Gatunek pochodzący górzystych rejonów Kaukazu i Turcji. Duże drzewo o regularnej, gęstej, stożkowatej koronie. Rośnie wolno, szczególnie początkowo. W naszym klimacie dorasta do 25 m. W warunkach naturalnych znane są egzemplarze 60 m wysokości. Tworzy ładne, ugałęzione do ziemi korony z szeroko rozpostartymi konarami. Igły charakterystyczne dla gatunku, bardzo krótkie, 10 mm, grube, lekko spłaszczone lub romboidalne w przekroju, zaokrąglone na końcach, ciemnozielone, błyszczące, ustawione promieniście na gałązkach. Szyszki młode fioletowe, później brązowe, 5-10 cm długości. Gatunek niezupełnie wytrzymały na mrozy, polecany do cieplejszych zachodnich części Polski. Późno rozwija się na wiosnę. Bardzo dobrze znosi zacienienie. Małe wymagania co do gleby, ale źle rośnie na glebach wapiennych. Najlepiej rośnie na glebach przepuszczalnych, umiarkowanie wilgotnych, o kwaśnym odczynie., Do sadzenia w parkach i dużych ogrodach, w miejscach o łagodnym klimacie.
pierwsza publikacja: Carolus Linnaeus (1707–1778) jako Pinus orientalis w 1763; Johann Heinrich Friedrich Link (1767–1851) w 1847; wprowadzenie do handlu: 1770 Wielka Brytania
grupa roślin
iglaste
grupa użytkowa
iglaste
forma
drzewo
siła wzrostu
wzrost typowy dla gatunku
pokrój
stożkowy
docelowa wysokość
od 15 m do 20 m
barwa liści (igieł)
ciemnozielone
zimozieloność liści (igieł)
igły zimozielone
owoce
szyszki, szyszkojagody
nasłonecznienie
stanowisko cieniste stanowisko półcieniste stanowisko słoneczne
UWAGA! Bazy danych Związku Szkółkarzy Polskich nie mogą by traktowane jako narzędzie do przeprowadzania wyczerpujących poszukiwań na temat prawnej ochrony odmian i nazw roślin oraz dostępności roślin w ofercie szkółek. Jednocześnie informujemy, że dokładamy wszelkich starań, aby dane prezentowane w naszym serwisie były aktualne i kompletne.
