Picea glauca 'Daisy's White'

Tilia tomentosa 'Pendula'

lipa srebrzysta 'Pendula'

Silnie rosnące drzewo o luźnym pokroju, dorastające do ok. 20 m wysokości i ok. 10-12 m szerokości. Pędy boczne przewieszające się, wiotkie. Liście sercowate, na stosunkowo długich ogonkach, ciemnozielone, od spodu szarobiałe, jesienią przebarwiające się na żółto. Kwiaty intensywnie pachnące. Kwitnie w lipcu. Odmiana polecana jako drzewo parkowe i do większych ogrodów przydomowych.

Clematis 'Hendersonii'

powojnik 'Hendersonii'

Powojnik bylinowy o wzniesionych, długich pędach, nie czepiających się podpór, lecz wspierających się o nie. Odporna odmiana zaliczana do Grupy Integrifolia, jedna z najstarszych dotychczas uprawianych. Uzyskana w 1835 r. Pędy zimą zamierają do podstawy. Wiosną nowe pędy wyrastają z ziemi, osiągając długość 1,7-3 m. Pozostawione bez podpór płożą się po ziemi. Kwiaty niebieskofioletowe, dzwonkowate, lekko przewijające, z żółtymi pręcikami. Kwitnie bardzo obficie od VI do IX. Najlepiej rośnie na glebach żyznych, próchnicznych, wilgotnych, dobrze zdrenowanych, o odczynie od obojętnego do lekko kwaśnego. Nie toleruje gleb podmokłych, zalewanych, zbyt ciężkich, gliniastych oraz zbyt lekkich, piaszczystych. Zalecane stanowisko słoneczne lub półcieniste, lecz jasne. Wczesną wiosną wymaga wycięcia wszystkich obumarłych pędów, tuż przy podstawie i przycięcia żywych pędów na wysokość 5-10 cm od ziemi. W ogrodzie może być sadzona na rabatach bylinowych lub podwiązywana do podpór. Ładnie przeplata się z innymi roślinami. Nadaje się do uprawy przy kamieniach, starych pniach, niedużych drzewach i krzewach. Może być stosowana do pokrywania małych powierzchni.

Papaver orientale 'Prinzessin Viktoria Luise'

mak wschodni 'Prinzessin Viktoria Luise'

Kępiasta bylina o bardzo dużych kwiatach o pastelowej barwie. Bylina typu korzeniowego, nie rozrasta się w ogóle na boki, lecz z roku na rok daje coraz więcej pędów kwiatowych wyrastających z jednego miejsca. Osiąga wysokość do 120 cm., więcej od roślin typowych dla gatunku. Cała roślina jest szczeciniasto lub odstająco owłosiona. Łodygi z charakterystycznymi, przylegającymi, białymi włoskami. Liście długości 20-25 cm, pierzastosieczne, o odcinkach lancetowatych lub podługowatych, szeroko ząbkowane. Kwiaty bardzo duże, z 4 lub 6 płatkami, łososioworóżowe. Torebki nasienne prawie kuliste, niebieskawozielone, z płaskim znamieniem, o 13-18 promieniach. Kwitnie już pod koniec maja i w pierwszej połowie czerwca. Po kwitnieniu część nadziemna zanika na jakiś czas, potem wyrastają liście odziomkowe. Mak wschodni nadaje się na słoneczne rabaty, z glebą dość głęboko uprawioną ze względu na palowy system korzeniowy. Źle znosi przesadzanie, gdyż system korzeniowy słabo się regeneruje. Należy sadzić rośliny uprawiane w pojemnikach lub siać wprost na miejsce wybrane na stałe. Maki są bardzo odporne na mróz, w pełni zimotrwałe na całym terenie Polski. Zwykle sadzi się je pojedynczo na rabacie między innymi bylinami, ponieważ zaniknięciu rośliny powstaje luka. Pędy kwiatowe tej odmiany mogą wzmagać podpór w czasie kwitnienia, ze względu na wysokość i możliwość wylegania. Można zbierać nasiona i wysiewać, w przypadku tej odmiany nowe rośliny powtarzają barwę roślin matecznych.

Polemonium reptans

wielosił rozesłany

Bylina o płożących kłączach, czasem tworząca rozłogi, wysokości tylko 30 cm. Kwiaty niebieskie lub białe, zwisające, dzwonkowate, zebrane w luźne, wierzchołkowate nibybaldachy, w IV-V. Wymaga gleby próchnicznej, wilgotnej. Doskonała na rabaty pojedynczo lub 2-3 w grupie. Liczba roślin na 1 m² - 7.