej znanego rozchodnika okazałego, ale odróżniający się pstrymi liśćmi. Grube, nierozgałęzione, sztywne pędy, dorastają do wysokości 60 cm. Roślina pozostaje w zwartej kępie przez wiele lat, z roku na rok dając więcej pędów. Pędy ulistnione na całej długości, wyrastają bardzo wcześnie wiosną i już wtedy stanowią ozdobę ogrodu. Liście podługowate lub jajowato eliptyczne, z piłkowanym brzegiem, kremowo żółte, ale z szerszym lub węższym, jasnozielonym obrzeżeniem. Kwiaty rozwijają się w sierpniu, początkowo białe, potem jasnoróżowe, zwłaszcza gdy występują ochłodzenia nocą, tworzą gęste, płaskie baldachogrona. Podstawowym wymaganiem jest pełne nasłonecznienie. W cieniu pędy stają się wiotkie, wydłużone, więc z łatwością wylegają i roślina traci walory dekoracyjne. W miejscach wilgotnych może nastąpić zagniwanie korzeni i podstaw łodyg, lepiej więc sadzić rozchodniki w miejscach nie tylko słonecznych, ale suchych, na glebie przepuszczalnej, niezbyt żyznej. Odmiana ‘Mediovariegatum’ jest rośliną w pełni odporną na mróz. Czasami rośliny dają pędy całkowicie zielone. Należy je usuwać jak najszybciej, ponieważ na ogół rosną bujniej i szybko mogą zagłuszyć część roślin o zielono - żółtych liściach. Dla uzyskania bardziej zwartego pokroju i by zapobiec wyleganiu pędów w czasie kwitnienia trzeba pędy uszczknąć, usunąć wierzchołek wzrostu raz lub dwa razy, zanim zaczną powstawać zawiązki kwiatostanowe na szczytach pędów. Można zostawić rozchodniki nie przycięte dla zimowej dekoracji ogrodu, przycinać trzeba jednak wiosną bardzo wcześnie, gdy tylko znikną śniegi, ponieważ rozchodnik ten bardzo wcześnie rozpoczyna wegetację. Sadzi się go na rabatach bylinowych, ze względu na długotrwały efekt dekoracyjny. Można próbować stosować na kwietnikach jednorodnych lub w pojemnikach tarasowych. Zalecana gęstość sadzenia, to 5-8 roślin na 1 m2.

Dostępne u producenta

Statystyka e-katalogu roślin

11350
rośliny
7793
opisów

Ostatni wpis:

2023-01-20
Cornus kousa 'China Girl'
17988
zdjęć
9118
roślin w produkcji
172
osób online